اعتیاد به غر!

فوتبال ورزش پرمخاطبی است و عموم مردم به خودشان حق می دهند به طور آزادانه در مورد اتفاقات این پدیده جذاب اظهارنظر کنند. در این تردیدی نیست؛ همانطور که شکی نیست نمی شود میلیون ها هوادار را «همسان سازی» کرد و همه را راضی و خشنود نگه داشت. در عین حال اما انگار بخشی از جامعه ما به غرولند و ابراز نارضایتی «اعتیاد» پیدا کرده است. اگر اخبار بعد از بازی اخیر تیم ملی برابر کامبوج را مرور کرده باشید، این مسئله را بهتر درک می کنید. به این چند مثال دقت کنید و انصاف بدهید که آیا این حجم از ناخشنودی دائمی، طبیعی است یا نه؟

اگر برابر کامبوج کم گل می زدیم، بحث ضعف فنی تیم به وجود می آمد و خیلی ها سؤال می کردند چرا این بازی تدارکاتی خوب برای «تمرین گلزنی» را از دست دادیم یا چرا ویلموتس قدرت خط حمله اش را امتحان نکرد یا چرا مهاجمان کارهای ترکیبی را مرور نکردند و هزار چرای دیگر، اما حالا که زیاد گل زده ایم، یک عده شاکی شده اند که چرا احترام میهمان ضعیف را نگه نداشتیم و چرا دست به تحقیر کامبوج زدیم. کدام تحقیر برادر؟ اساسا معلوم نیست چرا برخی اینقدر اصرار دارند نتایج مسابقات فوتبال را به «غرور ملی» ربط بدهند. آقا بازی است دیگر؛ یک تیم می برد، یک تیم می بازد. به همین راحتی. چرا اینقدر فلسفی اش می‎کنید دیگر؟

اگر برابر کامبوج با ترکیب اصلی به میدان نمی رفتیم، یک عده غر می زدند که با توجه به کمبود بازی های تدارکاتی، پس چه زمانی نوبت به هماهنگی بازیکنان و پیاده سازی تاکتیک های ویلموتس می رسد؟ حالا که با تیم اصلی بازی کرده ایم، یک عده می گویند این میدان آسان جای بازی دادن به جوانان و محک زدن استعدادهای نو بود. در همین راستا یکی از پیشکسوتان معزز بعد از بازی گفته اند: «تیم ملی از بازی با کامبوج بهره لازم را نبرد.» باور کنید!

اگر زنان در این بازی هم مثل همه سال های گذشته پشت درهای ورزشگاه باقی می ماندند، یک عده معترض می شدند که این چه وضعی است و چرا مشکل به این کوچکی حل نمی شود یا چرا زنان حداقل در مسابقات ملی نباید حامی تیم ملی کشورشان باشند، حالا هم که چند هزار نفر از آنها به داخل راه داده شده اند، سیل دیگری از غرولندها شروع شده است. فقط تیتروار بخوانید؛ چرا تعدادشان اینقدر کم بود؟ چرا دورشان فنس کشیدید؟ چرا روبه روی جایگاه را به آنها ندادید؟ چرا تلویزیون تصویر بسته از آنها نشان نداد؟ چرا در بازی های لیگی نمی توانیم از این کارها بکنیم؟ چرا در شهرستان ها این امکان فراهم نیست؟ چرا این دستاورد را به نام خودتان می زنید، درحالی که صفر تا صدش با فشار فیفا انجام شد؟ یا اصلا چرا اینقدر در این مورد بزرگ نمایی می کنید و آیا دغدغه اجتماعی اصلی کشور این است؟ خلاصه بازار غرغر همچنان داغ است؛ بدون اینکه بفهمیم این فقط یک گام اول بوده، با همه کم وکاستی هایی که شروع هر پروژه ای می تواند داشته باشد. از آن لذت ببرید، بی آنکه در موردش غلو کنید یا گند قصه را بالا بیاورید. این یک اتفاق خوب، با شعاع محدود و مشخص بود، همین. اینقدر به هر مناسبتی ناله نکنید رفقا!