برانکو بودن چه کار سختی است

 آن بالا پر از خوشحالی است، اما بین پرت شدن به آسمان و غلبه نیروی جاذبه به هرچیزی که می خواهد اوج بگیرد، فاصله تقریبا هیچ است تا همه ما مغلوب اراده مادر زمین باشیم که دربرگیرنده و محدود کننده ماست. پس عجیب نیست که پشت لبخند برانکو تشویش و نگرانی باشد.

او مرد کار و ساختن است و همانطور که بارها گفته: «موفقیت تنبلی می آورد.» و تنبلی البته در ایران دایره ای وسیع تر از محدوده طبیعی این کلمه را در بر می گیرد. فکر کنید به بازیکنی که به جای تمرین سخت، بازگشت به ترکیب را در لابی و مذاکره جست و جو می کند .یا ستاره هایی که موفقیت شان در یک تیم بزرگ ،خودداری مقابل چشمک ها و ایموجی ها را ازشان می گیرد.

این ها مثالی است برای اینکه یادمان نرود تغییر عادت سخت است و تیمی که سه سال برخلاف عادات و خواب طبیعی تمرین کرده در ناخودآگاه میل به بازگشت دارد. پس این که برانکو تا امروز کشتی را پیش برده هیچ تضمینی نیست چرا که همیشه یک موج بلندتر و یک تکان سخت تر درراه است و البته خطر یورش دزدهای دریایی که ممکن است از آنها یکی سکاندار، آجودان و یار نزدیک ات باشد...

به اینجا که می رسم فکر می کنم برانکو بودن چه کار سختی است. اینکه توی بالاافتادن همیشه سقوطی بزرگ انتظارت را می کشد.خودش در این باره گفته: «این شغلی است که باید هر روز خودت را در آن از نو اثبات کنی.» چقدر سخت آقای برانکو.

نویسنده: پژمان راهبر