این معجزه فقط از برانکو برمی آمد/ وقتی «من»ها «ما» شدند

جوگیر نشده ایم که بر ایرادهای فنی پرسپولیس چشم ببندیم و نجویده و نسنجیده لب به تحسین باز کنیم. هیچ رویایی تکیه گاه مان نیست به وقت اندیشیدن درباره این تیم. آنچه به نام پرسپولیس پیش چشممان خودنمایی می کند، واقعیتی است از ماهیت این تیم که سال ها پیش در هیاهوی دعواهای زرگری مشتاقان قدرت گمش کرده بودیم.

اگر آن آخرین قهرمانی- که در لیگ هفتم و با تفکر افشین قطبی حاصل شد- و یکی دو دوره بی دوام دیگر را فاکتور بگیریم، از پرسپولیس چیزی نمی ماند جز مرده ای متحرک. این تیم اما ققنوس وار از دل خاکستر خود برخاست و دستگیرش کسی نبود جز برانکو. مردی که بی دردسر به جام جهانی 2006 بردمان اما چون مثل چیرو کری نمی خواند، دوستش نداشتیم. برای ما ایرانی ها که هیجان را به هر قیمتی خریداریم، خونسردی اش دیوانه کننده بود و بی آنکه جویای تفکرات و شیوه متفاوت مربیگری اش باشیم، او را ترسو لقب دادیم.

امروز اما بی اغراق می گوییم دستان معجزه گر او بود که پرسپولیس را از خاک نشینی رهانید و آن را به تیمی بدل کرد که هیچ منتقدی را یارای تاختن بر آن نیست. برانکو معجزه وار به پرسپولیس آمد و با تکیه به همان خونسردی اعصاب خرد کن و دیوانه کننده اش قدم به قدم تا ساختن تیمی پیش رفت که ستاره ای همچون فرشاد پیوس آن را به پرسپولیس رویایی اما ندیده ما در دهه 60 تشبیهش می کند.

پروفسور کروات که آمد، پرسپولیس جز پیکری ناتوان و ذهنی خسته و خاموش هیچ نداشت. تیمی بود که برای سقوط دل دل می کرد و تنها خواسته آن روزهای ما، ماندنش در لیگ برتر. ریشخند زدیم وقتی برانکو در فرودگاه- بعد از بازگشت دوباره اش به فوتبال ایران- با اعتماد به نفس و لبخندی که پیش تر حتی آن را هم از ما دریغ می کرد، گفت: «یادتان باشد این تیم، پرسپولیس است و همیشه باید درباره قهرمانی اش سوال کنید، نه اینکه بپرسید سقوط می کند یا نه.»

غافل از اینکه این کروات باتجربه از همان موقع پرسپولیس خودش را در ذهن تصویر کرده بود، یک تیم واقعی مثل همین تیمی که فوتبال را می فهمد و فوتبال بازی می کند. تیمی جوان، باانگیزه، منسجم، با حساب و کتاب و شجاع که زیر توپ نمی زند، خوب حمله می کند، به موقع گارد دفاعی می گیرد، پرس را به خوبی در تمامی مناطق زمین اجرا می کند و مهم تر اینکه تعویض های خوبی هم دارد و لیگ برتر را اگر از سوت آغاز تا امروز بگردیم، مشابهش را شاید پیدا نکنیم. پرسپولیس برانکو با وجود همه نداشته هایش حالا بعد از سال ها آقای گل دارد و البته مهم ترین دارایی اش، عرق تیمی بازیکنان است. بازیکنانی که ستاره نیستند اما برای تیم شان جان می دهند. همان هایی که یک سال پیش شاید از پس وظایف خودشان هم برنمی آمدند و به قول منتقدان پیراهن پرسپولیس بر تن شان زار می زد اما حالا پشتگرمی اند برای یکدیگر و دیگر نمی بینیم که حتی جای یک نفرشان خالی بماند در زمین. این را پرسپولیس به برانکو ایوانکوویچ مدیون است و همان خونسردی که برگ برنده اش شد و او را از آمیختن با حاشیه های هزار رنگ فوتبال ایران بازداشت.

سرمربی کروات پرسپولیس هم مثل ما شنیده بود که برایش دنبال جانشین می گردند اما به جای چشم بستن بر آنچه به دست خود بنا کرده بود، گوشش را بر همه شنیده ها بست و نگاهش را دوخت به پرسپولیس. به تیم بی ستاره ای که حتی نتوانست به اندازه نیازش بازیکن بخرد و بی پولی و دغدغه های غیرفوتبالی امانش را بریده بود و بدبین ها زمین خوردن دوباره اش را به انتظار نشسته بودند.

همان تیم اما حالا منسجم ترین است و معرف بازیکنان متوسطی که هر کدام ستاره ای شده اند برای خودشان. زنده شدند این بازیکنان، «فوتبالیست» شدند و حالا حق با برانکو است که در ازای پیشکش کردن اعتماد تمام و کمالش، قهرمان را از آنها توقع کند. قهرمانی پرسپولیسی که انگار برای سقوط قسم خورده بود اما حالا با تصور دلنشین لمس جام، شب و روز برایش نگذاشته. این «تیم» را به برانکو مدیونیم که «من»های زنجیر شده به دست و پای پرسپولیس را با دستان بی ادعا اما معجزه گرش باز کرد و پایانی شد بر کابوس های ناتمامش.

در تیم برانکو «من»ها مرده اند و «ما» فوتبال بازی می کند. پرسپولیس «تیم» شده است دیگر و منصفانه ترین قضاوت شاید این باشد که بگوییم جز برانکو هیچ کس از پس چنین معجزه ای برنمی آمد. او بود که حرکت آهسته و پیوسته اش را به هیچ شایعه و حاشیه و حتی به ناتوانی های فنی پرسپولیس و منم گفتن هایش نفروخت و امروز تیمش شده کابوس بالانشین های مدعی. تفکرات پروفسور را نخوانده، ترسو لقبش دادیم. سرمست شدیم از هشتمی پرسپولیسی که سقوطش را پیش بینی کرده بودیم و با چهره ای حق به جانب، گفتیم و گفتیم و باز گفتیم که «با برانکو هم به سرانجام نخواهند رسید.» حال آنکه چهارمی امروز را پرسپولیس به شجاعت همین مربی مدیون است، به حرفه ای گری و دانش فنی مردی که اتفاقا روانشناس قابلی هم هست. پرسپولیس چهارمی اش را به برانکو مدیون است که حرف زدن در زمین فوتبال را بهتر از همه ما مدعیان بلد بود و کمترین حقش از این پرسپولیس و این فوتبال شاید قهرمانی لیگ برتر باشد.