بازی با سایپا در اوج حاشیه ها و مشکلات / برای ایــن پرسپـــولیس نگرانیــم!

اوضاع پرسپولیس همیشه نگران مان می کند. اینکه تیم روی پله نهم جدول ایستاده البته که نگران مان می کند اما بدتر از این اتفاقاتی است که در حاشیه تیم و باشگاه رخ می دهد و کاری می کند تا هر روز با خودمان تکرار کنیم: «این تیم به جایی نمی رسد.» در واقع فشار مشکلات و تعدد حاشیه های خانه خراب کن پیرامون پرسپولیس کاری می کند تا به برطرف شدن مشکلات فنی پرسپولیس امیدوار نباشیم و اصلا به این فکر نکنیم که تیم از همین بازی با سایپا تبدیل به تیم دیگری خواهد شد.

بله، سه شنبه موعد شروع تازه ای برای پرسپولیس خواهد بود. حالا همه باخت به سپاهان، دعوت نشدن حتی یک بازیکن پرسپولیسی به تیم ملی و اتفاقات 11 هفته ابتدایی را فراموش کرده اند و مثل امیدوارهای ابتدای فصل از صعود تیم به مکان های بالایی جدول و رقابت با سایر مدعیان در کورس قهرمانی می گویند اما مگر می گذارند؟ دعوای باشگاه با اسپانسر، داستان مذاکره با رئال که پیرو آن شایعه جدی برکناری مسوولان باشگاه را به دنبال داشت، قضیه شب قبل از بازی جام حذفی و جاسوس بازی، داستان جذب بازیکنان خارجی و داخلی جدید و حواشی پیرامونش، بی پولی و بالاخره پیدا شدن صاحب جدید برای درفشی فر آنقدر ابعاد گسترده ای دارد که خواب راحت را از پرسپولیس نگون بخت می گیرد. به همه اینها اضافه کنید داستان دنباله دار واگذاری سهام باشگاه و فروش آن که ظاهرا قرار است در همین زمستان اجرایی شود اما آنقدر در این حوزه بدقولی شده که به این هم ناامیدیم و خبری با این تیتر که «آگهی فروش سهام باشگاه آذرماه منتشر می شود» هیچ برقی در چشم مان نمی اندازد. حالا و در کنار تمام این داستان ها که هر کدام فصول پر و پیمانی دارد تیم پرسپولیس با هزار ماجرای فنی باید مقابل سایپا شروعی تازه داشته باشد. شروعی که قرار است امیدوارمان کند به تغییر، تغییری که قرار است در تعطیلات 52 روزه لیگ برتر کلید بخورد و پرسپولیس را از این رو به آن رو کند اما سوال بزرگ اینجاست که برای شروع تغییر و جرقه امید همه چیز فراهم است؟
 
بیایید دوباره نگاهی بیندازیم به آخرین بازی پرسپولیس. روزی که حمید درخشان تیم اصلی اش را فرستاد مقابل تیمی از دسته دوم متعلق به یک روستای سه هزار نفری. پرسپولیس آن روز تیم امیدوارکننده ای نبود. خودخواهی ها، حاشیه ها، کجروی ها و نافرمانی ها در درون و بیرون زمین مثل غده های چرکین در همین بازی ظاهرا ساده سر برآورد و در حیطه فنی هم مشخص شد تیم درخشان در تعطیلات تکانی نخورده است. در ظاهر ماجرا قرار بود مقابل تیم کارگر بنه گز تیمی را ببینیم که به لحاظ بدنی 20 درصد بهتر شده اما خستگی ناشی از بدنسازی بود یا چیز دیگر، این پیشرفت به هیچ وجه در تیم پرسپولیس دیده نشد. نکته اسفبار آنجا بود که پرسپولیس حتی موفق نشد به اندازه چند دقیقه متوالی حریف کوچک و گمنامش را تحت فشار قرار دهد که این ناشی از تداوم ضعف های تاکتیکی و بدنی گذشته بود که به نظر می رسید اندکی تفاوت نکرده است.

