بروید و پشت سرتان را نگاه نکنید!

«از بلژیک پیشنهاد جدی دارم.» «مدیر برنامه هایم با چند باشگاه اروپایی صحبت کرده است.» «پیشنهاداتی از روسیه و یونان دارم.» «از قطر پیشنهاد دارم.» قطعا این جملات را هر روز می خوانید و می شنوید باز هم فصل نقل و انتقالات فرا رسیده و بازیکنان با هماهنگی مدیر برنامه های شان شروع به بازار گرمی های اعصاب خرد کن همیشگی کرده اند. قصه ای که چندین سال است تکرار می شود و دیگر تبدیل به رژه روی اعصاب هواداران شده است.

اگر قبلا فصل و انتقالات جذاب می بود به واسطه حضور بزرگانی چون باقری٬ دایی و... بود که ظرفیت ستاره بودن را داشتند اما نسل امروز بی آن که هیچ افتخار قابل توجهی کسب کرده باشد بابت قربان صدقه های طرفداران کم سن و سال در فضای مجازی، توهم ستاره بودن برداشته است. بازیکنی که حتی سابقه دعوت شدن به تیم ملی را ندارد مدام از پیشنهادهای اروپایی می گوید و در این بین منتی هم سر طرفدار می گذارد که منتظر رای دادگاه CAS می مانم و اگر محرومیت بخشیده نشد می مانم. آن یکی تا آخرین روز نقل و انتقالات بازی «می روم و می مانم» راه می اندازد، از پیشنهادهای خارجی می گوید، روح و روان هوادار نگران را به بازی می گیرد و در نهایت با کلی منت گذاشتن می ماند و می گوید به عشق مردم ماندم. دیگری فصل بدن سازی را می پیچاند و اروپا گردی را به قصد لژیونر شدن آغاز می کند و هیچ باشگاهی را طالب خود نمی بیند و در نهایت راهی قطر می شود. فصل بعد دیپورت می شود و سپس قلب رنگی می گذارد تا پالس مثبتی داده باشد. این فضای مغشوش و ملتهبی که هنگام فصل نقل و انتقالات به وجود می آید معلول دو عامل مهم هست؛ یکم مدیرانی نا کارآمد در باشگاه ها و دوم مدیربرنامه های بازیکنان.

مدیران باشگاه ها که اغلب از سیاست به فوتبال وارد شده اند هیچ اشراف و آگاهی نسبت به این ورزش ندارند و با قراردادهای کوتاه مدت یا آپشن دار در این فضای مغشوش سهیم هستند. در شرایطی که در تمام دنیا قرارداد باشگاه ها با بازیکنان چند ساله هست و آن باشگاه با ترانسفر بازیکن کلی در آمد به دست می آورد در فوتبال ما میزان در آمد یک باشگاه از انتقال بازیکن به شدت ناچیز است. بازیکن قرارداد برای یک فصل می بندد و در پایان فصل اگر به تیم دیگری رفت ریالی نصیب باشگاه نمی شود اگر هم جدا نشد با کلی منت و بازی با روان هواداران٬ قیمت خود را بالا می برد و در آخرین روز باز هم یک ساله تمدید می کند. در مواردی هم قرارداد بازیکنان دو ساله است که با آپشن های حیرت آور مثل حق فسخ در صورت پیشنهاد عملا فرقی با قرارداد یک ساله ندارد. واضح است که مدیران باشگاه ها باید در مورد مدت قرارداد به شدت سخت گیر و جدی باشند تا ریشه بازارگرمی های بی سر و ته پایان فصل برچیده شود.

عامل دوم در به وجود آمدن فضای ملتهب در فصل نقل و انتقالات مدیران برنامه ها یا ایجنت ها هستند که با استفاده از ارتباطات خود برای بالابردن قیمت بازیکن تمام تلاش خود را می کنند و هر روز از پیشنهادهای پی در پی برای بازیکن مورد نظر خبرسازی می کنند. متاسفانه به دلیل ناآگاهی و ناکارآمدی مدیران باشگاهی، نفوذ دلال ها و نقش آنان در قالب کردن بازیکن با رقم های کاذب به شدت بالا هست و هیچ مانعی سر راه ایشان نیست. مسلم است به همان اندازه که این بازار مکاره برای عاملان آن منفعت دارد، تاثیر منفی روی روح و روان طرفدار می گذارد. هواداری که در میانه این زندگی پر از مشقت، گرانی و بیکاری٬ فوتبال از معدود دل خوشی هایش هست دیگر حوصله ناز و کرشمه های بازیکنانی که همین دوسال پیش کم نام و نشان بودند را ندارد و از این رفتارها دل گیر و دل چرکین می شود. با این که روشن است هیچ خبری از پیشنهاد باشگاه های درجه چندم اروپایی هم نیست ولی اگر بازیکنی واقعا پیشنهاد اروپایی دارد برود و به پشت سرش نگاه هم نکند. البته اگر اروپای مورد نظر آقایان ناگهان تبدیل به قطر نشود.