برای خداحافظی با سروش رفیعی: هفتِ ناتمام

لابد این خاصیت زندگی است که آدم ها را با بزرگ ترین ترس شان از نزدیک ترین فاصله روبرو می کند. از دست دادن سروش رفیعی، بزرگ ترین ترس تابستانی هواداران پرسپولیس بود و حالا تیترها، نشانی این انتقال را به آن ها می دهند. وقتی کاروان پرسپولیس بعد از شکست دادن لخویا از قطر برگشت، نام سروش رفیعی در فهرست مسافران تهران نبود. اولین حدس های جدایی همان جا زده شد. نشانه های بعدی در پست های اینستاگرامی او هویدا شدند و سرانجام خبر واقعه مثل سیلی، روی صورت پرسپولیسی ها فرود آمد. مرگ و زندگی پرسپولیس برانکو به سروش وابسته نبود اما او مسیر زندگی این تیم را لذتبخش تر می کرد.

قبل از اولین بازی اش برای قرمزها، جماعت زیادی برای تماشای جادوگر کوچک به استادیوم رفتند و با اولین دریبل هاي او، خواب علي كريمي شدن را برايش ديدند. قهرماني پرسپوليس بدون سروش هم ممكن مي شد اما او لذت مضاعف اين قهرماني به شمار مي رفت. يك جور تزئين باشكوه براي غذايي كه خودش لذيذ بود. بهترين نمايش او در برابر تراكتورسازي رقم خورد. نمايش شاهكاري از پاس هاي كشنده. او به استقلال گل زد اما دربي را با شكست تمام كرد اما بعد از گلزني به نفت تهران، به اين تيم مجال نفس كشيدن نداد. قرمزها خاطرش را مي خواستند. مي خواستند كه شماره هفت سلطان را برايش پيشكش كردند. مي خواستند كه برايش فرش قرمز پهن كردند و فانتزي اش را در آغوش گرفتند. هفت سرخپوش اما ناتمام بود. قبل از آن كه چند فصل افسانه اي به داستان اش در باشگاه اضافه كند، جدا شد. او در تيم برانكو ياد گرفته بود كه تكنيكي بودن كافي نيست. كه بازيكن با دوندگي و پرس، كامل مي شود. فوتبال قطر اما شايد همه اين آموخته ها را از سروش بگيرد. شايد كارلوس كي روش قبل از همه جاه طلب نبودن او را كشف كرده بود كه اين بازيكن را به فهرست هاي آخرش راه نداد.

سروش تصميم اش را گرفت. وقتي همه ارتباط شان را با قطر قطع مي كردند، ارتباط اش را با ليگ ستارگان قطر برقرار كرد. يك باشگاه كوچك و يك قرارداد بزرگ. او به پرسپوليس نيامده بود كه بماند. كاش در قطر هم همين سياست را در پيش بگيرد. او همه اين سال هاي طولاني و سخت را سپري نكرده تا هنرش را در قطر خرج كند. سروش رفيعي فوتباليست درجه يكي است. بهتر از ليگ قطر. بهتر از اين تصميم. بهتر از امروز. اين درجه يك بودن اما تا چه زماني ادامه خواهد داشت؟