باخت خفیف، انتقادات شدید/ ناله های عجیب یک قهرمان

درباره چرایی نمایش ضعیف بازیکنان پرسپولیس در مسابقه پنج شنبه اخیر می توان چند عامل را ردیف کرد.

بگذارید نشانه های این وا دادن ها را در مسائل روانی پیدا کنیم. اینکه مثلا دو روز قبل از بازی چند بازیکن پرسپولیس در صفحات شخصی شان پست هایی با مضامین قهرمانی گذاشته و به نوعی درباره جشن قهرمانی گفته بودند. متعاقب این اتفاق بنرهایی از بازیکنان اصلی پرسپولیس آماده و راهی ورزشگاه شد تا مقابل هر سکوی سرخ بازیکنی از این تیم قرار بگیرد و همه چیز برای جشن آماده باشد غافل از اینکه بازیکنان تیم پیشتاز لیگ نیز تحمل و ظرفیت این همه فشار را ندارند و برای برپایی جشن قهرمانی فقط به حداقل امتیاز فکر می کنند. در این بین مساله ترس بازیکنان پرسپولیس از حریفی که جان گرفته نیز به گوش می رسید اما جواب را باید در موقعیتی که بازیکنان گرفتارش شده بودند پیدا کرد. در واقع آنها از این موقعیت که با حداقل امتیاز قهرمان لیگ خواهند شد و رکوردی استثنایی بجا می گذارند ترسیدند ضمن اینکه انگار ذات فوتبال ایران حکم می کند چنانچه تیمی تا این حد از رقبای خود جلو می افتد در چنین مسابقه ای با استرس پا به میدان بگذارد.

باور کنید هیچ کس به بازیکنان پرسپولیس نگفته بود محافظه کارانه بازی کنند و این احساس تک تک بازیکنان بود که به آنها دستور می داد اینطور با احتیاط گام بردارند و به دنبال حداقل امتیاز باشند تا مبادا آن همه بنری که در نیمی از ورزشگاه نصب شده و جشنی که همه منتظرش هستند خراب شود. طبیعتا پیشتازی در صدر جدول با فاصله 16،15 امتیازی نسبت به تیم دوم افتی در تیم مدعی ایجاد می کند و همه این عوامل در کنار هم دست به دست خواهد داد تا بازیکنان پرسپولیس یک نیمه تمام کپ کنند و در نیمه دوم با چشم های کاملا بسته دنبال رسیدن به گل باشند.

حتی اگر تقصیر را از گردن بازیکنان برداریم و به کادر فنی و اشتباهاتش بپردازیم باز هم واکنش برخی رسانه ها و هواداران به این شکست از اساس غیرمنطقی و عجولانه است اما حتی اگر تمام ایرادهایی که به چیدمان ابتدایی و تغییرات حین بازی به برانکو وارد باشد چطور می توان تمام موفقیت ها و دستاوردهای این مجموعه را زیر سوال برد؟

مگر پرسپولیس تقریبا با همین ارنج 4 گل به ذوب آهن نزد تا رسانه ها این تیم را در حد قهرمانی آسیا بدانند؟ مگر پرسپولیس مقابل تیم های بزرگ لیگ بد نتیجه گرفته؟ مگر نمی دانید که شفر با این برد شهرآورد در نیم فصل دوم تازه هم امتیاز با پرسپولیس شده پس چطور عملکرد کلی این تیم در نیم فصل دوم را زیر سوال می برید؟ مگر آنهایی که نام محسن مسلمان را به عنوان ناجی احتمالی و بازیکنی که می توانست ورق را برگرداند، بازی با نفت تهران و گسترش فولاد را به خاطر نمی آورند؛ دو مسابقه ای که اتفاقا پرسپولیس با روش 2-4-4 لوزی بازی کرد و در یکی گل نزد و در دومی با گل دقیقه آخر از شکست گریخت. مگر هواداران پرسپولیس نمایش های درخشان مقابل سپاهان و پیکان و ذوب آهن یا پارس جم را فراموش کرده اند؟ اصلا کدام تیم بزرگی در یک مقطع 10 ماهه افت نمی کند که پرسپولیس افت نکند؟ مگر کادر فنی و بازیکنان پرسپولیس تعهد داده اند که در طول یک فصل شکست نخورند؟ اصلا کدام تیم بزرگی می تواند فصل را بدون شکست تمام کند؟

البته که باید ضعف ها را دید و اتفاقا به چیدمان برانکو و تغییراتش ایراد گرفت اما این حجم از انتقاداتی که از اساس قابلیت های برانکو و برخی بازیکنان پرسپولیس را زیر سوال برده و با تردیدهایی اساسی مواجه کرده اند، پذیرفتنی نیست. اصلا کدام رسانه یا هواداری به سندروم فصل سوم و پیچیدگی های کار در این فصل اشاره کرده؟ اینکه در فصل سوم اختلاف های درونی موجب فروپاشی تیم می شود و برخی مسائل کوچک آنقدر بزرگ خواهد شد تا تیم قهرمان را از هم بپاشاند.

رئال مادرید قهرمان دو فصل اخیر اروپا در مقطعی دچار این سندروم شد و هنوز از جا برنخاسته اما پرسپولیس با رفتن بهترین بازیکنش و بسته بودن پنجره زمستانی 15 امتیاز بالاتر از تیم دوم در پی گرفتن جشن قهرمانی است اما حالا که قبل از عید جشن نگرفته باید تمام دستاوردهایش را زیر سوال برد؟