باخت های ناسزاوار، باخت های جریانی

پرسپولیس، به یک «آن» باخت و استقلال هم مغلوب یک لحظه به همان ناجوری شد، اما شکست خوردن فوتبال یک جریان کم سوادانه و اندک خواهانه است بر یک جریان!

رفته بودیم که ببریم، اما باختیم! رفته بودیم که جبران کنیم، اما تکرار کردیم! رفته بودیم که نمایش عالی تری داشته باشیم ولی به نتایج ضعیف تری رسیدیم! نمایشی دانی تر!

... یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو!
ما چه کاشته ایم؟ ما چه می کاریم؟ ما فوتبال مان را چگونه پیش می بریم؟
ما شکرانه نعمت بزرگی را که از آن برخورداریم، چگونه می پردازیم؟ این باخت ها و این ناکامی ها، ربطی به تصمیم های غلط و اشتباه آمیز شفر در کنار زمین ندارد، یا به خودزنی های آشکار برانکو!
ما «قدر نعمت» را به جا نمی آوریم! ما از موهبت هایمان غلط و «وارونه» استفاده می کنیم! ما حق فوتبال مان را می خوریم! ما به فوتبال مان، به هواداران فوتبال ایرانی، به ثروت خداداده ای که نصیب مان شده است، بد می کنیم!
پرسپولیس، به یک «آن» باخت و استقلال هم مغلوب یک لحظه به همان ناجوری شد، اما شکست خوردن فوتبال یک جریان کم سوادانه و اندک خواهانه است بر یک جریان!

آینده فوتبال؛ راه بهتر - راه بدتر
عده ای -که اتفاقاً دست اندرکارند و مسئولیت درجه اولی هم دارند- بر این باورند:
... بهتر است فوتبال با همین فرمان حرکت کند! اینان با تغییر و با تحول و با بهتر شدن، میانه ای ندارند!
از خودمان می پرسیم: ما بر چه باوری هستیم؟ به نظر ما که دستی بر آتش فوتبال داریم، درست کدام است و غلط کدام؟ «ما» که مثلاً از عاملان تغییریم و از پیشرفت آفرینانیم! ما چه نظری داریم؟
یعنی ما هم باید بکوشیم تا فوتبال تغییر خط ندهد؟ یعنی ما هم باید بی عمل بنشینیم به گوشه ای، صم و بکم! ما هم اهل سکون و سکوت و باری به هر جهت بودن، باید باشیم؟ خواسته ما نیز باید در این چند کلمه خلاصه شود که: ... این نیز بگذرد! و کوشش کنیم که بگذرد، اما چگونه؟ اما در چه مسیری؟ اما به چه قیمتی؟ مثل 7، 8، 10 سال اخیر؟
نه! بهتر است و بلکه لازم است با فرمان دیگری حرکت کند! بهتر است و بلکه واجب است، فوتبال را با ایده های امروزی تر و با اهداف آینده نگرانه تری به حرکت درآوریم و بهتر است سکوت و رخوت پیشه نکنیم!

هشدار های تکراری
صدای آن ها که اعتقاد دارند بهتر است فوتبال با همین فرمان به حرکتش ادامه دهد، در گوش مان می پیچد! با همین فرمان برویم، لابد به قعر دره!
پرسپولیس گل «آخر وقتی» را خورده است! قبول داریم که روی آفساید بی تردیدی، دروازه بیرانوند را باز کرده است ولی این را هم ناچاریم بپذیریم که کلاس بازی تیم قطری، برتر بود! السد، بیش از یک شانس گل برای خود ساخت! رفته بودیم که نبازیم یا بد بازنده ای نشویم! ستاره های زمین بیرانوند، شجاع و سیدجلال حسینی بودند!
دلیل آقایانی که در جا زدن فوتبال مایند، چیست؟ چرا باید حسرت ایام گذشته و سال های پیشین را بخوریم؟ سال به سال، چرا دریغ از پارسال؟ البته با این بضاعت فکری، چاره ای هم نیست! هر که، نان از عمل خویش خورد و عمل و آمال آقایان همین است!
پرسپولیس همان طور می بازد که استقلال هم! و استقلال نیز عین پرسپولیس! هر دو نیز، شبیه و مانند تیم ملی! به رغم شایستگی های بیشتر! برخلاف استعداد و قابلیتی که داریم؟ بچه های خوب و فوتبال نشسته، سنگین، کند و اهمال کار!
سؤال مان در هوا می پیچد و موج می زند: ... چهار سال دیگر، در جام ملت ها، به کجا خواهیم رسید؟ آیا این باخت ها و آیا این بد باختن ها، تکرار نمی شود؟ و درد این شکست های تکراری، به خودمان نباید بیاورد؟ چنین نتایجی، هشدار دهنده نتایجی که بدترند، نیست؟