از گل محمدی تا دایی، از درخشان تا برانکو/ سهم مربیان در اعتلای مجدد «سرخ ها»

بی گمان برانکو ایوانکوویچ بیشترین سهم را در اوجگیری مجدد پرسپولیس و رسیدنش به صدر جدول لیگ برتر فوتبال کشور پس از چند سال فترت و تلخکامی داشته اما همزمان با نزدیک شدن سه هفته پایانی لیگ پانزدهم و فارغ از هر نتیجه و رتبه ای که در خاتمه این رقابت ها به دست می آید، این سوال خودنمایی می کند که سهم مربیان سال های اخیر سرخ ها در این روند رو به رشد به چه حدی می رسیده است.

اگر مانوئل ژرژ پرتغالی را به سبب داشتن کمترین تاثیر در این روند از چرخه خارج و انتخاب او را اشتباه بزرگ سران وقت پرسپولیس بدانیم، می توان به هر چهار مربی بعدی قرمزها به عنوان عناصر تشکیل دهنده پرسپولیس فعلی اشاره کرد و به هر یک سهمی داد. روندی که طی آن پس از برانکو بیشترین سهم را باید به دایی داد و سهم کمتر را به گل محمدی و کمتر از آن را به درخشان و برای هر یک از این ارزشگذاری ها دلیل و سبب و برهان به اندازه کافی وجود دارد.

آیا آنها می توانند؟
دایی همانطور که در نشست خبری مسابقه اخیر تیمش برابر ذوب آهن گفت زمانی که جوان ترهایی چون طاهری و کفشگری را جذب پرسپولیس کرد و پای عالیشاهی که در راه آهن نیز برای او بازی کرده بود ایستاد و جذب وی به پرسپولیس را منصفانه برشمرد، با انواع اعتراضات طرف شد. اعتراض هایی که آن سویش خیلی از مدیران پرسپولیس و حتی بعضی دلسوزان و هواداران بودند. کسانی که می گفتند و می پرسیدند آیا این سن های کم و بدن های شلاق نخورده و روح های جلا نیافته برای درخشش در میدان بسیار سختی مثل لیگ برتر کافی و مناسبند و آیا نباید پرتجربه ترها را آورد؟

دایی حق داشت
دایی بیهوده طارمی را نپذیرفته بود زیرا این جوان بلندبالا و جویای نام در «لیگ یک» در صدر جدول گلزنان نشسته بود و کفشگری به همان میزان آینده دار نشان می داد و عالیشاه امروز و آینده را در اختیار خود داشت. کم حوصله ها به دایی مجال پخته شدن این جوان ترها را ندادند و شهریار فوتبال ما زمانی برکنار شد که فقط 7 هفته از لیگ چهاردهم می گذشت.

حمید درخشان که جای او را گرفت، درگیر و دار مسائل داخلی و برخی مسائل بیرونی دایما مشغول جوابگویی به افراد و هوادارانی بود که می پرسیدند وی چرا بی نظمی ها را مهار نمی کند و کوتاه آمدن های شگفت انگیز وی مقابل بی نظمی های سرسام آور پیام صادقیان به خودی خود برای بسته شدن پرونده اش کفایت کرد.

درخشان عملا مشغول انتقاد نسبی از کسانی شد که پایه صدرنشینی امسال پرسپولیس را گذاشتند. او در بحران اواخر فصل گذشته برکنار و برانکو جانشینش شد و برانکو این فرصت را یافت که در همان دو، سه ماه پایانی فصل بازیکنانی را که در اختیارش گذاشته بودند، بشناسد و محک بزند و با کم و کیف کارشان آشنا شود و همین مساله خدمت بزرگی به وی کرد و کار او را برای لیگ امسال آسان تر کرد.

چطور و چرا؟
اینکه چطور و چرا جوان ترهای جذب شده توسط دایی در دوره برانکو شکوفا شده اند، اضافه بر قلت فرصت داده شده به دایی به این نکته بدیهی و ساده ولی اساسی برمی گردد که جوان ترهای تازه وارد به لیگ به زمان بیشتری برای وفق یافتن با شرایط لیگ و دشواری های عظیم بازی کردن در تیم های بزرگ پایتخت نیاز دارند و معمولا یکی دو سال باید بگذرد تا بفهمند کجا ایستاده اند و چه باید کرد.

این البته به معنی نفی ارزش های فنی و برنامه ریزی های تاکتیکی برانکو نیست و اگر افکار فنی این مربی 62 ساله کروات مناسب و معقول نبود و از نیروهای تحت امرش به درستی بهره نمی گرفت، استعداد صرف نوراللهی، انصاری، رضاییان، کفشگری، عالیشاه، مسلمان، علیپور و البته طارمی برای اوجگیری خیره کننده قرمزها و بی شکست ماندن شان در 20 مسابقه آخر تیم کفایت نمی کرد. در عین حال تبلور تدریجی این بچه ها مستلزم وقتی بود که به قول دایی «مدیران خاک فوتبال نخورده» هرگز به وی ارزانی نداشتند.

به یحیی هم فرصت ندادند
قبل از تمامی این پروسه ها فرصت ارائه شده به گل محمدی در پرسپولیس نیز از پنج ماه چندان فراتر نرفت. او که جانشین ژرژ ناکام شد، در برخورد با مقوله بازنشستگی مهدوی کیا بسیار آماتور و ضعیف عمل کرد و در فینال جام حذفی مقابل سپاهان نیز تصمیم های درستی نگرفت اما یک مربی آینده دار بود که اگر حفظ می شد می توانست در فصل دوم حضورش در پرسپولیس و پس از آن هم منشأ خدمات بیشتری باشد و کارنامه او در ذوب آهن نشانگر این مساله است.

امروز بیلان عالی برانکو در پرسپولیس محصول تجربیات برگرفته از تمامی رویدادهای فوق است. برانکو در 10 هفته اول فصل جاری لیگ بسیار ضعیف تر از دایی لیگ چهاردهم عمل کرد اما مدیر فعلی پرسپولیس با بذل توجه به عملکرد مدیر قبلی از برکناری وی خودداری و به او فرصت بیشتری را ارزانی کرد و جوانانی که در لیگ چهاردهم به سبب تضادها و رفت و آمد های جاری در پرسپولیس امکان تجلی نیافته بودند، در فضای آرام تر و یکدست تر پرسپولیس در فصل جاری کار کردند و رو آمدند.

محسنات یک رقابت داخلی
شدت و حدت رقابت برای پوشیدن پیراهن ثابت و جلب نظر ایوانکوویچ نیز مزید بر علت شد و تیمی را ساخت که اینک صدرنشین لیگ است و حتی اگر امسال قهرمان نشود، بخت مجددی برای این مهم در فصل بعد و فصول بعد از آن خواهد داشت.  این یک حلقه زنجیر است که ریشه در زمان و عملکرد مجموعه هایی دارد که در این دو، سه سال یا در پرسپولیس کار کردند و جواب دادند و نتیجه گرفتند یا کم صبری ها، برخی را حاشیه نشین کرد و در تبلورشان تاخیر انداخت.

برانکو خوش اقبال بود که آنها را درست در زمان آمادگی برای متجلی شدن تحویل گرفت اما پرهنر و شایسته بود که از یک گروه به ظاهر مردود شده در فصول قبلی یکی از تماشایی ترین تیم های لیگ رو به پایان و مدعی جدی قهرمانی و مجری بازی هایی بسیار زیبا و تهاجمی را ساخت و پرسپولیس را دوباره «پرسپولیس» و خودش را هم البته از نو مطرح و بسیار محبوب تر از گذشته کرد.