برای وحید امیری که شبیه هیچ فوتبالیست دیگری نیست

با اینکه فصل هنوز تمام نشده اما فکر می کنم همین الان وقتش رسیده که چیزی درباره وحید امیری بنویسم. شاید هم دیر شده باشد و یقین دارم تمام آن خرده نوشته و تعریف های ریز دو سال گذشته حق مطلب را درباره اش ادا نکرده است. بالاخره هر چه نباشد دو فصل تمام خوب بوده و یکی از ارکان و دلایل قهرمانی های راحت پرسپولیس، پس راحت می شود درباره اش نوشت. خوشبختانه امیری از آن دست فوتبالیست هایی هم نیست که اگر مدام تمجیدش کنید ذره ای به خودش غره شود یا فکر کند به جایی رسیده و تحویل تان نگیرد. یا بیرون از زمین فوتبال چهره واقعی اش را به خلق ا... نشان دهد. وحید امیری مثل کف دست صاف است اما قبل از اینکه خصایص اخلاقی اش جلوی چشم مان باشد، فوتبالش و آنچه در زمین چمن نشان مان می دهد باعث شده هر روز از او تعریف کنیم و باز هم احساس کنیم که حق مطلب را درباره اش نگفته ایم یا درست ادا نکرده ایم.

دوشنبه شب وقتی نظرسنجی بهترین بازیکن فصل پرسپولیس در برنامه نود برگزار شد منتظر بودم ببینم جایگاه امیری در بین سه نفر اول این تیم کجاست. وحید با اختلاف کمی نسبت به دو نفر دیگر سوم شد اما مطمئنم بیشتر آنهایی که به دو گزینه دیگر رای دادند تصمیم قاطعی برای رای دادن به گزینه دیگر نگرفتند و با مرور توانایی های بروز داده شده توسط شماره 19 قرمزها تردید کرده بودند. وحید امیری آن شب نفر سوم شد اما در بارسای طلایی پپ هم ژاوی و اینیستا در جدال توپ طلا به مسی باخته بودند. نه اینکه بخواهیم بگوییم سیدجلال حکم مسی پرسپولیس را دارد و امیری تنه به تنه اینیستا می زند. این را آن جهت گفتم که در آن سال ها همه آن مربیان و بازیکنانی که به مسی رای می دادند قابلیت ها و توانایی فوق العاده دو بازیکن دیگر را هم باور داشتند.

وحید امیری فوتبالیست فوق العاده ای است. در زمین فوتبال بازیکنی با قامت متوسط، با سینه کفتری، شانه های عقب و ظاهری که به نظر می رسد کتک خورده و مظلوم است، با تنی نسبتا نحیف پیش روی شماست اما نفر مقابل را آنقدر می دواند که انگار یک هیولا پیش روی تان است. وینگری توقف ناپذیر با انواع و اقسام تکنیک ها. امیری شاید بازیکن باتکنیک و فانتزیستی به نظر نرسد اما در سخت ترین شرایط و تنگ ترین فضاها با توپ همه کار می کند. امروز خیلی ها دویدن های بیش از حد و تلاش بی شائبه اش در زمین را می بینند و مثال می زنند اما یک بار با دقت به فن فوتبالش توجه کنید. در ظاهر امر و با بولد کردن ویژگی برجسته او یعنی دوندگی ها و خستگی ناپذیری اش شاید بگویید امیری یک فوتبالیست کارگر است که به لطف همین ویژگی بازیکن ثابت پرسپولیس شده و به تیم ملی هم رسیده اما او فن فوتبال را هم خوب می داند.

شاید پذیرفتنش دشوار باشد؛ بازیکنی که فوتبال را از رده دانشگاهی یعنی 18 سالگی به بعد آغاز کرده و اصلا به مدرسه فوتبال نرفته تا بغل پا زدن اصولی را یاد بگیرد یا در رده های پایه حضور نداشته تا با نیمچه کارهای تاکتیکی و تیمی آشنا شود، چطور یکباره در فوتبال ایران سر برمی آورد و می شود بهترین بازیکن دو فصل اخیر پرسپولیس؟

باز هم تاکید می کنم به فن فوتبال وحید دقت کنید. شاید یک ماهی می شود که کمی افت کرده اما همچنان در تیم خودش بهترین است. نوع لمس کردن توپش شبیه بازیکنی نیست که از دانشگاه فوتبال را آغاز کرده باشد. موفقیت در غالب کارهای ترکیبی و تاثیرگذاری در روند تهاجمی تیم از تکنیک نهفته اوست که فقط به اندازه کافی از ساق هایش بیرون می آید. او نه اهل تحقیر حریف است نه نمایش پیش چشم تماشاگر. برای همین کار خودش را به بهترین شکل ممکن انجام می دهد و همین شده که سختگیرترین مربیان همیشه رویش حساب می کنند. وقت شناسی اش و مدل ضربه زدنش به توپ هم نشانه های دیگری است از اینکه فوتبال در خون او می جوشد و هر بار نشانه هایش را در مسابقه بروز می دهد.

بسیاری برای دادن لقب «بهترین» به امیری خصوصیات اخلاقی اش را هم در نظر می گیرند که من هم از همان دسته ام. وحید یک پکیج درست و حسابی از مجموعه خوبی هاست. البته نه اینکه بدی نداشته باشد؛ مثلا همین که در موقعیت قطعی گل باز هم پاس می دهد یا از پای راستش نمی تواند خوب استفاده کند اما اینها برای کوچک کردنش کافی نیست. برای پی بردن به اینکه او آدم درست و حسابی هم هست لازم نیست از نزدیک با او ارتباط بگیرید یا مصاحبه هایش را رصد کنید. فقط یک تصویر می تواند او را همانی که هست در ذهن تان ترسیم کند. بعد از سوت پایان بازی با پدیده، ماساژور تیم آمد و وحید را قلمدوش کرد. وحید خیلی زود پایین آمد و اصرار داشت که چنین اتفاقی نیفتد اما بهروز (همان ماساژور) باید برای زننده گل قهرمانی کاری می کرد. وحید وقتی آن بالا بود از خجالت مثل بستنی قیفی آب می شد و سرش را بالا نمی آورد. همین که شماره پیراهنش بعد از دو سال در اوج و حضور در تیم ملی از 19 پایین نیامده نشانه دیگری است برای تک بودن.

باور کنید همین که ستاره پرسپولیس باشی برای جدا کردن خودت از بقیه کافی است. وقتی ملی پوش می شوی احتمال این جداسازی دوبل می شود اما باور کنید وحید امیری شبیه هیچ فوتبالیست ایرانی دیگری نیست. نمی توانم بگویم دقیقا چیست و چه کارهایی می کند اما می دانم در این تیم پرسپولیس بهترین است.