برانکو، مردی که نمی شناختیم

برانکو تغییر کرده یا ما او را جور دیگری شناخته بودیم؟ یک جوری محتاط و ترسو؛ از آن مربیانی که از فوتبال تنها پیروزی های یک گله را می شناسند. دوستش نداشتیم چون بلد نبود با حرف هایش به هیجان بیاوردمان و در چهره یخی اش هم هیچ نشانی از جاه طلبی نمی دیدیم.

 حتی همین یک سال پیش، او را بدترین انتخاب پرسپولیس لقب دادیم و از همان روزی که دوباره به فوتبال ایران قدم گذاشت، لحظه ها را شمردیم به انتظار رفتنش. ما بی اعتماد بودیم و دست های او خالی از هر وعده ای که امیدوارمان کند به روزهای نیامده. وقتی آمد، پرسپولیس در جدول شانزده تیمی لیگ برتر دهم بود و بدبین ها حتی سقوطش را پیش بینی کرده بودند اما همان تیم- که یک سال پیش این موقع نهم بود- حالا مدعی قهرمانی است.

 آن هم در حالی که جایگاهش در ده هفته ابتدایی فصل جاری از دهمی فصل پیش هم بدتر بود و حتی قعرنشینی را برای نخستین بار تجربه کرد. بر خلاف تیم فصل پیش اما نه دنبال بهانه رفت و نه حتی لحظه ای به پشت سر نگاه کرد برای یادآوری سیاه روزی هایی که از سر گذرانده. برانکو پیش می رفت و پرسپولیس با نگاهی خیره به راه پیش رو، از پی اش. جایگاه سومی امروز هم کمترین حاصل این سربه راهی است؛ چیزی که پیش از آن در ذهن مان جایی برایش نبود.

 البته که متوقع بودیم از پرسپولیس و به همان اندازه هم بی امید. برانکو اما مثل ما نبود. حتی دیگرگونه فکر می کرد و این تفاوت را در نمایش های هفتگی پرسپولیس به رخ می کشید. نمایش هایی که حتی اگر پایانش ناکامی باشد، از تحسین های کارشناسانه بی نصیب نمی ماند و این را پرسپولیس به مرد کروات مدیون است. به پروفسور که ده سال پیش وقتی بالای سر تیم ملی ایستاده بود، حوصله اش را نداشتیم و حالا دل مان می خواهد هر روز ساعت ها پای صحبت هایش بنشینیم و او با آن دیدگاه متفاوت و حرفه ای اش از فوتبال برای مان بگوید، فوتبال را آنگونه هست و باید باشد به ما بفهماند؛ آنگونه که خود واقعی اش را به ما شناساند.

این برانکو نشانی ندارد از آن مربی جوان تری که ده سال پیش بی دغدغه تیم ملی مان را به جام جهانی برد و پیش از آن جام قهرمانی قاره را برای فوتبال ایران به ارمغان آورده بود. مردی که شاید درست تر این باشد که بگوییم نشناخته بودیمش که او را ترسو می خواندیم و وقتی می رفت، حتی برای بدرقه اش به خودمان زحمت ندادیم.

همین مربی اما حالا صاحب بهترین و دوست داشتنی ترین پرسپولیس دهه اخیر است. پرسپولیسی که فصل پانزدهم را هم با ششمی آغاز و هفته ها با رتبه دورقمی سر کرد اما حالا داعیه قهرمانی دارد، در فاصله سه امتیازی با صدرنشین ایستاده و چشم دوخته به جامی که هشت سال است برایش حسرت شده.

این تیمی که تماشاگران را به ورزشگاه ها برگردانده، همانی است که از برانکو انتظار نداشتیم و چشمگیرتر و غافلگیرکننده تر از آن، انضباطی که سرمربی کروات در رگ های پرسپولیس تزریق کرده. کاری که مربیان پیش از او- حتی علی دایی- از پس آن برنیامدند. گواه این ادعا، سکوت مربیان پیشین پرسپولیس مقابل حاشیه سازی ها و پرخاشگری های پیام صادقیان است و حتی بی تفاوتی شان نسبت به اعتراض بازیکنی مثل افشین اسماعیل زاده که تعویض شدن را در شان خود نمی دانست.

برانکو اما نه تنها صادقیان را کنار گذاشت و مهرداد کفشگری را به خاطر اعتراضش به نیمکت نشینی به سکوها تبعید کرد، بلکه اعتراض و قهر یکی از بهترین بازیکنانش یعنی احمد نوراللهی را هم بی پاسخ نگذاشت.

 قهر این بازیکن را به چشم خود ندیده بود اما همین که متوجه رفتار غیرحرفه ای نوراللهی شد، نیمکت نشینش کرد و سپس به خاطر چند دقیقه تاخیر او را از لیست خط زد. همانطور که پیش تر یک بار مهدی طارمی و یک بار هم علی علیپور را تنبیه کرده بود تا در سکوت به بازیکنانش بفهماند که در یک تیم، انضباط حرف اول و آخر را می زند و دوباره به یاد ما بیاورد که چقدر اشتباه شناخته بودیمش.