این حمله را باور نمی کنیم

کمتر از دو هفته تا آغاز جام جهانی باقی مانده؛ دو هفته ای که همانند برق و باد می گذرد و تا پلک بزنیم نبرد سرنوشت ساز با مراکش از راه خواهد رسید. دیداری که شاید اهمیت و حساسیت آن در تاریخ فوتبال ایران اگر نگوییم بی سابقه، کم سابقه باشد و کمتر نظیر آن یافت شود.

نبرد با شیرهای اطلس بی تردید سرنوشت غایی ما را در جام جهانی رقم می زند. یک نتیجه خوب در ابتدای راه علاوه بر تجهیز کردن روحی و روانی بازیکنان و شارژ کردن باتری ها، می تواند امیدهای ما را برای معجزه و شگفتی سازی در یکی از دشوارترین گروه های جام جهانی زنده کند و همه چشم ها را وادار خواهد کرد تا به ما زل بزنند اما یک ناکامی در گام نخست همه آرزوهای طول و دراز ما را بر باد خواهد داد و عملا جام جهانی را برای ما بدل به یک زنگ تفریح می کند.

در فاصله کمتر از دو هفته به این نبرد سرنوشت ساز اما تمرکز سرمربی تیم ملی ایران درگیر حاشیه های کبود پیرامونی و البته جنگ با رقبای فرضی است. همان هایی که کی روش آنها را دشمن فرض می کند و می کوشد تا با تمام قوا به جنگ این دشمنان خودساخته برود و پیش از آغاز جام با آنها تسویه حساب کند و برخورد را به فردا حواله ندهد. فردایی که به احتمال فراوان او دیگر در ایران نخواهد بود و بنابراین فرصت دیگری برای مقابله و جنگ با این دشمن فرضی نخواهد داشت.

بخش مهمی از سلول های خاکستری کی روش به جای تمرکز روی جام جهانی و بازی فوق حساس با مراکش، در گیر و دار جنگ با رقیب و دشمن است و او انرژی خود را در جبهه دیگری خرج می کند.

در حالی که برنامه آماده سازی تیم ملی در مسیر جام جهانی با یک سکته غیرقابل پیش بینی مواجه شده و بازی با یونان و سپس کوزوو به عنوان یکی از مهم ترین پلن های آماده سازی تیم کی روش بر باد رفته و همین می طلبد تا آقای سرمربی با تمام وجود بکوشد تا اثرات این سکته را خفیف کرده و تیمش با کمترین آسیب ناشی از این سکته به روسیه برسد، کی روش در فضای دیگری می کوشد و مایه می گذارد.

او در ادامه مصاحبه های سریالی اش این بار با سایت فدراسیون گفت وگو کرده و در این گفت وگوی مطول، به جای تشریح شرایط تیم و برنامه هایش برای رقبا به ویژه مراکش، ترجیح داده تا دوباره به منتقدان حمله کند و در عوض استفاده از کلیدواژه های روحیه بخش همچون امید، تلاش، اتحاد و... و تقویت روحیه همدلی و ملی گرایی، دوباره کنایه های آبداری نثار منتقدان کرده که نقطه عطف آن برانکو ایوانکوویچ است. اشاره به خاطره تلخ جام جهانی 2006 و لگد معروف علی کریمی به ساک پزشکی تیم بعد از تعویض در بازی برابر پرتغال به رغم کی روش تیر خلاص به سمت رقیبی است که به تعبیر کی روش برای تصاحب صندلی او کمین کرده. نبش قبر دوباره یک تاریخ تلخ و کبود که در کنه خود نیشی هم به علی کریمی بزرگترین منتقد این روزها دارد. این حمله جانانه با اشاره به اینکه برانکو فامیل و برادرش را به پرسپولیس آورده و با باشگاه تجارت می کند، به نظر یک ترور شخصیتی کامل از برانکو است. آنچه در آستانه جام جهانی دوباره فضا را دو قطبی می کند و هواداران سرخ را روبه روی تیم ملی قرار خواهد داد.

در مقابل برانکو که این روزها تعطیلات آرامی را در کرواسی سپری می کند، هرگز کلامی در نقد تیم ملی و شخص کی روش بر زبان نیاورده و حتی پس از این پاتک اساسی، با آرزوی موفقیت برای کی روش و تیم ملی واکنش محترمانه ای داشته.

این حمله کی روش نشان می دهد که ذهن سرمربی تیم ملی تا چه اندازه مشوش و پرتنش است و درگیر روزهای بعد از جام جهانی شده که به نظر دیگر سرمربی ایران نخواهد بود و دیگری جای او را خواهد گرفت. کی روش البته به اندازه ای کاریزما و اتوریته دارد که در همین روزهای پرتنش و ملتهب و با وجود جدایی تقریبا قطعی اش از ایران، بتواند شاگردانش را تحت کنترل کامل داشته باشد و آنها را در این روزهای توفانی مدیریت کند اما اینکه مربی بزرگ و کارکشته ای همچون او در فاصله کمتر از دو هفته مانده به مسابقات بزرگی همچون جام جهانی که باید در آن محصول 7 سال مرارت و تلاش در ایران را درو کند، اینگونه به ورطه حاشیه، تنش و تشتت می غلطد، حیرت انگیز و غیرقابل باور است. آنچه در این روزهای حساس به نظر هیچ دلیلی برای آن نیست و بی تردید می تواند تمامی دستاوردهای فوق العاده وی را تحت تاثیر قرار دهد.

ما اما کیلومترها دورتر از تیم ملی با فضای ایزوله تیم کی روش بیگانه ایم و از ماهیت این حمله ناگهانی و غیرمنتظره چیزی نمی دانیم، پس دوست داریم آن را درک نکنیم مثل همیشه آن را باور کنیم که پشت این توفان کی روش یک تدبیر و یک هدف استتار کرده که در نهایت به سود تیم ملی خواهد بود.