برای رنگ سرخی که دیوانه می کند/ قهرمانی برای پیوند قلب هاى شکسته

فوتبال همان طور که گاهی جلوتر از زندگی «قانون عمل و عکس العمل» یا به قول خودمان «هرچی بکاری، درو می کنی» را جلوی چشمانمان می آورد، انگار پاداش  تلاش و عرق ریختن را هم خیلی خوب و به موقع می دهد. از نظر نسلی که همه قصه هایش ملهم از فوتبال است، این مورد دوم بدجوری در روح سرخ بی قرار پایتخت موج می زند. می گویند اشکی که امروز می ریزی، همان عرقی است که دیروز نریخته ای اما با کسب اجازه از همه تمثیل های عالم، اینجا بغل گوش ما تیمی نفس می کشد که ابتدا از اشک شروع کرد و سپس با عرق پیشانی، بساط قهقهه قهرمانی را چشید. آدرس که لازم ندارید؟

همان هفته آخر دراماتیک فصل گذشته؛ وقتی پرسپولیس در مقاطعی فقط 2 گل برای قهرمانی می خواست و هر چند درنهایت جام را با تفاضل گل واگذار کرد اما روی سکوها، خالق تصاویر رومانتیکی شد که اسکار فوتبال را برد. آن اشک و تشویق توامان سکونشینان، بازیکنان را چنان حریص کرد که حالا کم تر از یک سال از آن روز ناامیدکننده برای هواداران، طوفان سرخ آسیا در فاصله 6 هفته مانده به پایان فصل تنها به بردن نیمی از بازی هایش برای کسب اولین قهرمانی لیگ در 9 سال اخیر نیاز دارد!

لازمه اشک، ماتم و تراژدی بود. ماتم 10 نفره شدن ابدی پرسپولیس با رفتن کاپیتان نوروزی. درام او اشک پرسپولیس را درآورد و اشک پرسپولیس هم اشک رقبا را. مهم نیست تیم چقدر بازیکن دارد. قولی که برای بردن جام به «کپورچال» و مزار هادی عملی نشد، نه ناامیدکننده بلکه محرکی برای تلاش بیش تر بود.

تیمی با بازیکنان کم تر مودب اما احساسی، مطلقا از آبشخور احساس خودش تعذیه می کند؛ درست مانند تمام تاریخ ترسناک و باشکوهش. شاید برتری های یک بر صفر برای قهرمانی شدن ایده ال باشد اما پرسپولیس قصه ما چون احساس را در مولکول مولکول خود حس می کند، دوست ندارد مثل بقیه باشد. مثل بقیه ببرد. به همین دلیل بد یا خوب، چوب احساسش در دربی را خورد و باخت، در اولین بازی پس از آن رقابت هم یک پنالتی دوضرب در حساس ترین لحظات را تدارک دید تا ثابت کند چرا با بقیه فرق دارد.

این همه احساس و میل به شنا در جهت خلاف آب، روی دیگری به اسم دعوا و درگیری به دلیل افسار گسیختگی بیش از حد را دارد اما حتی این موضوع بخشی از زندگی به سبک سرخ است؛ زندگی با طعم هیجان، پیروزی، جان بسر کردن هواداران عاشق، دعوا، کتک کاری و البته خندیدن به رقبا در تنهایی مطلق خط پایان.

3 هفته دیگر منتظر  این اتفاق آخر (عبور قهرمان از خط پایان) هستیم؛ هر چند این پرسپولیس حتی چنین قولی را هم به شما نمی دهند و با شمایل پرسپولیس وارش در دل هوس یک قهرمانی حماسی را دارد؛ از جنس همان قهرمانی با گل دقیقه 96 سپهر حیدری،  برد تاریخی در دربی با هت تریک زاید یا آن بازگشت تاریخی مقابل آلیمای قزاقستان در جهنم آزادی... درام دنیا، شکست یک مرد نیست، پیروزی اوست. روزی که برای قهرمانی پرسپولیس جنگجوی فعلی اشک شوق می ریزید، به این جمله خوب فکر کنید!

مجتبی نورعلی