برای پیام صادقیان؛ پیرمرد 27 ساله!

شما یادتان نمی آید. یک روز یک پسر ترکه ای زبر و زرنگ در فوتبال ایران آفتابی شد که چشم ها را به خودش خیره کرد. اسمش پیام صادقیان بود؛ بچه تبریز، پسر یک فوتبالیست فقید و محبوب که دوست داشت پا جای پای پدرش بگذارد. از قضا مایه اش را هم داشت؛ آنقدر که در 20سالگی با لباس ذوب آهن درخشید و سر از پرسپولیس درآورد.

ابتدای لیگ سیزدهم، او خرید غیرمنتظره علی دایی بود؛ بازیکنی که جزو معدود فانتزی بازان تیم دفاعی و سختکوش شهریار به شمار می آمد. دایی آن سال آمده بود با فوتبال اقتصادی و مبتنی بر کم گل خوردن، بعد از 6سال جام قهرمانی را به پرسپولیسی ها پیشکش کند. تیم او زیبا بازی نمی کرد اما هر کجا حوصله هواداران سر می رفت می توانستند به ساق های پیام نگاه کنند؛ بازیکنی که با توپ جادو می کرد. انگار هنر معماری مسلمان و دریبل زنی خلعتبری به طور همزمان در وجود او جمع شده بود؛ چنین بود که پیام جوان در قامت فرمانده سرخ ها تیمش را به سمت قهرمانی پیش می ‎برد.

روزی که صادقیان در زمین گل آلود انزلی آن پاس گل جادویی را به خلعت داد، دیگر شکی باقی نماند که او در مسیر بزرگان حرکت می کند. آن روز ها، خیلی قبل از اینکه دوگانه معروف کی روش- برانکو شکل بگیرد، بزرگ ترین دعوای سرخ ها با کارلوس این بود که چرا پیام را در تیم ملی جدی نمی گیرد. گذر زمان اما نشان داد مربی پرتغالی دست کم در این یک مورد اشتباه نمی کرده؛ چه اینکه بعدتر نخواستن صادقیان به یکی از معدود نقاط تفاهم او و برانکو تبدیل شد!

زیاد طول نکشید تا صادقیان ثابت کند خودش قاتل استعدادش است. از همان روزهای آغازین درخشش، با آن عصبانیت های آنی و البته اخبار فراوانی که از حواشی رنگارنگ او به گوش می رسید، می شد فهمید این پیام به مقصد نمی رسد. 4 بار آرنج کوبی در فاصله یک ماه باعث شد صادقیان بازی با نفت تهران را از دست بدهد و توقف سرخپوشان در همان مسابقه، قهرمانی را از کف این تیم ربود. بعدتر وقتی در دقیقه دوم داربی برگشت با محمدرضا خلعتبری، یار خودی درگیر شد و چشم صد هزار نفر را از تعجب گرد کرد دیگر روشن شده بود که برای در اوج ماندن، فقط استعداد کافی نیست. تیر خلاص به او اما شاید ماجرای لمس اکبریان، داور بازی با فولاد بود که به خانه نشینی سه ماهه اش منجر شد. چند ماه بعد فستیوال خمیازه های توهین آمیز صادقیان درست جلوی چشم حمید درخشان، خون هواداران را به جوش آورد. وقتی برانکو آمد، کاری را انجام داد که درخشان جراتش را نداشت؛ اخراج پیام.

از اینجا به بعد دور تسلسل زجرآور شروع شد؛ پیام هی تیم عوض می کرد، هی قول می داد متحول شود و هی نمی شد. از نفت و صبا گرفته تا ماشین سازی، نه کاریزمای دایی و کریمی و منصوریان برای صادقیان معجزه کرد و نه پوشیدن پیراهن پدر در خانه مادری. او پارسال کلا از ایران رفت تا با حضور در عثمانلی اسپور، در دومین سطح از لیگ ترکیه احیا شود اما آنجا هم بیشتر از بازی کردن و گل زدن و پاس گل دادن، خبر جیک و پوکش با مدل ها و شاخ های اینستاگرامی بود که به ایران می رسید. حالا پیام دوباره برگشته. پسری که فقط 27سال دارد اما انگار 270سال از دوران فوتبالش گذشته. می گویند او به سپیدرود می رود تا شاید شوک علی کریمی زنده اش کند. این پسر اما باید بداند تا «خود» آدم نخواهد، جادوی هیچ جادوگری بر او سازگار نیست.