در واقع به غیر از میدان دادن به جوانی خوش استیل به نام شهاب زاهدی در 15 دقیقه پایانی – که از تیم امید به بزرگسالان پرسپولیس آمده تا پروسه جذب بازیکن از تیم های پایه کلید بخورد – که فوتبال تیم پرسپولیس را تحت تأثیر قرار داد و تکانی داد، نمی شد نکته امیدوارکننده ای در این مجموعه بیمار پیدا کرد. تیمی که فقط 1500 نفر را به ورزشگاه کشانده بود حتی برای آن کلونی کم تعداد از امیدواران همیشگی چیزی برای امیدواری و خوشحالی نداشت اما همیشه می شود دست ها را به زانو زد و دوباره برخاست.
 
بی تعارف بگوییم؛ اگر پرسپولیس همان تیم از هم گسیخته و منفعل بازی پنج شنبه گذشته باشد مقابل سایپا یک شکست خورده محض خواهد بود و این یعنی به تاخیر افتادن حرکت به سمت بالاهای جدول. کیفیت تیم سایپا در هفته های اخیر و حتی دو مسابقه اخیری که شکست خورده حتما پرسپولیس را هوشیار و آگاه خواهد ساخت که سه شنبه با یکی از آماده ترین و بهترین های لیگ مصاف خواهد داد پس تکرار اشتباهات گذشته و انفعال و کجروی های بازی گذشته حکم به درجا زدن و دور شدن بیشتر از صدر جدول می دهد.

امروز تصور می کنیم حمید درخشان و شاگردانش چشم ها و گوش هایشان را بسته اند و نمی بینند که در حین تمرین وسایل بدنسازی شان را از درفشی فر خارج می کنند. با خودمان فکر می کنیم برای بازیکن پرسپولیس اهمیتی ندارد که وقتی بنر اسپانسر جمع شده یعنی فعلا خبری از پول نیست یا به بازیکن ارتباطی ندارد که صندلی سرپرست و رییس هیات مدیره باشگاه چقدر لرزان و موقتی است.

تصور می کنیم کادر فنی و مجموعه بازیکنان پرسپولس کاری به این داستان های نگران کننده ندارند و می خواهند با تمام قوا مقابل سایپا بازی کنند و برنده باشند. هر چند می دانیم پس زدن تمام این حاشیه ها و کنار گذاشتن مشکلات، کاری است غیرممکن اما به همان اندازه مشکلات بر جای مانده در حوزه فنی نگران و دلواپس مان می کند.

پرسپولیس در دروازه خود عنصر ثابتی ندارد، مدافعان میانی در غیاب سیدجلال دچار اشتباهات فردی بیشتری نسبت به فصل قبل می شوند، بعد از کنار رفتن ماهینی، مدافع راست تیم در حدی نیست که بتوان روی او حساب کرد، مدافع چپ که اصلا چیزی در چنته ندارد، هافبک دفاعی کم می دود، کم می جنگد و کم توپ می گیرد، هافبک نفوذی درست پاس نمی دهد و در جریان بازی نیست، بال کناری گیج می زند و حواسش به بازی نیست، مهاجم تیم به خودش فکر می کند تا آمار گلزنی اش را بالا ببرد و هزار و یک داستان دیگر در خطوط مختلف تیم وجود دارد که هم کادر فنی به آن اذعان دارد هم خود بازیکنان!
 
همه اینها را که کنار هم می گذاریم تنها به این جمله می رسیم که «برای این پرسپولیس دلواپسیم». ما برای بازی با سایپا دلواپسیم و برای دلواپسی مان دلیل داریم اما ای کاش حمید درخشان و بازیکنانش کاری کنند که بعد از سوت پایان بازی با سایپا امیدواری جای نگرانی و دلواپسی را گرفته باشد، چاره ای نداریم جز اینکه منتظر باشیم.