اى برانکو، برانکو، برانکو

١- می گویند- مربیان روانشناس می گویند و در آخرین لحظه هاى قبل از ورود به زمین هم می گویند: ... بچه ها ما 2- صفر عقبیم، می رویم که عقب ماندگى را جبران کنیم. پرسپولیس امروز، ٢ گل عقب است. پرسپولیس می رود این دو گل عقب بودن را پاک کند. براى هر نیمه، یک گل. براى بردن مسابقه، یک گل هم بیشتر. پرسپولیس انتحارى بازى نمی کند ولى روشنفکرانه و «بر ما مَتازید» هم بازى نمی کند. مفت بازى شنبه پیش، در همان زمین که بازى رفت را پذیرا شد، دفن شد.

استراتژى رسپولیس، حمله ورى و بردن است. هدف تاکتیکى پرسپولیس، گل زدن و گل نخوردن است. گل نخوردن، اولویت اول به شمار نمى آید که اگر چنین باشند، نیروى روانى و انرژى روحى پرسپولیس، بیشتر خرج احتیاط، محافظه کارى و دفاع کردن می شود، به خودى خود و ناخواسته و براساس فرامین صادره از ناخودآگاه، چنین می شود. مفت بازى می شود ٩٠ دقیقه فشار، ٩٠ دقیقه حمله. پرسپولیس به آب می زند، اما نه بى گدار.

مهم ترین مردان فوتبال روز
٢- تک تک بازیکنان پرسپولیس مهمند. چه بیرانوند باشد که دیگر حق ندارد کوچک ترین اشتباهى مرتکب شود و چه علیپور که نحوه بازى کردنش در خط حمله و شکل بازى گرفتن از او به عنوان یک تمام کننده، جاى بحث و جاى پیشرفت دارد. مهاجمان در بازى چه کاره اند؟ زدن توپ به سمت دروازه حریف یا نقشى هم دارند که مهم و کلیدى است، براى لحظه مناسب وارد کردن ضربه پایانى. بگذریم که امروز، روز پرسپولیس است. با بیشترین شانس براى جبران مفت بازى هفته پیش در ورزشگاه کاشیما ساکر، شهر کاشیماى ژاپن.

می گفتیم...، تک تک پرسپولیسی ها مهمند. هر مردى که توسط برانکو روانه پیکار می شود، مهم است. خود برانکو، بیشتر از بقیه مهم است. سیدجلال و شجاع، انصارى و شایان، بشار رسن و کمال کلیدى اند. حتى سیامک نعمتى که خودش را «مفت کالذى»، دو اخطاره و اخراج کرد نیز بازیکن مهمی است. در بازى امروز، ربیع خواه هم می تواند از مردان مهم باشد، مثل علیپور و در حد منشا. توقع می رود نوراللهى و همتى، جانشین عالیشاه، از خودشان کمتر نباشند.

بى محابا، اما نه بى کله
٣- برانکو از مردانش چه می خواهد؟ برانکو، پرسپولیس را چگونه توجیه می کند؟ تکلیف «روشن» است، برانکو از این روشنایى کارساز، چگونه استفاده خواهد کرد؟ براى بردن، باید بى محابا بود یا هنوز هم «ته مزه» احتیاط و محافظه کارى را می توان چشید؟ پرسپولیس در ژاپن هم غلط بازى نکرد. حتى بازى رفت فینال لیگ آسیا را، در ردیف بازى هاى بد هم نمی توان قرار داد ولى مسئله این است: «... باید برنده شد. باید با زدن گل، برنده شد و این می طلبد که پرسپولیس با تمام وجود و با حداکثر نیروى تهاجمی «جنگ» با ژاپنى ها را از دقیقه اول تا لحظه آخر، از دستور خود خارج نکند.»

متوجه شدید؟ این بازى، بیشتر از هر بازى دیگرى، به خوب بازى کردن برانکو- در زمینه تفکر تیمى- و به خوب جنگیدن همه بازیکنان که ناچارند هرچه دارند رو کنند، محتاج است. بخت پرسپولیس بلند است. بختیارى پرسپولیس، نتیجه جرأت و شهامت تیمی است که خواست و توانست و امروز هم باید بخواهد تا بتواند.

پرسپولیس، متشکریم
٤- از پرسپولیس متشکریم که با همه سختى ها، خودش را-فوتبال ایران و فوتبال ایرانى را، با تمام خود ویژگى هایش- به اینجا رساند.  از برانکو هم سپاسگزاریم که خواست و توانست و امروز هم، می خواهد و می تواند. برانکو، زبان همه را بست تا آواز خوش آواى «ما می توانیم» را در فوتبال هم جارى کند که به خودى خودى، سارى و همه جا گیر هم هست. برانکو، نه در حرف که در عمل و پرسپولیس، نه مانند گنده پهلوان هاى وراج که عین مردان متعهد و متعصب، به قرار خود عمل کردند. پرسپولیس تیمی شد که آسیا را به تحسین وامی دارد.