بدرود! 4 باتعصب / صخره، سوپرمن ... سیدجلال

خداحافظی سیدجلال حسینی از فوتبال ملی، پایان راه این بازیکن پرافتخار نیست؛ هنوز اهالی فوتبال، فرصت تماشای فوتبالی توأم با عرق و تعصب به پیراهن و باشگاه را خواهند داشت.

به گزارش ایسنا، در دورانی که پول و انگیزه های شخصی، نقش مهمی در تعیین رنگ پیراهن بازیکنان دارد و با کوچک ترین تلنگری، بازیکنان پیراهن تیم ملی را می بوسند و کنار می گذارند، سیدجلال حسینی یک ستاره درخشان است. او با مشت های گره کرده بعد از هر گلی که به ثمر رساند، سرهایی که جلوی توپ گذاشت و دفاع از دروازه ایران در بازی های دشوار، تعصب و غیرت را برای جوان ترها معنی کرد.

این ها خصایص بازیکنی از نسل ستاره های دهه 80 است که برای تحقق رویای یک ملت بارها در زمین، شگفتی خلق کردند. بارها دروازه ایران را در بازی های بزرگی همچون دیدار با کره جنوبی در سئول بسته نگه داشتند و اجازه ندادند رویاها و اهدافشان به باد برود.

اگر به حرفه ای گری اعتقاد داشته باشید، پوشیدن پیراهن تیم ملی در بالاترین سطح از رقابت های آسیایی و جهانی اتفاقی معمولی تلقی نمی شود؛ به خصوص اگر بدانید او همیشه بهترین و برترین مدافع یک دهه اخیر فوتبال ایران بوده است.

مدافعان زیادی در دوران های مختلفی به تیم ملی آمدند و رفتند؛ مربیان مختلفی اندیشه های گوناگونی را در سر پروراندند اما مگر بازیکنی وجود داشت که جای جلال را برای کی روش، قلعه نویی، قطبی، دایی و ... بگیرد؟ او همیشه شماره یک خط دفاع در پیراهن شماره چهار بود. این را بیش از همه هنک تن کاته، سرمربی پیشین الجزیره امارات می داند؛ همان که گفته بود "اگر جلال حسینی سوپرمن است باید قهرمان جام جهانی شود." هم او که سید جلال، با گل حساسش به الجزیره، دهان او را دوخت و جواز صعود پرسپولیس به یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان را امضا کرد.

اگر دروازه بانی باشید که مهم ترین هدفتان بسته نگه داشتن دروازه باشد، مطمئنا انتخاب دیگری جز جلال حسینی نخواهید داشت. او بیشتر از هر دروازه بانی چارچوب دروازه را تضمین می کند. او در دوران طلایی فوتبال ایران، بهتر از هر مدافعی روی دروازه رقبا بالا پرید و توپ را به تور دروازه حریفان تیم ملی دوخت تا ارزش های خود را این بار در قامت یک گلزن به نمایش بگذارد.

در دورانی که هواداران فوتبال به لطف گلزنی بازیکنان ملی پوش، شماره های جذاب 16، 20 و 11 را به تن می کردند، شماره 4 تیم ملی در ایستادگی همانند صخره جلوی آماج حملات تیم های بزرگ خلاصه می شد.

بدون شک جای خالی سیدجلال را هم بازی های او در تیم ملی، بیش از دیگران حس خواهند کرد؛ مدافعان جوانی که در عین کم تجربگی، در کنار جلال حسینی تبدیل به زوج شکست ناپذیر برای او شدند.

او معنای واقعی تعصب و ایستادگی برای تحقق رویاهای یک تیم و یک ملت است و سال ها طول می کشد که هواداران فوتبال ملی جای خالی او را فراموش کنند.

اگر چه قبل از او بازیکنان بزرگی با کم مهری مسئولان از تیم ملی خداحافظی کردند اما سیدجلال حسینی شایسته تقدیر است؛ حداقل با یک بازی دوستانه که هواداران به پاس قدردانی از زحمات او در 11 سال اخیر به پا خیزند تا او در کنار هم بازی های خود در تیم ملی، برای آخرین بار، شماره چهار را به تن کند.

بازی خداحافظی نه تنها حق جلال حسینی بلکه حق هواداران تیم ملی است که یکی از آخرین گلادیاتورها را از داخل زمین به سمت سکوها تشویق و بدرقه کنند تا درس بزرگی برای سایر بازیکنان جوان تیم ملی شود که تا سر حد جان برای تیم ملی و کشورشان بجنگند و بدانند که مردم، قدردان قهرمان های واقعی خود هستند.