بازخوانی شکست 6گله کره از ایران؛ تاریخ ورق خورد

 همه چیز در آن بعدازظهر عجیب در دوبی ورق خورد. در مرحله یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا. پس از دو دهه سکوت. پس از دو دهه تن دادن به انزوا و حاشیه نشینی. در بعد ازظهری که فوتبال ایران به صف اول آسیا برگشت. در بیست و شش آذر ۱۳۷۵٫ در ورزشگاه ال مکتوم.

فوتبال آن دوران آسیا را با کره جنوبی و عربستان تعریف می کردند. کره جنوبی آقای آسیا بود و طی سه دوره متوالی در جام های جهانی ۱۹۸۶، ۱۹۹۰ و ۱۹۹۴ حضور یافته و نمایش فوق العاده ای هم داده بود. آنها در جام جهانی ۱۹۹۴ برابر اسپانیا به تساوی ۲-۲ دست یافته و مقابل آلمان ۳-۲ مغلوب شده بودند. آنها 4 گل به ماتادورها و ژرمن ها زده بودند. عربستان در همان جام جهانی بلژیک و مراکش را شکست داده و همراه هلند راهی مرحله دوم شده بود که درخشش خارق العاده ای بشمار می رفت… همان دورانی که فوتبال ایران به زحمت جان می کند از خواب دو دهه ای بیدار شود. زمانی که فوتبال ایران حسرت می خورد. حسرت می خورد و انتظار می کشید. آیا انتظار به سر آمده بود؟

تیم ملی که راهی جام ملت های آسیا ۱۹۹۶ شد، خیلی ها با تردید به سرانجام کار می نگریستند. هم گروه شدن با عربستان و عراق، دو کشوری که شعله های دشمنی با آنها طی جنگ هشت ساله فروزان شده بود، قرعه نیشداری به شمار می رفت. محمد مایلی کهن روی نیمکت تیم ملی نشسته بود و بازیکنان بااستعدادش هنوز فرصت به رخ کشیدن توانایی هایشان را بدست نیاورده بودند. مایلی کهن به جوانانش دل بست، به محمد خاکپور ۲۸ ساله، به علی دایی ۲۷ ساله. به افشین پیروانی ۲۷ ساله و حمید استیلی ۲۶ ساله. به خداداد عزیزی و علیرضا منصوریان هر دو ۲۵ ساله. به کریم باقری ۲۳ ساله و داریوش یزدانی و مهدی مهدوی کیا هر دو ۱۹ ساله.

سفر ناروشن با شکست آغاز شد. عراق ۱-۲ ایران را در مرحله گروهی به زانو درآورد تا دست اندازهای مسیر پیش رو عمیق تر شوند، همان دیداری که تک گل علی دایی در دقیقه ۹۰ از روی نقطه پنالتی چیزی را تغییر نداد. پیروزی ۱-۳ برابر تایلند نبرد نهایی در مرحله گروهی را به نبرد با عربستان کشاند. جایی که توانایی های تیم خودی نشان دادند. روزی که عربستان ۰-۳ برابر سه گل کریم باقری، علی دایی و خداداد عزیزی زانو زد تا قدرت خط حمله عیان شود. حریف بعدی در مرحله یک چهارم نهایی، کره جنوبی بود. کره ای که نزول کرده بود. کره ای که در گروه چهار تیمی به عنوان تیم سوم پس از امارات و کویت راهی مرحله پلی آف شده بود. کره ای که می خواست با عبور از سد ایران قدرتش را به رخ کشد.

وقتی بازیکنان تیم ملی ایران در آن بعد از ظهر تب زده پاییزی برابر کره راهی میدان شدند تصور نمی کردیم چه خواهند کرد: نیما نکیسا درون دروازه ایستاد و احمدرضا عابدزاده روی نیمکت، نعیم سعداوی، افشین پیروانی، محمد خاکپور و فرشاد فلاحت زاده، علیرضا منصوریان، مهرداد میناوند، کریم باقری، حمید استیلی، خداداد عزیزی و علی دایی. ولی نسل طلایی دهه هفتاد فوتبال ایران در همان بعد ازظهر به پرواز درمی آمد.

نمایش تیم در این نبرد هم به سان دیدار با عراق نومیدکننده آغاز شد و دروازه نکیسا در نیمه اول دوبار فرو ریخت. با این وصف باقری فاصله را در همان نیمه به یک گل کاهش داد. نیمه دوم بدون تغییری در ترکیب تیم آغاز شد. عزیزی خیلی زود ضربه تساوی بخش را نواخت، در دقیقه ۵۲، زمانی که به نظر می رسید بازی پایاپای جلو می رود، آتشبازی بزرگ در دقیقه ۶۶ آغاز شد. طی بیست و دو دقیقه بعد فوتبال ایران ورق خورد و عقربه روی دقیقه ۸۸ که رسید علی دایی چهار بار سنگر کره ای ها را فتح کرده بود. آن چه بر صفحه تلویزیون می دیدیم شبیه کلیپ های تدوین بود. گل های پشت سرهم، ضربه های تمام کننده بهم پیوسته. پارک جون وان مربی کره ای اشک می ریخت. بازی ساعت یک ربع به پنج بعد ازظهر در دوبی آغاز شده و عقربه هنوز به هفت نرسیده دروازه کره جنوبی در مرحله یک چهارم نهایی شش بار فرو ریخته. شش بار. چهار گل علی دایی پیروزی شش گله ای را برای فوتبال ایران برابر حریف بزرگ به ارمغان آورد. صدها مشتاق به سرای خانه پدر علی دایی در اردبیل شتافتند و فصل جدیدی در فوتبال ایران گشوده شد.

ایران در نیمه نهایی بار دیگر برابر عربستان قرار گرفت. طی ۱۲۰ دقیقه به تساوی بدون گل قناعت کرد و به ضربه های پنالتی تن داد. عابدزاده به عنوان متخصص مهار ضربه های پنالتی جای نیما نکیسا را گرفت، ولی علی دایی نخستین ضربه را از دست داد، همین طور داریوش یزدانی و محمد خاکپور.  ایران در ضربات پنالتی شکست خورد و عربستان جام را بالا برد. ایران با پیروزی برابر کویت به رتبه سوم دست یافت، ولی تابوی قدرت طلبی عربستان و کره جنوبی شکسته شده بود. در آن فاصله به صف اول فوتبال آسیا بازگشته بودیم. در آن فاصله برای حضور در جام جهانی ۱۹۹۸ دورخیز کرده ایم. در همین فاصله. در کمتر از دو ساعت باور کرده بودیم می توان کره جنوبی را خرد کرد.

بیست و پنجم آذر ۱۳۷۵ را فراموش نمی کردیم. ماه آذر برای فوتبال ایران عزیز می شد. جشن بزرگ تر و فاخرتر در آذر سال بعد با درخشش همان نسل در راه بود. سیصد و چهل و هشت روز پس از پیروزی شش گله برابر کرده. تیم ملی ایران در هشتم آذر ۱۳۷۶ با تساوی در آوردگاه استرالیا برای نخستین بار پس از دو دهه سکوت راهی جام جهانی می شد. روزی که پسرهای شاداب نسل طلایی در کمتر از یک سال فوتبال ایران را به پرواز درآوردند.