برانکو به جای گله حوصله کرد

فوتبال مرز ندارد. هم مربی خارجی خوب داریم، هم مربی ایرانی. هم مربی خارجی بد داریم و هم مربی ایرانی. تفکیک میان خوبی ها و بدهی های مربیان خارجی و ایرانی اشتباه محض است و ایضاً قیاس آنها. آنچه باعث تمایز می شود عملکرد است نه رنگ چشم ها و زبانی که سخن می گویند.

برانکو قابل تحسین است، نه به این خاطر که کروات است بلکه به خاطر عملکردی که داشته. نمونه اش؛ پنجره پرسپولیس بسته شد. خوب ها یکی پس از دیگری رفتند. مهدی طارمی که خود باعث بسته شدن پنجره تیم شد، اولین نفری بود که رفت. بعد وحید امیری، صادق محرمی، فرشاد احمد زاده و... خبر از جدایی دادند و در این بین محسن ربیع خواه هم مصدوم شد. اوضاع برای پرسپولیس آنقدر دردناک بود که علی دایی و علی کریمی گفتند اگر جای بازیکنان تیم پرسپولیس بودند در این برهه از زمان در تیم می ماندند و بعد از باز شدن پنجره تیم راهی تیم های خارجی می شدند.

در همه این روز ها برانکو یک بار بسته شدن پنجره تیم و جدا شده ها و مصدوم شده ها را بهانه نکرد. غم به دل راه نداد و سعی کرد به مانده ها القا کند که شما بهترین هستند و با شما هم همان پرسپولیس قدیمی خواهیم بود و اینچنین هم شد.

بی تعارف اگر مربی ایرانی به جای برانکو بود، بار ها و بار ها غر می زد که آهای فلک پنجره بسته است، بازیکنان رفتند، دنیایی مصدوم داریم! حریف میلیون ها دلار خرج کرده و بهانه هایی از این دست. همه این اتفاقات نشان می دهد صبر و حوصله جواب می دهد و به جای گریه کردن برای ستاره ها با اعتماد می شود ستاره های جدید ساخت.

برخلاف آنکه می گویند برانکو با دست خالی راهی فینال لیگ قهرمانان آسیا شد، باید گفت: برانکو با اعتماد به بازیکنانی، چون آدام همتی تیم را به فینال برد و این هنر است. در این باره می توان خط های زیادی نوشت، اما در یک کلام باید گفت: برانکو به جای کوچک کردن تیمش به خاطر رفتن چند بازیکن، توانش را گذاشت تا به دیگر بازیکنانش بگوید شما هیچ چیز از جدا شده ها کم ندارید، چون شما هم بازیکن تیمی هستید به نام پرسپولیس. آفرین به برانکو.