برای قسمت جدید سریال عاشقانه پرسپولیس؛ لحظه «قرمز» آزادی

جدیدترین قسمت از سریال فوتبال رومانتیک ایرانی در آخرین لحظات یک بازی «ظاهرا» عادی اکران شد؛ وقتی یک بازیکن «ظاهرا» متوسط با دستور «ظاهرا» ساده تاکتیکی سرمربی موفق ترین تیم حال حاضر فوتبال ایران قصد خروج از زمین را داشت.

احمد نوراللهی پس از چند روز ترور شدن توسط هواداران احساسی پرسپولیس با دستور برانکو ایوانکوویچ در آخرین بازی برای پرسپولیس با بازوبند کاپیتانی به میدان رفت و وقتی تعویض شد، تشویق ایستاده تمام تماشاگران حاضر در استادیوم را پشت سر خود دید. اینکه او چرا با یک دستور غیر فنی و فوتبالی مجبور به ترک تیمش و پیوستن به رقیب اصلی در راه قهرمانی فصل می شود، تقصیر برانکو و خودش نیست اما آنچه در زمین پرتب و تاب آزادی رخ داد و عصر جذاب و رومانتیک را رقم زد، به تمامی به پای این پرسپولیس متفاوت نوشته می شود؛ پرسپولیسی که 3 گل زد و چندین گل نزد و از همه مهم تر، فداکاری و اتحادی در خور داشت؛ اتحادی خاص یک تیم تشنه قهرمانی. از تشویق ایستاده هواداران برای یک بازیکن نه چندان چهره (چه در زمین و چه در شبکه های اجتماعی) گرفته (آنچه بلوغ هواداری و دیدن مسائل فراحاشیه ای جوخه سرخ دوست را نشان می دهد) تا حمایت بازیکنان اصلی و ذخیره از هم و البته وجود یک سرمربی ذاتا حامی به نام برانکو، پرسپولیس، اولین جمعه زمستان 95 با  آنچه در چند سال قبلش دیده بودیم، تفاوت داشت.

برانکو چقدر خوب وقتی که می توانست برای جواب دادن به اتهامات کی روش تلف شود را با پر کردن درون و بیرون تیم، غنی ساخت! اگر فکر می کنید، موفقیت پرسپولیس به تمامی ناشی از رعایت درست مسائل فنی است، سخت در اشتباه هستید چون در تمام دنیا، آنچه با عنوان«روح تیمی» ورد زبان اکثر مربیان دنیا در هر کنفرانس خبری است، نقشی پایه ای در موفقیت دارد. مثال کامل، همین پرسپولیس برانکوست. آن ها تا قبل از درگذشت دردناک هادی نوروزی، درگیر داستان های حاشیه ای مربوط به تغییر متوالی مربیان و مدیران عامل، اخراج بازیکنان حاشیه ساز و... بودند اما یک اتفاق تلخ تک تک ارکان باشگاه را متحد کرد و فداکاری و یکدلی، تیم در خطر اولین سقوط تاریخش را تا یک قدمی قهرمانی در فصل قبل برد.

اگر مثال های خارجی می خواهید، به یورگن کلوپ که خیلی شبیه هواداران دیوانه پشت سرش در جایگاه «کاپ» ورزشگاه آنفیلد شده، توجه کنید. شور و اتحاد ایجاد شده توسط او، تیم بی ستاره را به در کورس قهرمانی سخت ترین و پرستاره ترین لیگ دنیا نگه داشته است. پرسپولیس برانکو در سایز فوتبال فعلی ایران، بی ستاره نیست اما قطعا به اندازه سایر تیم ها در فصل نقل و انتقالات، ستاره درو نکرد و در جهت عکس 2 ستاره این روزهایش را هم با چشمانی اشک بار به رقیب مستقیم راه قهرمانی داده است.

اما چه عاملی این تیم را در لیگ دارای چندین تیم خوب (و نه الزاما مدعی)  در صدر نگه داشته است؟ بله، همین اتحاد. همین اتحادی که تماشاگران را از پکیج گرمایشی خانه به سکوی سرد آزادی می کشاند و درست در لحظات گرم شدن جایشان به برخاستن به قصد تشویق بازیکنی معمولی اما متوسط وا می دارد. اتحادی که مثل یک سونات شگفت انگیز اشک های برانکو را همساز گریه های کاپیتان عصر دی می کند. اتحادی که در سرمای آزادی، دست ها را از جیب های گرم ربود و گرمای ذاتی رنگ قرمز را به در و دیوارمعبد سرد فوتبال تهران هدیه کرد.