برای اشک های مادر مهدی طارمی

«این فقط مادر مهدی طارمی نیست که اشک می ریزد. خانواده بسیاری از ورزشکاران در کشوری که داعیه اخلاق مداری اش گوش فلک را کر کرده، بارها اشک ریخته اند… تنها… تلخ… همه ما در گناه هر قطره اشکی که این طور می ریزد شریکیم. همه ما!»

«مردادماه سال ۹۴ هنگام خروج از ساختمان وزارت ورزش و جوانان با پسری جنوبی همکلام شدم؛ اهل بوشهر. گفت دوست مهدی طارمی است و با هم زندگی می کنند. گفت مهدی بعضی وقت ها می رود جلوی آینه می ایستد می گوید باورم نمی شود من دارم برای پرسپولیس بازی می کنم. تا چند ماه پیش در ایرانجوان بوشهر پول آژانس نداشتم بدهم بروم سر تمرین. حالا بازیکن پرسپولیس هستم. خدایا شکرت!

از سادگی مهدی طارمی خاطره می گفت و من هم کمی نصیحت جانسوز و جانگداز کردم که طارمی نیاز به مراقبت دارد و تهران اقیانوسی است که شناگرهای ماهرتر از او را هم قورت داده است.

دوشنبه شب وقتی در برنامه ۹۰ طارمی را دیدم که چطور راحت پرسپولیس را رها کرده، به هدایتی پیام داده که اینجا (ترکیه) ۵۰۰ میلیون خرج کردم حاجی! بعد برگشته و دست به یک دروغ توافقی با مدیران باشگاه زده و… یاد آن جوان افتادم که تعریف می کرد مهدی خیلی دل پاکی دارد… شاید منصفانه نباشد اما حالا به «بدمن» فوتبال ایران تبدیل شده است. او در روزهای اوج همزمان بهترین و بدترین گلزن پرسپولیس بود. گل های خارق العاده ای می زد و توپ های بی مانندی را هدر می داد. طارمی مصداق ترانه ای از محسن چاووشی است: ترکیبی از دو چیز: آبادی و خرابی!

پسر بوشهری فوتبال ایران به تنهایی مقصر همه اتفاقات پیش آمده نیست و دنیا هم این طور نمی ماند. در فوتبال از این رفت و برگشت ها زیاد دیده ایم. آنهایی که در میان بخار فحش های فلفل دار رفته اند و در حلقه اشک و گل بازگشته اند اما سخن پایانی اش در برنامه ۹۰ هنوز در گوشم تکرار می شود: دو سال اشک مادرم را درآوردند و از خدا می خواهم اشک مادرشان دربیاید! اشک مادرم...

در جامعه ای که مدام مردانش دم از «غیرت» و «تعصب» می زنند و مدعی هستیم که باور داریم «بهشت زیر پای مادران است» ورزشگاه های ما لبریز از کثیف ترین واژه های جنسی خطاب به خانواده بازیکنان است. سال هاست که این اتفاق می افتد و مادر و همسر و خواهر و دختر بسیاری از فوتبالیست ها که هرگز حتی فرصت ندارند در ورزشگاه ها حاضر شوند، آماج چندش آورترین واژه ها قرار می گیرند. چرا؟

این چه جامعه و فضایی است که مدام مراقب حرمت خانواده های خودمان هستیم اما به راحتی به بانوان یک ورزشکار که هیچ گناهی در خلال یک مسابقه ورزشی مرتکب نمی شوند این همه فحاشی می کنیم؟ چطور به این درجه از دون مایگی خو کرده ایم؟ چطور مدعی هستیم بهترین تماشاگران دنیا را داریم وقتی دهان بسیاری از آنها بوی واژه های حقیر جنسی می دهد؟ همان تماشاگری که روی سکوها عربده می کشد اگر بغل دستی اش یکی از همان فحش های خانوادگی را نثارش کند با چاقو شکمش را پاره می کند و در دادگاه حق به جانب و احتمالاً با افتخار می گوید: آقای قاضی! به ناموسم فحاشی کرد! من شرف دارم. از ناموسم دفاع کردم.

بارها در ورزشگاه ها وقتی عده زیادی به زن و فرزند یک فوتبالیست فحاشی کرده اند، به او نگاه کرده ام. به دویدنش، به تلاشی که برای «نشنیدن» و بی تفاوت بودن به خرج می دهد، به قلبش که مچاله می شود… و فکر کرده ام واقعاً شهرت و ثروت می ارزد به این فحش های تلخ؟ ... پس چرا به خودش حق می دهد این رفتار را در قبال کس دیگری انجام دهد؟

برخی می گویند ای آقا! فحاشی در همه جای دنیا وجود دارد و به هر حال این اتفاقات در فضای ورزشگاه ها طبیعی است. می شود پرسید در همه جای دنیا هم مسابقات ورزشی با قرائت قرآن مجید شروع می شود؟ در همه جای دنیا هم دم از اخلاق تختی و الگو گرفتن از علی (ع) می زنند؟ در همه جای دنیا این همه ناموس پرستانه با زن برخورد می شود؟

در به وجود آمدن این فضا همه ما مقصر هستیم. از بازیکنانی که تن داده اند به این خفت تا مدیران فرهنگی و ورزشی و رسانه هایی که انگار این قاعده فحاشی به مادر و همسر و دختر بازیکنان را پذیرفته اند!

اگر توهین های قومیتی دردناک است که هست، اگر جسارت به خلیج فارس تلخ و جانسوز است که هست، خانواده یک ورزشکار هم به همان اندازه برای او اهمیت دارند و سزاوار نیست وقتی حتی حق ندارند، پا در ورزشگاه بگذارند درشت ترین فحش ها را به جان بخرند. چرا؟ به چه گناهی؟

این فقط مادر مهدی طارمی نیست که اشک می ریزد. خانواده بسیاری از ورزشکاران در کشوری که داعیه اخلاق مداری اش گوش فلک را کر کرده، بارها اشک ریخته اند… تنها… تلخ… همه ما در گناه هر قطره اشکی که این طور می ریزد شریکیم. همه ما!»