با شما خندیدیم، با شما اشک می ریزیم

بازی که شروع شد، اولین چیزی که گم کردیم چهره هایی مصممی بود که در عکس تیمی دیده بودیم. در همان چند دقیقه اول، خبری از آن صلابت و اطمینان روی صورت وحید، فرشاد، محسن، شایان و دیگران نبود. بازی که شروع شد، لبخند حسین ماهینی جایش را به تکاپوی بغض آلود سقوط داد. فرقی نمی کرد در کدام نقطه از دنیا.  در ابوظبی، تهران یا اروپا.

واکنش هواداران پرسپولیس به این شکست در هر نقطه ای از کره زمین، درست مثل علیرضا بیرانوند بود. با چهره ای که زیر پیراهن مخفی می شود. با صورتی که برای بین دو زانو قرار می گیرد و بدنی، که نای تکان خوردن ندارد. همه چیز تمام شده. فینال آسیا دیگر آرزویی دست یافتنی نیست. رویا بوده و حسرت شده. ممکن بوده و غیرممکن شده. نزدیک بوده و دور شده. حتی این شکست تحقیر آمیز اما، نباید بهانه ای برای سنگ انداختن به تیم برانکو باشد. تیمی که بارها هواداران اش را در معرض لبخندهای پیروزمندانه و غرورآمیز  قرار داده و حالا وقت اش رسیده که کمی اشک از آن ها بگیرد.

داستان این فصل از لیگ قهرمانان با تلخکامی به پایان رسیده اما قرار نیست هیچ تقویمی، پایان دنیا را به پرسپولیسی ها نشان بدهد. تیم پرفسور هنوز بازی های زیادی پیش رو دارد. لیگی برای قهرمانی در ایران و البته فصل تازه ای از لیک قهرمانان. آن ها باهوش تر از آن هستند که در همین لحظه نفرینی، متوقف شوند. باهوش تر از آن که به اشک های شان اجازه زندگی طولانی تر بدهند.

پرسپولیس، رینگ را با چهره ای خون آلود ترک کرده اما نباید فراموش کند که تیم های بزرگ، شکست های بزرگ هم دارند. شکست هایی که اگر نباشند، حلاوت بردهای بزرگ احساس نخواهد شد. تیم شکست خورده در الهلال، تنها نمی ماند. هواداران اش را از دست نمی دهد. زمین خورده اما زمینگیر نخواهد شد. دوباره تشویق می شود. دوباره جان می گیرد و مشت های آهنین بیکار مانده اش در امارات را برای نبردهای آینده تمرین می دهد.