اینجوری دوست نداریم قهرمان آسیا شویم

نمی دانم مبنای قضاوت ها چه خواهد بود. همیشه می خواستم بنویسم در این باره. حالا شاید اصلا وقتش نباشد اما گاهی در آتش هیزم نریختن بهتر است تا شعله ور کردن آتش. گاهی شاید بسوزی اما در خاموش کردن آتش اندک سهمی به اندازه ریختن یک قطره آب داشته باشی.

*اگر امروز امکانش فراهم باشد که با کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی ایران یا وینفرد شفر سرمربی استقلال و یا برانکو ایوانکوویچ مصاحبه اختصاصی داشته باشم درنگ نمی کنم که هیچ، کمی تا قسمتی بعد از مصاحبه پزش را هم در رسانه ام می دهم. برای یک ورزشی نویس و اصولا خبرنگار بهره مند بودن از خبر و مصاحبه اختصاصی حکم واجب تر از نان شب را دارد و حقیقتا دیده ام و چشیده و لمس کرده ام که خبرنگار جماعت بسیاری اندرخم یک کوچه زندگی در شغلی که همچون کارگر معدن  مشاغل سخت محسوب می شود چگونه برای دو خط خبر یا مصاحبه  اختصاصی خود را به آب و آتش می زنند. اتفاقا مصاحبه کننده هر چه بگوید هم می نویسم و منعکس می کنم چون رسالت خبری این را می طلبد که با دقت و واو به واو حرف ها را منتقل کنی نه آنطور که باب میل خودت هست. پس عادل فردوسی پور و یا روزنامه خبر ورزشی و هر رسانه دیگر که یک روز نظر کی روش و روزی دیگر برانکو و روزهای دگر ایکس و ایگرگ ها را پوشش می دهند ذره ای، ذره ای مقصر نیستند. شاید هر چه نداشته باشم اندک صداقتی داشته باشم که در این زمانه کیمیاست. این را حسب باور و اعتقاد بپذیرید و هر گاه رسانه ای خبری منتشر کرد فرض را بگذارید بر صحت خبر نه هیچ چیز دگر و اگر مصاحبه ای منتشر شد هم فقط این را بررسی کنید که نقل قول ها بدرستی منتشر شده یا خیر.

*بعد از مصاحبه کی روش حس و حال نوشتنم نبود. روزهای سخت قلم را  از قلبم گرفته. نشستم و نظاره کردم کنش ها و واکنش ها را و یادداشت ها را خواندم. حس و حال نقد نوشتنم نبود که نبود. بعد از مصاحبه کی روش با میثاقی تا خود امروز  افسوس خوردم. البته که عصر همان روز کی روش در مصاحبه ای ولو کوتاه به برانکو تاخته و جنگ را علنی و مجددا آغاز کرده بود و فردایش هم وقتی جلد روزنامه ها روی کیوسک ها رفت تیتر اظهارنظرش را که می خواندی مات و مبهوت می ماندی که یعنی چه "که من اگر باشم  برانکو نباشد." افسوس خوردم که چرا شادی ملت خراب شد و کام مردم بعد از جشن سراسری و فراموشی افزایش دقیقه ای قیمت دلار، موبایل، سکه، گرانی و دردهای بی درمان تلخ تر از زهر.

افسوس که کی روش به رغم همه بداخلاقی هایش ندانست و ندانست که بعد از این جام جهانی چگونه با شاهکار تیمش، فوتبال بهانه ای شد برای فراموشی دردهای به ظاهر تمام نشدنی مردم . حیف که او ندانست پدرها  غرور از بین رفته زندگی شان و زخم های کهنه نداری های شان را با فوتبال از یاد برده و مادرها سر سجاده نمازشان نه تنها برای عاقبت به خیری جوان ها که برای شادی دل مردم با آبروداری تیم  ملی هم دعاها کردند.

*حیف، حیف که ندانست کی روش که چه محبوبیتی یافته و چگونه آن را یک شبه ویرانه کرده. او ندانست و نمی داند برانکو یعنی پرسپولیس و شفر یعنی استقلال و سرخابی ها یعنی یک ملت. او قبل از جام جهانی  همه دعواهایش را به تندی با برانکو کرده و با شفر هم  گاهی سرشاخ شده بود و این تسویه حساب ها بعد از جام  و حالا هم  خط و نشان کشیدن ها فقط و فقط  نامش را از قلب مردم راند و همه آنچه که فراموش کرده بودند را به یادشان آورد. کی روش گویی هنوز هم نمی داند که اینجا ایران، حرف زور خریدار ندارد.

 این نیز می گذرد و من می گویم اگر بناست که کی روش بماند با تدبیر وزیر و وساطت سلطان و شهریارها، کینه ها جای خود را به مهر دهد ولی اگر بنا به دوباره جنگ و جدل و خون کردن دل ملت است برو آقای کی روش، برو ما جام قهرمانی آسیا را نخواستیم. باور کن ما نمی خواهیم قهرمان جام ملت های آسیا شویم و هنوز پایکوبی ها تمام نشده به جای عاشقی با فوتبال، نفرت و کینه و خشم شما را نظاره گر باشیم و هی افسوس بخوریم چرا این مرد بزرگ قدر خود نمی داند و تا این حد کوچک رفتار می کند.