بر بال فرشته ها

پرسپولیس امروز به مصاف الاهلی عربستان می رود. خبری از تشویق ها و گلو پاره کردن های هواداران این تیم نیست. اما میزبان به خوبی برای الاهلی سنگ تمام گذاشته است، از استقبال در فرودگاه گرفته تا سر و صدای کر کننده ای که در ورزشگاه به راه می اندازند.

قرمزها امروز معدود ایرانی را در ورزشگاه حامی خود دارند که در میان سر و صدای عربها از اعماق گلو و با حجره های ورم کرده این تیم را تشویق خواهند کرد. کمی غربیگی برای این تیم آزاردهنده است. اما پس از سالها فوتبال باشگاهی ایران بارقه هایی از امید در دل هوادارانش زنده کرده است. این بار هواداران فوتبال منتظر خلق یک حماسه هستند.

آنقدر از آسیا و موفقیت های باشگاهی در قاره کهن دور مانده و به «ته» رانده شده ایم که اگر پرسپولیس بتواند از جهنمی که همسایگان عرب از هم اکنون «آتش و ملات» آن را تهیه دیده اند دست پر باز گردد باید کلاهمان را به آسمان بیندازیم. در تمامی سالهایی که ما درگیر مشکلات داخلی فوتبالمان بودیم کمترین کشورها از نظر سرمایه انسانی و کوچکترین ها از نظر جغرافیایی با سرعت حرکت کردند. ما اسیر داستان های خود نوشته مان شدیم، حاشیه ها را جذاب تر دیدیم و از متن دور شدیم، جنگ های کسب قدرت و نشستن بر صندلی ها را اولویت برنامه هایمان قرار دادیم و در میان کارزار جنگی که به راه انداخته بودیم حتی نیم نگاهی به کشورهای همسایه نکردیم. اما ناغافل و در هیاهوی کاذبی که روزمره گی مان را تشکیل می دهد، دیدیم قطر بهترین زمین های فوتبال را دارد و میزبان جام جهانی شده است، ترکیه در باشگاهداری از ما جلوتر است، عربستان با توجه به اقلیم خاصش زمین های چمنش را مرغوب و تازه نگه می دارد، باشگاه های کشورهای کوچک دست به دامن ستاره های کشورهای آمریکای لاتین شدند تا با پول های «شاهزاده های نفتی» و زندگی مرفهی که برایشان تدارک دیده اند جام و مدال بگیرند، مربیان بزرگ و «دهن پرکن» راهی کشورهای حاشیه خلیج فارس شدند تا نگاه فوتبال دنیا را به این سمت از خاورمیانه که فوتبال پایگاه مردمی در این بخش عرب نشین ندارد جلب کنند. همین تیم های کوچک، موی دماغمان شدند و بارها اسیر دامی شدیم که خودمان برای خودمان پهن کرده بودیم.

علیرغم تمام ادعایی که داریم و همه جا می گوییم ما بهترین و با استعدادترین بازیکنان دنیا را در اختیار داریم اما نتوانستیم بهترین بازیها و نتایج را کسب کنیم. یک جای کار می لنگید. نقشه مبهمی پیش روی مسوولان فوتبال نبود، همه چیز وضوح لازم را داشت؛ ما اصول فوتبال حرفه ای را نتوانسته ایم پیاده کنیم. تعریف ما از فوتبال حرفه ای نه فقط با دنیا بلکه با همسایگانمان نیز تفاوت دارد. در حالی که رقیبانمان جزء به جزء آن را اجرایی کرده اند.

حالا پرسپولیس تمام آمال و آرزوهای هواداران فوتبال در آسیا را یک تنه به دوش می کشد. پرسپولیس پیش از اعزام به عمان، سه امتیاز هفته چهارم لیگ برتر را با بی تفاوتی که به راحتی می شد در تفکر بازیکنان پرسپولیس در زمین مسابقه دید از دست داد تا «شوک» به موقعی به تیم وارد شود. پرسپولیس برای موفقیت همه چیز دارد، از پروفسور گرفته تا آقای گل، بازیکن تکنیکی، و مدافع مستحکم. اما آیا تمامی این فاکتورهای مثبت به تنهایی برای موفقیت در آسیا کافی است؟ آیا برانکو در دو سالی که در پرسپولیس هم جایگاه خودش و هم مقام و منزلت قرمزها را مستحکم کرده توانسته نگاه حرفه ای گری را نیز به تیمش القا کند؟ برانکو به خوبی می داند که اگر از این مرحله گذر کند تا مدتها نیمکت پرسپولیس را برای خودش بیمه کرده و حداقل هیچ گزینه داخلی نیز نمی تواند به جایگاه وی نزدیک شود. امروز روز آزمون بزرگ برانکوست تا نشان دهد این حریفان «بی بنیه» داخلی نیستند که اسیر تفکرات وی می شوند وی با مهره چینی هایش توان شکست آسیایی را هم دارد. آیا برانکو و تیمش می توانند فراتر از مرزهای فوتبال داخلی نیز تحکم خود را به رخ بکشند؟