ای کاش زنگ های خطر را شنیــده بودیم

گله های متعدد گابریل کالدرون از شرایط باشگاه پرسپولیس و اخبار و شایعات پیرامون جدایی قریب الوقوع وی از جمع سرخ پوشان و طرح این موضوع که عده ای در هیأت مدیره پرسپولیس بقای او را نمی خواهند، ما را شگفت زده نکرده است. مدتی است که چشم ها و گوش های ما دنبال کنندگان فوتبال داخلی با اخبار و وقایع اینچنینی اشباع شده اند؛ گویی متن اخبار همواره ثابت است و تنها یکسری نام در آنها دچار تغییر می شود.

کالدرون آخرین سرمربی خارجی فوتبال ایران نیست که در دو سال اخیر با این داستان های فرسایشی گلاویز می شود. شاید در انتها سرنوشت او با آنچه بر سر آندره آ استراماچونی آمد، تفاوتی نکند. انکار نمی کنیم که سرمربی آرژانتینی پرسپولیس از محبوبیت استرای استقلالی ها بهره مند نیست؛ امری که شاید «زیر سایه برانکو بودن» یک دلیل پررنگ برایش باشد. با این حال، کالدرون نیز مانند استرا پرسپولیس را به صدر جدول لیگ رساند و با همان صدرنشینی به استقبال تعطیلات زمستانی فرستاد تا کیفیت فنی بالای خود را برای لیگ برتر نمایان ساخته باشد.

جای تأسف اینجاست که جنس مشکلات کنونی کالدرون با مشکلاتی که استرا را از تیم دوم پایتخت جدا کرد، کاملاً یکسان است. سرخابی هایی که در چند سال گذشته پرهزینه ترین و پرستاره ترین تیم های داخلی بودند، هر دو امسال دچار بی پولی شدید، اختلاف اعضای هیأت مدیره با سرمربیان خارجی و ناتوانی در برآورده ساختن حتی خواسته های غیرمالی آنها شده اند.

ادبیات امروز کالدرون با آنچه دیروز استراماچونی بر زبان می آورد، همپوشانی جالبی دارد؛ هر دو نه تنها از عدم دریافت معوقاتشان شاکی اند، بلکه در حرف هایشان خطاب به مسئولین کلیدواژه های «بی احترامی» و «بی تفاوتی» به چشم می خورند. اگر کمی بیشتر به گذشته برگردیم، می بینیم این دست مشکلات تنها مختص به دو شخص و یا دو تیم نبوده اند. در تیم ملی، همین چند هفته پیش بود که مارک ویلموتس با عدم دریافت مطالباتش بدون اینکه حرفی بر زبان بیاورد، نیمکت ملی پوشان را رها کرد. این موضوع، کوچک ترین معضلی بود که پیش تر کارلوس کی روش طی 8 سال حضورش در ایران آن را با لحن و ادبیات تندخویانه معروفش بر باد انتقاد می گرفت. مصطفی دنیزلی نیز همین مسیر را با تراکتور رفت و یا همین چند ماه قبل بود که پائولو سرجیو و برانکو ایوانکوویچ تیم های صنعت نفت و پرسپولیس را ترک کردند و بارشان را به مقصد عربستان سعودی بستند.

این جدایی ها در فوتبال ما به یک و یا دو مورد ختم نمی شوند؛ بلکه گویا یک سریال ادامه دار و نامتناهی هستند. از این رو، نباید به آسانی از بیخ این داستان ها گذشت؛ داستان هایی که انتهای آنها نیز «جدایی» نیست بلکه شکایت سرمربیان به فیفا، ضرر مالی باشگاه ها و فدراسیون و خدشه دار شدن آبروی فوتبال ایران در مجامع بین المللی است. اگر می خواهیم دیگر شاهد این فجایع نباشیم، راه چاره نه بی اعتنایی به مشکلات مالی باشگاه هاست و نه چشم پوشی از حضور مربیان خارجی در ایران که به نوعی پاک کردن صورت مسأله است.

شاید اگر آن زمان که صدای زنگ خطر را از کی روش ها و برانکوها می شنیدیم، به فکر اصلاح ساختار اقتصادی فوتبال کشور، توجه به راه های درآمدزایی از این ورزش، به کارگیری مدیران کاربلد و شایسته در فدراسیون و باشگاه ها و حمایت از بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در فوتبال ایران می افتادیم، امروز حتی در این شرایط سخت تحریمی می توانستیم به سادگی از عهده تأمین مخارج کالدرون ها و استراها برآییم. شرایط هیچ جای فوتبال ملی و یا باشگاهی کشورمان خوب نیست و در وصف آن می توانیم به خود بگوییم «آنچه دیروز کاشتیم را امروز داریم درو می کنیم»