بفرمایید به بهشت برانکو

 یک بار پیش مسئولی بودم که در نقد فضای مدیریتی کشور می گفت: «90 درصد حرف هایی که مسئولان می زنند و در رسانه ها چاپ می شود اصلا مخاطبش مردم نیستند. فقط عده ای با این حرف ها اول می خواهند کم کاری شان را بپوشانند و دوم این که به مردم استرس بدهند و فشار روی آنها بیشتر کنند تا انتظاراتشان بالا نرود. مثلا وزیری صبح بیدار می شود و می گوید دارو نداریم. خب به مردم چه؟ تو باید بروی سراغ دارو یا مردم؟ آن یکی می گوید ارز نداریم آن یکی می گوید آب تمام شد و... اینها اساسا ربطی به مردم ندارد و باید حرف اتاق فکر آقایان باشد و اصولا نتیجه اش به مردم اعلام شود اما در جامعه ما برعکس است انگار مردم باید مشکل را حل کنند و به اطلاع مسئولان برسانند.»

این ها را نوشتم تا تصور کنید اگر قرار بود برانکو شبیه یکی از این مسئولان باشد و در فضای تحریم و بی پولی و مشکلات زیاد تیم را مدیریت کند از او چه جملات و حرف هایی می شنیدید. اما برانکو شبیه هیچ کدام از مدیران ایرانی نیست. او مشکل را در درون خودش و در اتاق فکرش حل می کند و دیگران را صرفا در نتیجه تلاش هایی که کرده و به ثمر نشسته شریک می کند. برانکو انگار یاد گرفته از هر مشکلی فاصله بگیرد. این راز موفقیت برانکوست. او به تنها چیزی که ایمان دارد امید به موفقیت است؛ امیدی که مسئولان ما خیلی وقت است فراموش کرده اند.

برانکو در تنگ دست ترین روزها و سخت ترین لحظه ها هیچ گاه زبان به عجز و ناتوانی باز نمی کند. در مکتب برانکو کسی به زور به بهشت برده نمی شود اما همه به ضیافت بهشتی اش دعوت می شوند. او برخلاف مدیران ما مرد مبارزه با کمبودهاست و درست در لحظه هایی که همه مستاصل شده اند، باورشان را از دست داده اند و امیدشان کم رنگ شده است اکسیر طلایی اش را در وجودشان می ریزد و همه چیز از اول شروع می شود. اکسیری که در بین مدیران ما یافت نمی شود.