برای تلویزیون، بدمن ناشی روزگار ما

بلافاصله بعد از انتشار خبر درگذشت ناصر ملک مطیعی، بسیاری از مردم ایران یاد جفای ناجوانمردانه تلویزیون ایران در حق او افتادند؛ آنجا که مقارن با شب یلدای سال گذشته، مسوولان دو برنامه تلویزیونی ناصرخان را به استودیو بردند و گفتگویی با او ضبط کردند، اما در آخرین لحظات «از بالا» اجازه پخش این برنامه ها داده نشد. در یک مورد که دستور سانسور ملک مطیعی چند دقیقه قبل از تیتراژ برنامه رسید و یک آبروریزی درست و حسابی راه افتاد. آن زمان بسیاری از مردم ایران با پیرمرد همدلی کردند، اما حاشیه های این ماجرا اشک او را در 88سالگی درآورد. ملک مطیعی البته 40سال بود که نادیده گرفته می شد و با چنین فضایی غریبه نبود، اما مسوولان تلویزیون لابد برای تنوع در شکنجه روحی او، رنج «به بازی گرفتن شدن» را هم به آلام او افزودند. سوپراستار سینمای قبل از انقلاب و مردی از آن نسل که این صنعت را با کمترین امکانات حفظ کردند و به دست امروزی ها رساندند، طبعا گرسنه تماشای تصویر خودش از رسانه موسوم به ملی نبود، اما اینکه ببینی زورت نمی رسد و بازی ات می دهند، کمرشکن است. حالا ناصرخان رفته و هر «روحش شاد» پشت سر او، با طنینی از بد و بیراه علیه تلویزیون همراه می شود.

سیما و سانسور سال هاست که یار غار شده اند؛ هرچند که موج ممیزی ها در دوران مدیران جدید فزونی یافته و به حجم ویرانگری از بدسلیقگی هم آمیخته شده است. بسیاری از مواقع اعمال این سانسورهای عجیب و غریب اگرچه واکنش فوری افکار عمومی را به همراه می آورد، اما خیلی زود وارد فضای مفرح شوخی و خنده می شود. قیچی کردن حرف های فردوسی پور در مورد ورود زنان به ورزشگاه ها، خلق آباژورهای کامپیوتری مقابل تصویر زنان در سریال های خارجی، بریدن صحنه های رقص و شادی از تکرار سریال پایتخت و یا هر کدام دیگر از این تصمیمات غلط بعد از مدت کوتاهی بحث و جدل، به سوژه طنز تبدیل شدند. در آن شاهکار بی نظیر مربوط به سانسور سینه های گرگ موجود در لوگوی باشگاه رم، عمق ناشی گری جناب سانسورچی حتی باعث افزایش روابط دوستانه مردم ایران و ایتالیا شد؛ چنانکه توییتر فارسی باشگاه رم که پس از همان اتفاق راه اندازی شد، حالا چپ و راست برای مردم کشورمان پیام های عاشقانه می فرستد و در جام جهانی هم از تیم ملی ایران حمایت کرده!

با این همه اما، این جماعت ناشی و خطاکار همیشه قرار نیست خوش شانسی بیاورند؛ چه اینکه یک روز بی هیچ دلیلی هر دو پایت را در یک کفش می کنی تا مبادا تصویر اسطوره خانه نشین سینمای مملکت چند دقیقه روی آنتن برود، اما چند ماه بعد او با بغضی فرو خورده و قلبی شکسته مسافر جاودانگی می شود و تو را با مرام و معرفت نم کشیده ات تنها می گذارد. این بدترین انتقامی بود که ناصرخان می توانست از بازی دهندگانش بگیرد؛ از همان ها که بعضا شاید سن نوه او را دارند و گمان می کنند قدرت این میز و صندلی ها ابدی است، اما نمی دانند او که فرمانفرمای این سینما بود، ناغافل از سردر سینماها به کنج عزلت تبعید شد، وای به حال من و شما...!