برای فرشاد و شادی غم انگیزش؛ هوادار نیستی!

پرسپولیس در سومین بازی آسیایی اش الوصل را برد و بعد از آن همه حاشیه توانست نفسی به راحتی بکشد. این بازی اما قاب های ویژه ای هم داشت که از جمله آنها می توان به شادی گل معنادار فرشاد احمدزاده اشاره کرد. وینگر تکنیکی سرخ ها پس از آن که در این مسابقه گل اول را به ثمر رساند، رو به خط طولی دوید و دو دستش را روی گوش هایش گذاشت؛ حرکتی به این نشانه که دلش نمی خواهد صدای هواداران را بشنود. احمدزاده جزو نفراتی بود که در دربی تهران نمایش ضعیفی ارایه داد و پس از آن مسابقه از سوی هواداران در فضای مجازی مورد انتقاد قرار گرفت. او تنها چند ساعت بعد از باخت به استقلال تحت تاثیر فشار انتقادات تهدید کرد که آخر فصل از پرسپولیس جدا می شود و البته روز بازی با الوصل هم نشان داد ناراحتی اش برطرف نشده. شادی گل معنادار فرشاد را شاید باید یک کادوی ریز دیگر به هواداران، بعد از آن باخت تلخ در دربی قلمداد کرد. جدا که عجب ستاره های سخاوتمندی دارد این پرسپولیس!

امثال فرشاد احمدزاده پول حرفه ای می گیرند، اما اخلاق حرفه ای ندارند. آنها فکر می کنند هوادار یک تیم تحت هر شرایطی باید از بازیکنان و مربیان آن دفاع کند و حق هیچ گونه اعتراضی ندارد. اگر این دوستان از فاز کل کل فاصله می گرفتند و کمی جدی تر مسابقات اروپایی و اخبار باشگاه های بزرگ را پیگیری می کردند، حتما در می یافتند که حتی در معتبرترین تیم های جهان هم اعتراض به ستاره های ناکام یک امر بسیار رایج و متداول است. به عنوان مثال سکوهای ضلع شمالی سانتیاگو برنابئو که تیفوسی ترین هواداران رئال مادرید را در خودش جا می دهد، طی چند سال گذشته بارها علیه کریستیانو رونالدو قیام کرده و در حین برگزاری بازی آنقدر علیه او سوت زده اند که کارد به استخوان کریس رسیده. توجه داشته باشید که ما داریم در مورد رونالدو با آن همه دستاورد حرف می زنیم. بعد شما یکی مثل فرشاد احمدزاده را بگذار کنارش و ببین این شوی مسخره گرفتن گوش ها چقدر چندش آور بوده است. تازه در جریان بازی هیچکس احمدزاده یا سایر پرسپولیسی ها را هو نکرد، بلکه همه اعتراض استاد به فحاشی ها در فضای مجازی است که از سوی مخاطبان گمنام صورت می گیرد؛ طوری اصلا معلوم نیست افراد مورد نظر هوادار پرسپولیس هستند یا نه؟

اصلا فرض کنیم چهار تا پرسپولیسی به احمدزاده بد و بیراه گفته باشند؛ آیا این یک خاطره تلخ در مقایسه با انبوه خاطرات شیرینی که هواداران برای این بازیکنان ساخته اند، اساسا محلی از اعراب دارد؟ اگر قرار باشد به خاطر چند تا فحش و متلک فرشاد احمدزاده گوش هایش را به نشانه اعتراض علیه میلیون ها نفر بگیرد، هواداران در این سال ها چند بار باید در اعتراض به بازیکنان پرسپولیس جلوی چشم های شان را می گرفتند؟ در طول همین سه سالی که از اوجگیری دوباره پرسپولیس می گذرد، هواداران همه رقم شاهکاری دیده اند؛ از دعوا بر سر زدن پنالتی تا هیس نشان دادن ستاره ها و چیپ های بدموقع و باخت های سنگین و غیرمنتظره. هوادار اما هیچ وقت چشمش را نیست، او حتی سکو را هم ترک نکرد و در این مدت جانانه پشت تیمش ایستاد. بسیاری از باخت های ناگوار را به یاد می آوریم که هواداران بعد از نهایی شدن آن ایستادند و تیم شان را تشویق کردند. حالا اما یکی مثل فرشاد جلوی آنها لوس بازی در می آورد و گوش هایش را می گیرد. اینجاست که فرق هوادار بی چشمداشت با ستاره میلیاردی معلوم می‎شود. شما «هوادار» نیستی جانم؛ شاغلی و فعلا اسم محل کارت پرسپولیس است. تا بعد چه شود!