بالاتر از سرخ رنگی نیست

هرچند جدایی برانکو یک آغاز تلخ برای فصل پرسپولیس بود، اما میراث بزرگی که برانکو در جمع سرخ ها برجای گذاشت همچنان این تیم را از سایر مدعیان فوتبال باشگاهی ایران متمایز ساخته. گابریل کالدرون و یحیی گل محمدی نیز در حراست از این اندوخته نقش پررنگی داشته اند و این «ثبات» که ارمغان دوران برانکو بود، پرسپولیس را مانند بایرن در آلمان، یوونتوس در ایتالیا و پاری سن ژرمن در فرانسه یکه تاز باقی گذاشته.

البته که نسبت دادن این ثبات تنها به برانکو کم انصافی در حق مدیرانی چون علی اکبر طاهری و حمیدرضا گرشاسبی هم است؛ چرا که چنین ثباتی در تمام سطوح فنی و مدیریتی یک باشگاه لازم است و در تاریخ لیگ برتر، کمیاب.

از لیگ پانزدهم به این سو، دیگر تکلیف قهرمان لیگ به هفته آخر موکول نمی شود و پرسپولیس مانند شاگرد ممتازی که با اطمینان برگه کنکور را پیش از پایان آزمون تحویل می دهد، خیال خود از بابت قهرمانی را چند هفته زودتر از ایستگاه پایانی لیگ تعطیل می کند. علت هم آن است که آنها نه مانند سپاهان طی یک فصل پر فراز و نشیب ظاهر می شوند؛ نه مانند تراکتور با هر لغزش دست به تغییرات گسترده می زنند و نه مانند استقلال از حفظ ستون های تیم عاجز می مانند.

پرسپولیس رکوردهای مثبت تاریخ لیگ برتر را یکی پس از دیگری جارو می کند و حال به شکستن رکورد امتیازگیری چشم دوخته؛ رکوردی که متعلق به فولاد است، با 68 امتیاز در دورانی که هر تیم در یک فصل 34 بازی انجام می داد. اما باارزش تر از این رکوردها، شخصیت حرفه ای نهادینه شده در پرسپولیس است. ثبات چند سال اخیر ارتش سرخ تنها به سیستم 2-4-4 برانکو که با نگرش جانشینان وی هم سازگار بود یا حفظ کادر بازیکنان که اکنون با یکدیگر به اوج هماهنگی رسید اند، ختم نمی شود؛ بلکه آنچه کارشناسان ورزشی آن را «شخصیت قهرمانی» صدا می زنند، بزرگترین دستاورد دوران برانکو و بزرگترین حفظ شده باشگاه در دوران طلایی اش به شمار می رود.

سرخ پوشان پایتخت سال هاست که نه در قالب شعار، بلکه در عمل یاد گرفته اند که به جای ابر و باد و مه و خورشید، به جای تیم های رقیب، تنها روی خودشان و اهداف بزرگ شان تمرکز کنند.

پرسپولیس اگر تیم ویرانگری است که امروز می بینیم، به خاطر وفاداری هواداری است که پس از نرسیدن به قهرمانی در لیگ پانزدهم، ایستاده اعضایش را تشویق کردند؛ به خاطر سرمربیانی بود که هیچ گاه با یک پیروزی سرمست و اشباع نشدند؛ به خاطر مدیرانی بود که به ندرت خود را درگیر جنگ های لفظی فرسایشی با همتایان خود در لیگ می کردند و به خاطر بازیکنانی بود که اگر جز تعهد و تمرین ارائه می دادند، جایگاه شان در تیم به خطر می افتاد.

این المان ها، شخصیت قهرمانی و یا بهتر است بگوییم، شخصیت پوکر را در خون قرمزها پروراندند و اکنون، حتی آن دسته از فوتبال دوستانی که تلاش در توجیه عملکرد حماسی 5 سال اخیر پرسپولیس با تئوری تبانی هستند، به خوبی می دانند که تیم های محبوب شان بدون چنین شخصیت حرفه ای در سال های آینده هم یارای مقابله با این پرسپولیس کوبنده را نخواهند داشت.

در نهایت، نمی توان انکار کرد که قهرمانی ششم پرسپولیس در تاریخ 19 ساله لیگ خلیج فارس ارزشمندتر بود اگر استراماچونی از استقلال فراری داده نمی شد؛ یحیی گل محمدی با فشار از بالا از شهر خودرو سلب نمی شد و پرسپولیس مطابق نقشه های مطلوب پیش فصل خود، با همان گابریل کالدرون به کارش ادامه می داد. با این حال، این امر اندکی از ارزش کار بی سابقه شاگردان فعلی گل محمدی نمی کاهد. پدران ما می گفتند بالاتر از سیاهی رنگی نیست. اما امروزه وقتی صحبت از فوتبال و قهرمانی می شود؛ ما می گوییم بالاتر از سرخ رنگی نیست.