برانکو، سلطان بی تاج و تخت

به نظر شما، برانکو ایوانکوویچ تا کی قهرمان لیگ برتر خواهد شد و تا چه زمانی، جام حذفی را هم از آن خود خواهد کرد؟ البته اگر دچار تیم های بدقلقی مثل قشقایی نشود؟

جواب شما را نمی دانم، ولی پاسخ من این است: ... تا روزی که حریفان، مثل سپاهان بازی می کنند! و تا روزی که استقلال و تراکتور و فولاد و بقیه تیم ها، قبل از آن که به عنوان یک حریف و یک مدعی وارد زمین شوند، گرفتارند در تار و پود تله و دامی که خودشان به دست و پای خودشان تنیده اند!

خلاصه کلام این که برانکو با پرسپولیس و با همین نفراتی که دارد، بازنده به امیر قلعه نویی و جواد نکونام و جورج لیکنس و دیگران نخواهد بود! سطح دانش مربیان فوتبال ما -فرکی، دایی، جلالی و... - برای چهره کردن دانش و تجربه برانکو، که از امسال با وینگو بگوویچ هم سالی دو بار دست به گریبان خواهد شد و با عبدالله ویسی هم، کافی است! کافی است، پرسپولیس همین که هست، باشد!

برتری در همه چیز
بازی سپاهان و پرسپولیس چه چیزی کم داشت؟ مالکیت بر توپ که زیاد بود! دریبل و شیرین کاری هم که فراوان به چشم می خورد، به ویژه در حرکات پابه توپ مهدی ترابی و سپس امید عالیشاه و البته که پاس های سروش و نوراللهی! شوت زدن هم رایج بود و سانتر از جناحین هم بیش از اندازه معمول رواج داشت! پس چرا بازی، از یک جانب صاحب کشش مطلوب نشان می داد؟ چرا تیم دوم، سپر انداخته می نمود؟

پرسپولیس نزدیک به هفتاد درصد زمان بازی را مال خود کرده بود و نزدیک به 20 شوت روانه دروازه سپاهان کرد و دو برابر بیش از صاحب خانه پاس های درست و صحیح رد و بدل کرد، پس دیگر دنبال چه بود؟ دنبال چه باید می بود؟ انگار که میزبان، مهمان بود و مهمان هم صاحب خانگی می کرد!

پرسپولیس دو بار به تیر دروازه زد و 7، 8 بار و بلکه بیشتر، در سد «شیرجه» های بلند پیام نیازمند -دروازه بان سپاهان- گرفتار شد و تا می توانست و بیشتر از توان عادی و معمولی خود به دروازه شلیک کرد و سرانجام هم یک گل دیرهنگام دقیقه صد و بیستی زد! گلی که سر سوزنی از ارزش های پیام نیازمند - مرد اول میدان- کم نکرد!

البته سپاهان هم نسبت به بازی های قبلی و فوتبال همیشگی اش، بد بازی نکرد ولی... میان ماه من تا ماه گردون، تفاوت از زمین تا آسمان است! سپاهان، اشکالی دارد که به بینش این تیم ره می برد!

ماهیت فوتبال برانکو، با کیفیت نمایش فوتبالی امیر قلعه فرق دارد و سرنوشت بازی را همین فرق رقم زد! از بازی بزرگ سال حرف می زنیم!

ویلموتس هم دندان سپاهان را شمرد
خودباختگی و عصبانی شدن سپاهان چه دلیلی داشت؟ مارک ویلموتس در عملکرد سپاهانی ها چه دید که جز پیام نیازمند، حتی یک نفر دیگر را به تیم ملی دعوت نکرد؟ حتی یک نفر! حتی سیاوش یزدانی که سال خوبی را سپری کرد! سعید آقایی را چه می شد؟ مهرداد محمدی برای چه آن همه عجول بود؟ درگیر شدن با داور مسابقه و گیر دادن به قضاوت قاضی میدان، استراتژی کدام شخص بود؟ حتی ایرانپوریان هم عصبی می نمود!

مهدی کیانی که آن همه دوید و به آن ماهی جنگید و صاحب یک پنالتی سرنوشت ساز در «مناسب ترین» دقایق شد، برای چه توپ را، به در آسمان زد؟ کیانی، چرا «اعصاب معصاب» نداشت؟ سپاهان چرا توپ را دیر به دیر می گرفت و زود به زود از دستش می داد؟ سپاهان چرا نمی توانست -و نتوانست- از کی روش استنلی هم بازی بگیرد؟ بی اعصابی همه سپاهانی ها، کار چه شخصی بود؟

خودکرده را تدبیر نیست!
بازی به آن خوبی، چرا یک طرفه پیش می رفت؟ صحنه های قشنگ و زیبا، چرا توسط هر دو تیم به اجرا درنمی آمد؟

سپاهان چرا نقش تکنیکی و مهارتی خود را درست و حسابی و در خور و کلاس بازی، به جا نمی آورد و ایفا نمی کرد؟ سپاهان تحت تأثیر چه عاملی، از بازیکنان تکنیکی و خوش نقشی که دارد -محمدی، یزدانی، پورقاز، کیانی، کریمی، ایرانپوریان، آقایی و کی روش- حداقل هنرشان را توقع داشت؟ همان حداقل را هم توقع نداشت.

چرا اجازه ندادند از قابلیت و «بلدیت» های فنی تیم سپاهان هم لذت ببریم و کیف کنیم؟

شروع عالی مسابقه ای که دو حریف قدر در میدان داشت، چرا خیلی زود تبدیل شد به یک نمایش یک طرفه؟ چرا سپاهانی ها، به پسند ما و به استعداد و توانایی خودشان، پشت کردند؟ چرا سپاهان زیبایی های فوتبال را از چرخه فوتبال خود جدا کرد و دور کرد؟ چرا اجازه نداد هواداران سپاهان، لذت ببرند؟

سپاهان، هم به خودش جفا کرد و هم حق فوتبالش را ادا نکرد! سپاهان به جای خرابکاری در بازی پرسپولیس -که از عهده اش برنیامد- به سابوتاژ در حرکات مردان برانکو پرداخت که این را هم نتوانست!

روی دوم نمایش بزرگ
مسابقه قشنگ چهارشنبه شب، روی نازیبایی هم داشت! رویی دیدنی، اما نگفتنی! رویی قابل تأمل، ولی نه لایق تحمل! رویی که از زشتی های درون حکایت ها دارد! رویی که باید علیه اش، قد راست کرد!

اشاره مان، به حوادث بعد از بازی است! به رخداد های پایان مسابقه! به خواست اندیشی گروهی اندک که حتی یک نفرشان هم برای گند زدن به فضای نرم و صاف و سالم ورزشگاه کافی است، زیاد است و زیادی است!

اراده ای باید که دست همت به زانوی قوت بگیرد و بلند شود و آن کند که آن لازم است! فوتبال را با پلیدی های حادثه آفرین چه کار؟ فوتبال را با زخم های روح و روان چه مربوط؟ ورزشگاه باید خانه امن همگان باشد! ورزشگاه باید تجلی گاه همه طبایع و همه سلیقه ها باشد! موسی به دین خود، عیسی هم به دین خود!

ورزشگاه، قلعه سنگباران نیست! ورزشگاه دژ بدکاران و قلعه فحاشان نیست! ورزشگاه خانه عشق است و باید باشد! با دیگرخواهان وارونه اندیش، چالشی باید ابدی!