امیری و یک نقطه عطف/ تصمیم نهایی بال چپ ملی پوش چیست؟

شرایط امیری هر چه باشد، پرسپولیس در فصل جاری بیش از هر زمانی به وی محتاج است. با رفتن محسن مسلمان و فرشاد احمدزاده و زمان زیادی که صرف خواهد شد تا امید عالیشاه بعد از یک سال و نیم دوری از جمع قرمزها به همان بازیکن تاثیرگذار گذشته برای آنها تبدیل شود، وجود امیری الزامی است تا خط و روال بازی دلخواه برانکو ایوانکوویچ را استمرار بخشد و پرسپولیس را مثل دو فصل گذشته مدعی نخست قهرمانی لیگ برتر کشور جلوه بدهد.

پرسپولیس البته بشار رسن عراقی و سیامک نعمتی را همچنان در خدمت دارد و به جز کوچ کرده هایی که نام شان آمد سایر نفرات این تیم ترجیح دادند در جمع قرمزها بمانند تا در شروع فصلی که پرسپولیس به خاطر استمرار حکم انضباطی فیفا حق خریدهای تازه را ندارد، کمک حال این تیم باشند اما خود برانکو بهتر از هر کسی می داند که در میان نفرات فوق فقط معدودی مثل امیری می توانند خالق حرکات و تعیین کننده خط بازی قرمزها باشند و بقیه فقط تعقیب کننده و مجری چنین خطی هستند و امیری مثل مسلمان و احمدزاده که دیگر در خدمت سرخ ها نیستند توان بازیسازی و رتق و فتق کارهایی را دارد که از سایر نفرات این تیم چندان برنمی آید.

سه فصل پیش که یک پرسپولیس بیش از حد خوش باور و بی توجه به سهل انگاری های متعدد دروازه بانش در هفته های پایانی لیگ 2 بر صفر تسلیم نفت تهران شد و از عنوان قهرمانی این رقابت ها که در مشتش بود، دور ماند، زننده گل اول و سرنوشت ساز نفتی ها وحید امیری بود که با استفاده از ساده انگاری و اشتباه بزرگ سوشا مکانی توپ را از بین پاهای وی عبور داد و دقایقی بعد پرسپولیس روی یک ضدحمله گل دوم را نیز پذیرا و کارش تمام شد. اندک زمانی بعد امیری پیراهن سرخ های تهرانی را به تن کرد و به شکلی سریع در چرخه های بازی آنان جا افتاد و بی گمان می توان گفت که وی یکی از دلایل و سبب های اصلی دو قهرمانی متوالی سرخ ها در لیگ برتر بود و حتی در نظام کاری کارلوس کی روش در تیم ملی که با سختگیری بی حد و اندازه ای همراه است نیز جای پای محکمی یافت و حضور توأمان وی در پرسپولیس و تیم ملی به او کمک رساند تا بازی خود را متحول تر کند و به آرامی به مهره ای تبدیل شود که چشم بستن بر او برای هر دو تیم غیرممکن باشد.

امروز اما وی در یک لحظه حساس و نقطه مهم از زندگی اش قرار گرفته است. نقطه ای که باید تصمیم بگیرد ادامه حضور موفقش در عرصه فوتبال استمرار حضور وی را در ایران می طلبد یا اینک زمانی است که باید برای چند سال به یک لیگ خارجی کوچ کند و آنجا به درجاتی از فوتبال و همچنین ثروت شخصی برسد که آرزو و هدف هر فوتبالیستی است. از این طریق امیری می تواند به زندگی شغلی خود سر و سامانی بدهد که شاید به اعتقاد او در لیگ ایران برایش امکان پذیر نباشد. تحت هر شرایطی می توان کوچی از این دست را طبیعی شمرد اما اظهارات امیری حاکی از آن است که اولا وی هنوز تصمیم نهایی اش را در این زمینه نگرفته و ثانیا به این می اندیشد که اگر کارش در خارج گره خورد و دیر یا زود به ایران بازگشت، همیشه جایی مثل پرسپولیس - و بخصوص همین تیم - جایگاهی مناسب برای او خواهد بود، اینکه پرسپولیس به این قضیه چطور فکر می کند، مشخص نیست اما امیری در صورت کوچ به لیگی در خارج به دلایل مختلف بازگشتی با همان مولفه ها و میزان موفقیت به پرسپولیس نخواهد داشت زیرا از یک سو این تیم راه های بازی بدون او را هم دیر یا زود خواهد یافت و ثانیا او با 30 سال سن آنقدر جوان نیست که در زمان رجعت به ایران به عنوان چهره ای آینده ساز باز هم مامنی دیرپا در پرسپولیس برای خود بیابد.

به این ترتیب صرفنظر از هر حرفی که وی در مصاحبه هایش می زند، او با شرایطی مواجه است که باید یک بار و برای همیشه تصمیم مهمی در زندگی اش بگیرد.