باد کاشتیم، طوفان درو خواهیم کرد

حمید استیلی مدیر تیم امید با دلایلی مجهول از رفتار غیرورزشی که به تیم زیر ۲۱ ساله ما توسط او و کادر فنی تحمیل شده و تیم را مجبور به باختن به تیم میانمار کرده اند دفاع می کند و برای این کار تیم ملی انگلستان در جام جهانی ۲۰۱۸ و رفتارش در برابر بلژیک را مثال می زند و نمی گوید که سرنوشت آن دو تیم که به قول ایشان یکی از آنها یعنی انگلستان با حسابگری به جمع چهار تیم برتر رسیدند چگونه در رده بندی گره خورد و تیم قوی تر و با اعتمادبه نفس تر و آماده تر یعنی بلژیک به مدال برنز رسید!

در میان غوغای بازی های آسیایی و این حرکت ناجوانمردانه و در عین حال ناکام تیم امید خبر بعدی این بود که فدراسیون فوتبال برای سردار آزمون همان بازیکنی که منت می گذاشت به جای هالیدی! به زعم ایشان در جام جهانی و در تیم ملی کشورش حضور دارد و خیلی راحت از تیم ملی خداحافظی کرد دعوت نامه فرستاده است!

نگاهی به این دو واقعه می کنیم و می پرسیم ما برای جوان های مان چه راهکار و برنامه ریزی داریم؟ فلسفه تعلیم و تربیت ما برای جوانان ما، ترس و عدم خودباوری و بی انگیزگی باید باشد؟ چرا جناب استیلی و تیم زیر نظرشان بجای انگلستان از تیم کرواسی که اتفاقا کشور سرمربی تیم امید است پیروی نکردند؟ چرا درس شجاعت و مبارزه طلبی و افتخار برای میهن و اعطای شادمانی برای ملت را به جوانان جویای نام ندادند؟ کمکاری و ترس از باخت تحفه ای برای آیندگان فوتبال ما توسط آقایان بود! فدراسیون فوتبال تا به کجا پیراهن تیم ملی را به حقارت می کشاند؟ آزمون به هر دلیل از تیم ملی خداحافظی کرده پس به چه دلیلی التماس کردن به او و بار دیگر پاسخ نه او به پیراهن تیم ملی را باید تحمل کنیم؟ ما به جوانان‎مان چه می دهیم؟ ترس و خودباختگی و بی انگیزگی و...

به واقع با این نوع تصمیم گیری ها تنها باید یادآور شویم آنهائی که ترس می کارند بی گمان ناکامی و شکست درو خواهند کرد و چنین است که حسرت رفتن به المپیک و قهرمانی در جام ملت های آسیا برای ما قدمت بیش از چهار دهه دارد و می پنداریم که چرا ما ناکام هستیم. ما ناکامیم زیرا عادت کرده ایم که به حقارت تسلیم شویم.