این شجاعت نیست اقای شجاع!

پرسپولیس نیمه اول بازی با کاشیما را که تمام کرد خیلی ها به احترام این تیم کف زدند.

یک بازی خوب و منطقی و البته با آرامش تمام. اما با شروع نیمه دوم، آنجا که کاشیما تغییر تاکتیک داد فشار روی خط دفاعی پرسپولیس بیشتر شد. فشاری که طبیعی هم بود اما آنچه غیر طبیعی نشان می داد رفتار بازیکنان پرسپولیس و به خصوص شجاع خلیل زاده بود!

بازیکنی که گمان می کند درگیر شدن با بازیکن های رقیب، سینه سپر کردن مقابلشان و "با دست حرف زدن" نشانه شجاعت است اما شجاع هرگز به این باور نرسید که رفتارهای بچه گانه اش فقط و فقط اعصاب خودی ها را خرد کرد و تمام. اصلا چه نیازی بود به اینکه بعد از هر خطا با بازیکنان حریف درگیر شود؟ اتفاقا آنها همین را می خواستند. آنها می خواستند تا بعد از گل هایی که زدند کار را تکمیل کنند و در شرایط بد پرسپولیس گره دستان بسته تیم را محکم تر کنند. شجاع خلیل زاده که مثلا یکی از با تجربه هاست، خودش شده بود آتش بیار معرکه!

آقای خلیل زاده؛ در هتل، در راه برگشت به ایران و هر کجایی که توانستی فیلم بازی را تماشا کن. ببین جرقه عصبی شدن بازیکنان پرسپولیس از کجا زده شد؟ ببین چه شد که سیامک نعمتی هم رفتاری مشابه رفتار تو را انجام داد و هم خودش را از فینال محروم کرد و هم معادلات برای بازی سخت برگشت را بهم ریخت؟

این شجاعت نیست آقای شجاع خلیل زاده. یک بار فیلم بازی را نگاه کن. البته نه فقط فیلم این بازی، بلکه بازی های قبل را هم بهتر است تماشا کنی. درست است که گاهی مدافعان باید خشن باشند و خشن بازی کنند اما خشن بازی کردن با حاشیه درست کردن تفاوت زیادی دارد. این شجاعت نیست آقای خلیل زاده.