افسانه ای در دنیای واقعی؛ شاهنامه برانکو

 پرسپولیس مقابل السد کار بزرگی کرد اما سه شنبه روز حماسه نبود. هنوز برای حماسه سرایی زود است. بازی رفت با السد وسط راه بود. راهی که یک سال پیش همین روزها استارتش خورده شد. همان روزی که پرسپولیسی ها چمدان شان را برای حضور در نیمه نهایی می بستند و بهشان خبر رسید که خیریت طارمی برایشان به محرومیت رسیده است و یک سال خیلی سخت پیش روست.

در آن بازی پرسپولیس باخت و حذف شد تا خبری از معجزه و حماسه نباشد. پرسپولیس باخت چون هنوز زمان حماسه نرسیده بود. هنوز مقدماتش فراهم نشده بود. مقدماتش از چند ماه بعد آغاز شد. از آن روزی که طارمی رفت استارتش خورد تا به فصل نقل و انتقالات رسید. آنجا که متر و معیار معرفت به میان آمد و این متر برای قد کردن خیلی ها بلند بود. به همین دلیل بود که از زیرش رد شدند و رفتند. یکی رفت لهستان و دیگری رفت ترکیه و پرسپولیس ماند و حفره هایی که قرار بود هر کدام از آنها بخشی از وجود پرسپولیس را به داخل خودش بکشد. اما تبدیل شد به جاپاهایی تا برانکو و شاگردانش پای در راه حماسه آفرینی بگذارند. حفره ها بیشتر می شد و پرسپولیس برانکو بیشتر جلو می رفت. آنقدر جلو رفت که حالا همان جایی است که باید باشد. یک قدمی حماسه، دم در فینال.

اصلا ذات حماسه همین است. قرار است جدال نابرابری باشد، ضعیف و قوی ای باشد تا قوی در جدال نابرابر مغلوب ضعیف شود و بشود حماسه. اگر غیر از این باشد که دیگر اسمش عوض می شود. پس این جا، در یک قدمی حماسه و در یک قدمی معجزه باید تشکر کرد. تشکر کرد از همه آنهایی که این راه را به برانکو و شاگردانش تقدیم کردند. از طارمی که محروم شد و محروم کرد و رفت. از فرشاد احمدزاده و وحید امیری که رفتند و نماندند، از محسن مسلمان که همه جور حاشیه آفرید تا عضوی از این تیم تاریخی نباشد. رفتن و نبودن آنها همان اتفاقاتی بود که حالا پرسپولیس را برای دوست و دشمن دوست داشتنی و قابل احترام کرده است.

سه شنبه اما روز حماسه نبود. روز حماسه باید در آزادی باشد. در ورزشگاه خودمان در حضور صدهزار نفر و جلوی چشمان خودمان. این که چه نتیجه ای رقم می خورد اصلا مهم نیست. آخر این شاهنامه خوش است حتی اگر ورق آخرش باخت باشد. به شاهنامه می بالیم با وجود باخت آخرش.  مهم این است که اول آبان، ورزشگاه آزادی، برانکو و شاگردانش با جای خالی همه آنهایی که نبودنشان را به پرسپولیس هدیه دادند آخر این شاهنامه را رقم می زنند. یا با برد و رسیدن به فینال نام شان را به تاریخ لیگ قهرمانان آسیا سنجاق می کنند یا با حذف، عکس شان را برای همیشه به دیوار این فوتبال قاب می کنند. عکسی با حضور یازده بازیکن اصلی و شاهین عباسیان و حسین پور و علوان زاده و آدام همتی و همه آنهایی که نمی شناسیم. ادبیات اگر فردوسی داشت، فوتبال برانکویی را دارد که برایش با دستان خالی حماسه را سرود.