این شکست ما را شکست نداد

 ما چند ردیف بالاتر از کف، سمت کرنر نشسته بودیم؛ همان جا که لایی وحید و پشتک میلاد. پس خیلی هم عجیب نبود که وقتی سعید عزت داشت بلندترین فریادهای زندگی اش را می کشید و می آمد سمت مان، یک تماشاگر تنهایی مثل من که هنوز کسی بغلش نکرده، از روی عادت چشم را ببرد دورتر روی داور خط و وسط جیغ و هورای ملت دست ها را پشت سرش به هم گره بزند. سعید و بچه ها هنوز روی زمین بودند که یکی آن طرف مذاکرات با کمک داور را شروع کرده بود. احسان رفته بود وظیفه کاپیتانی اش را انجام دهد و گلی را برگردانَد که هرگز برنمی گشت. هیچ جای تاریخ، هیچ کاپیتانی نتوانسته بود رای هیچ داوری را برگرداند و این البته فوتبال است و تصمیم درست داور و تلخی قانون؛ اما چیزهایی هم هست.

توپ روی چمن می لغزید و بازی توی زمین، واقعی بود. تکل و پاس و شوت. حتی آن زیر توپ زدن ها که کیروش را کفری می کرد تا برگردد سمت نیمکت و غر بزند و بطری آب معدنی را توی دست مچاله کند. همه چیز داشت ما را می بُرد سمت این که می توانیم. و البته برد و حالا از خیلی چیزها مطمئنیم. از این که زندگی واقعی ما، چیزی که توی زمین مان هست، در نهایت ما را خواهد ساخت. این که آدم اگر فوتبالش را، خودش را بسازد، از بازی اش، از زندگی اش راضی خواهد بود. پس، اگر در خبرها کافه ها را قبل از ساعت ده شب بسته اند، اگر ورزشگاه آزادی را به سختی و پس از جان به لب کردن شان به روی ملت باز کرده اند تا با زن و بچه فوتبال ببینند، اگر کارلوس پویول را به تلویزیون راه نداده اند، اگر عمری است هی نمی گذارند و هی نمی شود و هی و هی و هی، راهش همین است: خودت را بساز. وحید امیری باش و هزار بار استارت بزن. سردار باش و هزار بار هد. رامین باش و هزار بار تکل. سعید باش و هزار گل آفساید و هزار خوشحالی ناکام. هزار بار شکست بخور اصلن. بعد می بینی که دیگر شکست خوردن هم شکست ات نمی دهد. یک چیزی مثل تیم ملی.

این، همان امیدی است که زنده مان می دارد؛ تا بردن پرتغال که سهل است...