انتقادهای کریمی وارونه نشود

آن چهره سرد، آتشی شعله ور بود. علی کریمی برخلاف صورت سردی که دارد، اما همیشه آتش به پا کرده. روزی در زمین فوتبال، زمین و زمان را به هم می دوخت و حالا خارج از این مستطیل همه جا را به آتش کشیده است. دوشنبه شبی که پس از ۱۳ سال دوباره آن را تجربه می کرد، متفاوت با تمام دوشنبه شب هایی بود که قبلا تجربه کرده یا تجربه خواهد کرد. کریمی نقد داشت، مدت هاست فریاد می زند، اما پاسخی نمی گیرد. نه مهدی تاج و نه محمدرضا ساکت، نتوانستند کریمی را قانع کنند یا اصلا پاسخی به او ندادند که قانع شود تا کار به دوشنبه شب آتشین بکشد.

بسیاری از رسانه ها بسیاری از نقدهای کریمی را در این چند سال نوشتند و پاسخ شفاف و روشنی از فدراسیون نگرفتند، اما جادوگر بازهم زمین و زمان را به هم دوخت، رسانه ها را هم متهم کرد و دوخت به هر چه اتهام بود. کریمی بی پرده کنار ساکت نشست و بی پرده سوال پرسید، اما پاسخ ها تکراری بود. فرقی ندارد محمدرضا ساکت پاسخ می دهد یا تاج، کفاشیان، اسدی، نبی یا هر که مسئول است. هر که می خواهد از عملکرد چند سال اخیر فدراسیون فوتبال دفاع کند، یک سپر در دست دارد برای طفره رفتن از پاسخگویی واضح و روشن. همه مقابل انتقادها، سوال ها، ابهام ها و اتهام ها پشت سپری به نام تیم ملی سنگر می گیرند. درست مثل ساکت که برای طفره رفتن از پاسخگویی به سوالات بی پرده کریمی، سعی کرد پشت سپر تیم ملی و البته نام کارلوس کی روش سنگر بگیرد. ساکت پاسخ شفافی به سوالاتی درباره کانون ایران نوین، فناپ، تبلیغات محیطی فدراسیون فوتبال، نحوه بلیت فروشی، قرارداد لباس های تیم ملی، تخلفات مالی فدراسیون، نوع عملکرد کمیته اخلاق و... نداد و سعی کرد پای تیم ملی و کی روش را وسط بکشد. همان رفتاری که با رسانه ها صورت می گیرد؛ یعنی در پاسخگویی، رفتار مشابه با رسانه ها با کریمی صورت گرفت و به جای پاسخ به انتقادها پای نتایج تیم ملی و موفقیت کی روش به میان آمد. مدیران فدراسیون فوتبال در این چند سال بازی را خوب یاد گرفته اند، اینکه هر کجا مقابل انتقادها به بن بست خوردند و پاسخی نداشتند، پای تیم ملی و کی روش را وسط بکشند.

ساکت آگاهانه به جای پاسخگویی به سوالات، کریمی را به سمت تیم ملی و موفقیت های کی روش برد تا او را در تله ای بیندازد که پیش از این خیلی ها در آن افتادند. او می خواست ذهن ها را از انتقاد به فدراسیون منحرف کند و با تکیه بر موفقیت تیم ملی، ابهامات فدراسیون را بپوشاند. موفق هم بود و کریمی را وادار کرد به جای پافشاری روی سوال های بی پرده اش از کانون ایران نوین، صورت های مالی فدراسیون و حتی اساسنامه بدون تاییدیه فیفا، انتقادها را به سمت کی روش، دستیارش، مرخصی هایش و... ببرد. شاید ساکت پیش بینی کرده بود پس از برداشتن تمرکز از انتقادها به فدراسیون، کی روش چند ساعت بعد، با پست های فیس بوکی و به همان تند و تیزی پاسخی به کریمی بدهد و بازی عوض شود، فدراسیون بازی را با مهره قدرتمند و محبوبی چون کی روش به سود خود کند، اما او اینجای بازی را نخوانده بود. اینکه کی روش به آخرین مرز عصبانیت برسد، بلافاصله متنی تند علیه کریمی برای فردوسی پور پیامک کند، انتقادها یا اتهام هایش را بزدلانه بخواند و رفتارش را مایه شرمساری ۱۲۴ بازی ملی اش و همبازیانش بخواند. کی روش هم اینجای بازی را نخوانده بود که ناخواسته وارد دعوایی شده که طرف حساب آن نیست و این فدراسیون است که باید پاسخگو باشد. حتی مدیریت نشدن کی روش و رفتارهایش یا مرخصی هایش یا حتی حضور سباستین بدون مدرک در تیم ملی، مسائلی است که فدراسیون باید به آن پاسخ بدهد نه کارلوس.

حالا کی روش یکی به کریمی زده و بیشتر از یکی از او، همبازیانش، دوستدارانش و هوادارانش خورده است. شاید اگر توهین های کی روش به سایرین را هم در کفه دیگر ترازو بگذاریم، بازی مساوی شده است. کی روش هر چه ۷ سال توهین کرد، یک شبه توهین شنید. کی روش سپری شد برای فدراسیون تا روی انتقادها را بپوشاند و خودش در این آتش سوخت. با شناخت از کی روش، مسلما او ساکت نمی نشیند و با لحنی تندتر پاسخ کریمی را می دهد، اما بازهم اشتباه است. آتش روی آتش ریختن است.

۲۴ ساعت از واقعه گذشته؛ کنش ها و واکنش ها را دیده، شنیده، خوانده، نوشته و منتشر کرده ایم و حالا زمانی برای فاصله گرفتن از این فضای احساسی است. انتقادهای کریمی وارونه و سوالات او از فدراسیون به دعوا با تیم ملی تبدیل نشود. هم کریمی و هم کی روش باید ذکاوت به خرج بدهند. انتقادها به فدراسیونی است که سال ها با ابهام اداره شده و با همین روند پیش می رود. اگر کریمی آتشی شعله ور کرده تا ریشه فساد را در آن بسوزاند، نباید کی روش سپری شود و خودش را در آتش بیندازد. نقد به فدراسیون آنقدر زیاد است که نیازی به مطرح شدن تعداد روزهای مرخصی کی روش نباشد.