از کاپیتانی تا پیک موتوری؛ جرعه ای شفقت

دلگیر روزگاری را می گذرانیم. سالگرد «ناصر»ی که عقاب آسیا بود مصادف شده بود با عروج «ناصر»ی که روشنی «چشم»مان بود و ترنم موسیقی اش «آذر»ی در روحمان شعله ور می کرد که ناگهان خبر آوار شد بر سرمان که آن یکی «ناصر» هم رفت که «ملک» و امیرکبیر سینمای مان بود و «مطیع» و مظلوم سی و اندی سال را به انتظار گذراند شاید که باز پرده نقره ای را با شمایل مردانه اش منور کند، افسوس که ملک الموت مهلتش نداد. در رثای این سه ناصر افسانه ای چه سوگوار و شکسته بسته ایم و مانده ایم معطل با افسانه های کاغذی. روزگار غریبی است نازنین، در این بُن بستِ کج و پیچِ سرما، در این ایام خوف و رجای رفتن یا ماندن فلان ستاره کاغذی، در این وانفسا که وفاداری مبدل به خاطره ای گنگ شده است، روزهای مان را می گذرانیم.

روزنامه ها می گویند در اثنای محرومیت پرسپولیس «فرشاد» و «کمال» طاقچه بالا گذاشته اند. دست مریزاد. از این همرهان سست عناصر دل مان می گیرد و «هادی نوروزی» مان آرزوست. که بیاید و امضایی پای آن کاغذ سپید بیندازد و بگوید «اگه اما مدعی قهرمانی نیمی من فوتبال المه کنار.» هادی جان والله که پرسپولیس بی تو ما را حبس می شود.

سایت ها و کانالها پر است از عدد و رقم. مربی قرارداد سه میلیاردی می بندد و می گوید با خدا معامله کردم. مدیرعامل متفرعنانه می گوید سه میلیارد که رقمی نیست. کارگران کارخانه ای که نان تیم را تامین می کند لابد با دهان باز این حرف ها را دنبال می کنند. آن یکی مهاجم سیه چرده صحبت از میلیون دلار می کند و ما چرتکه می آوریم تا ببینیم برای بازیکنی که یک سال قبل بدون تیم بوده چند میلیارد باید بسلفیم.

لحظه ای آزاد می شویم از این میلیارد و میلیاردرها. رفیقی می آید و قصه تلخ منوچهر را می گوید؛ «منوچهر شفقتیان» دفاع چپ قدرتمند پرسپولیس در دهه شصت. کاپیتان دارایی بود که قبای سرخ را پوشید. همان سال بهترین دفاع چپ ایران شده بود و اگر امروز بود لابد برایش سر و دست می شکستند، اما در فوتبال کوپنی و محقر دهه شصت که این حرف ها نبود. بازیکن چند ساعت پیش از بازی غذایش را در خانه نیم بند می زد، لقمه قاضی در دست، کتانی چینی وصله دار در پا، سرازیر میشد سمت ورزشگاه. منوچهر شفقتیان هم از همان نسل بود، لابد برای همین است که امروز آذوقه جمع نکرده است.

باورش سخت است اما الماس سمت چپ پرسپولیس امروز با موتور مسافرکشی و بارکشی می کند. با عینک دودی درشتی صورتش را می پوشاند تا مبادا چشمان درد کشیده اش آشنایی را به صرافت بیندازد. همسرش چشمانش را از دست داده و خانه برادر روزگار بی سو را می گذراند. پای مادرش را برای دیابت بریده اند و با پسرش در آلونکی سر می کند. نوه اش از دو سالگی با سر طان دست به گریبان است و برادرش همسر و بچه اش را از دست داده و مشاعرش را. این روزگار ستاره ای است که زمانی جناح چپ پرسپولیس را بیمه کرده بود و امروز خودش بیمه ای ندارد. این روزگار دردناک مردیست که چندی پیش دهانش را دوخت اما باز جوانمردی پیدا نشد که پای درد دلش بنشیند. این قصه پر غصه مردیست که اگر سه دهه دیرتر می آمد با پورشه به قصرش تردد می کرد اما حالا مجبور است شب ها به خانه مساکین شهرداری برود. در تمام دنیا باشگاه ها به ستاره های پیشین ارج می نهند، تیم های رده سنی را به دست شان می دهند، اینجا آقای طاهری گفته اگر بخواهی می توانی نگهبان شهید کاظمی بشوی! یاللعجب! مردی که روزگاری سیم خاردار پرسپولیس و تیم ملی بود، زنجیر را برای ورود و خروج بیندازد؟ باور کنیم؟

باز خدا پدر «ممد پنجی» بامعرفت را بیامرزد که دویست تومان داده تا آقا منوچهر کفش و لباس بخرد، تا ظاهرش توی ذوق نزند، اما مگر او چه می خواهد؟ در شهرک پرند خانه ای دیده که پنج میلیون ودیعه می خواهد و ماهی سیصد هزار تومان که می گوید از پیک موتوری در می آورد. منوچهرخان همه مدارک مربی گری را دارد، نمیشد گوشه ای از کار را به او سپرد؟ به جای این همه مربی بی کارنامه و بی رزومه که گوشه و کنار ریزه خواری می کنند؟ القصه قهرمان دیروز امروز تنهاست. لابد می گوید در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم، بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.. بیایید برای تنهایی اش، برای غم های بی پایانش کاری بکنیم.