اندازه یک تاریخ انتقام داریم

وای به روزی که مثل دیدار با اسپانیا مقابل پرتغال نقش آفرینی کنیم. امان از روزی که هشتاد میلیون نبض، به عشق پیروزی بتپد. حالا امید داریم، آن هم چه امیدی. با کمتر از صد پاس مقابل اسپانیا کاری کردیم که یکی از سخت ترین پیروزی هایشان در چند سال به دست آمد. تیمی که آرژانتین را شیش تایی کرده بود. تیمی متشکل از بزرگ ترین ستاره های جهان در هر پست. اگر در سال های اخیر گلری بهتر از دخه آ و مدافعی بهتر از راموس سراغ داشته اید دمتان گرم، اما چیزی که می دانیم این است که این دو «رسما» بهترین ها هستند. مدافع چپ و راست هیچ تیمی به خوبی اسپانیا نیست. خط هافبکی متشکل از بازیکنان رئال و بارسا. مدافعان و هافبک های اسپانیا در پنج سال اخیر فاتحان مطلق لیگ قهرمانان اروپا بوده اند. از کیفیت داوید سیلوا و دیه گو کاستا هم حرف زدن گزافه گویی است.

بعد از سوت پایان بازی توسط داور عجیب اروگوئه ای که با وجود عدم اشتباه اثرگذار، چندان به دل کسی ننشست تمام ذهنم درگیر یک مساله است. انتقام! فوتبال به ما یک برد خوب مقابل یک تیم بزرگ بدهکار است. و از بد روزگار برای پرتغالی ها، این بدهی را تیم سانتوس باید با ما صاف کند. مقابل اسپانیا تحسین همه را برانگیختیم. اما کافی نیست. تحسین برای ما افتخار نمی شود. تحسین برای ما تاریخ نمی شود. ما سهممان را از این جام می خواهیم، صعود به دور بعد و پرتغال آخرین مانع در این راه نفس گیر است.

ورزشگاه موردویا آرنا شهر سارانسک آوردگاه مهم ترین نبرد ایران در تاریخ فوتبالش است. ایران این بار در بازی آخر برای غرور و دفاع از حیثیتش نمی جنگد. این جنگی است برای بقا. راه مقاومت در روسیه را یاد گرفته ایم و نمی خواهیم به خانه برگردیم. حداقل به این زودی ها قصد بازگشت نداریم و پرتغال اگر می خواهد مانع از این مهم شود، باید از روی تن و بدنمان رد شود.

در تاریخمان یک بار شکست سختی به پرتغالی ها وارد کردیم. جنگ صلیبی مومباسا، بزرگ ترین و مهم ترین شکست پرتغالی ها از ایران (به صورت غیرمستقیم) است. بزرگ ترین امپراتوری قرن شانزدهم، بعد از شکست های پی در پی مقابل شاه عباس اقتدارش از دست رفت و دوران حکم رانی اش بر تجارت جهانی با از دست دادن تسلط بر هرموز تمام شد . در آن روز پرتغالی ها را از خاکمان بیرون کردیم و حالا می خواهیم از جام بیرون بیندازیمشان.

جوگیری نیست. باور کنید نیست. حماسه سرایی نیست. پرده خوانی و نقالی هم نیست. هرکسی بازی ایران مقابل اسپانیا را دیده باشد شانسی برای پیروزی این تیم مقابل پرتغال قائل است. اگر همین جنگندگی و سلحشوری مقابل لاروخا برابر سلسائو هم وجود داشته باشد، ایران حریف یکی از دو تیم اروگوئه یا روسیه خواهد بود. کریستیانو به خانه خواهد رفت. و جهان این بار ما را به خاطر نتیجه ای که گرفته ایم تحسین می کند. نه فقط تلاشمان. ایران دیگر نمی خواهد بازنده ای قابل ستایش باشد.

اندازه یک تاریخ انتقام داریم. از فوتبال، از زندگی، از همه چیز. از خود رونالدو، از جام جهانی. از کسانی که باورمان ندارند. دوشنبه شب، ایران خواب نخواهد داشت. ایران تا صبح بیدار خواهد بود و مرد و زن، رقص کنان پرچمشان را به اهتزاز درمی آورند. باور کنید یا نکنید، همین می شود.