برمی گردی و به روزهای بد می خندی

هواداران فوتبال در ایران برای ناامید شدن از تیم محبوب شان یا از مربی و از ستاره ها همیشه آماده اند. کافی است چند نتیجه ناخوشایند یا چند بازی بد ببینند، همه چیز از پیش مهیاست برای اینکه تمام تصاویر مثبت در ذهن فرو بریزد.

این بی اعتمادی در میان عده پرشماری از طرفداران فوتبال به رسانه ها هم رخنه کرده، همه واکنش ها عجولانه شده و واکنش های عجولانه هم شاید مخاطب بیشتری دارد، چون هیجان انگیز است و پر سر و صدا اما آیا واقعی هم هست و مبتنی بر تحلیل های دقیق؟ احتمالاً خیر.

علی علیپور از نشانه های این رویه در این روزهاست. بهترین گلزن فوتبال ایران در چشم برهم زدنی نزد هوادار انگار اعتبار فنی اش را از دست داده و واکنش به نمایش های اخیر او تند و شتاب زده و بی رحمانه اند. او آقای گل لیگ برتر شده، روزهای باشکوه و جذاب برای پرسپولیس ساخته، نمایش هایی آنچنانی و فوق العاده را در لیگ روی صحنه برده اما یکباره انگار همه چیز از یادها محو می شود. انگار همه تصاویر زیبا از ذهن حذف شده اند و چند صحنه ناکامی جلوی چشم همه است. این اما نمی تواند واقعیت فنی درباره یک بازیکن باشد. بازیکنان در یک دوران طولانی در یک تیم تحلیل می شوند و عیارشان شناخته می شود، نه در یک دوره کوتاه و در چند بازی.

علیپور با گل هایش روزهای اوج محبوبیت را در میان طرفداران پرسپولیس تجربه کرده، روزهای خوش و روزهایی که گل زدن برایش مثل نوشیدن یک لیوان آب بود، روزهایی که همه اطمینان داشتند علیپور می تواند گره ها را باز کند و بدرخشد و تیم را بالا بکشد. چه می شود که آن برداشت های مثبت درباره یک بازیکن به این واکنش های منفی و ناامیدکننده تبدیل می شود؟ آیا پشت این تغییر فضا استدلال محکم و جدی و مبتنی بر تحلیل وجود دارد؟

رسانه ها به سختی می توانند راه خود را از واکنش های هواداران مجازی جدا کنند. اغلب روی همان موج های هواداری ماجراها را بررسی می کنند. ماجراها از زاویه هواداران دیده می شود و این روش در روزهایی که موج های مجازی فضاسازی می کنند، اتفاق خوشایندی برای رسانه نیست. رسانه که نباید شتابزده و هیجان زده وقایع را ببیند و نباید بی رحمانه از روی همه چیز بگذرد.

علی علیپور تنها نیست. بیرانوند با یک گل بد تبدیل می شود به دروازه بانی که درباره اش می گویند کاراکتر یک دروازه بان بزرگ را ندارد. تصور کنید که علیرضا بیرانوند باشید، سال ها دروازه بان شماره یک تیم ملی و پرسپولیس باشید، سال ها بدرخشید اما با یک گل بد تمام اعتبار فنی تان را با دو جمله زیر سؤال ببرند. اینها رفتارهایی هستند که خشونت با آنها آمیخته شده و حتی بدتر اینکه احترام در آنها فراموش شده. تندترین نقدها با شدیدترین لحن می توانند ذره ای از دایره ادب خارج نشوند اما اغلب بی مایه ترین نقدها از آداب نقد خارج اند.

در چنین فضایی بازگشت به روزهای خوب سخت است، در چنین بلبشویی به سختی می توانید دوباره همان چهره پیشین باشید و البته این نیز از مهارت های لازم است که بتوانید از میان روزهای بد فرار کنید و دوباره بدرخشید، همان مهارتی که علی علیپور در پرسپولیس به آن نیاز دارد. گابریل کالدرون اینجا مسئول است. مربیان حق ندارند بازیکنان را به حال خودشان رها کنند و گزینه دیگری را انتخاب کنند. بازیکن ابزار مربی نیست، بازیکن معنای فوتبال است و باید برای درخشش دوباره اش همیشه برنامه داشت. حظ فوتبال در درخشش ستاره هاست و کالدرون باید بخشی از مهارت خود را در همین ماجرای علیپور نشان دهد. اینکه علیپور با سیستم و تاکتیک های کالدرون سازگار نیست، چندان حرف محکم و مستدلی نیست. کالدرون هنوز شکلی از فوتبال را در پرسپولیس نساخته که علیپور را خارج از سیستم سرمربی تشخیص بدهید. علیپور بازیکن متوسط و بی تأثیری نیست که سیستم او را حذف کند، بلکه حتی می توان او را در قواره ای دید که سیستم را بر اساس او می سازند.

منتظر علیپور باشیم، به این دلیل که لذت فوتبال در دوباره ساختن و دوباره بلند شدن و دوباره درخشیدن است. بازیکنان همیشه فرصت دارند که برگردند و به روزهای بد بخندند، به منتقدان تلخند بزنند و دوباره ستاره باشند و چه چیزی جالب تر از این بازگشت ها؟