بله، پرسپولیس جای بهترین هاست

درست مثل بارسلونا و رئال مادرید که به سطحی رسیده اند که نمی توانند بازیکن متوسط جذب کنند پرسپولیس هم دیگر جایی برای بازیکنان متوسط نیست. از اولش همین بوده. درست از سال های ابتدایی شکل گیری. این رویه از دهه 50 آغاز شد و در دهه 60 هم ادامه یافت اما در دو، سه سال ابتدایی دهه 70 افت کرد و در دهه 80 با شیب وحشتناک کمرنگ شد تا همین دو، سه سال پیش که دوباره تیم با جمعی از بهترین های فوتبال ایران جان گرفت و شد قهرمان. پرسپولیس بحق عنوان بهترین تیم فوتبال ایران در فصل گذشته را از آن خود کرد و البته هیچ کس از به دست آمدن این عنوان شگفت زده نشد. تیمی که در حوزه فنی بهترین بود حتما باید تک تک اعضایش هم  بهترین باشند و این را می شد در قاب های ثبت شده از مراسم یکشنبه شب دید.

پرسپولیس جایزه بهترین تیم را گرفت. جایزه بهترین مربی هم از آن سرخ ها شد. بهترین مدافع، بهترین دروازه بان و بهترین گلزن از جمع سرخ ها آمدند و البته کاندیداهای دیگری هم در بخش های مختلف حضور داشتند که به جایزه نرسیدند. تیترهای بعد از مراسم بیشتر چیزی شبیه این بود: «پرسپولیسی ها جایزه ها را درو کردند». قهرمانی سرخ ها البته مزید بر علت شد تا جایزه فوق بی حرف و حدیث به علی اکبر طاهری اهدا شود اما در بخش فنی نمی شد از شایستگی های پرسپولیس گذشت. تیمی که بازیکنان شاخص و کادر فنی منسجم و هوشمندی دارد با قهرمانی بی حرف و حدیث در لیگ داخلی و حضور در جمع هشت تیم برتر آسیا حساب خود را از سایر تیم های داخلی جدا کرده و بی چک و چانه ترین عنوان را از آن خود کرد.

درست مثل جایزه تیمی، جایزه بیرانوند هم بی حرف و حدیث بود. گلر اول تیم ملی که سهم عمد ای در موفقیت پرسپولیس و قهرمانی این تیم داشت فراز و نشیب زیادی نداشت و با بسته نگه داشتن دروازه اش در بیشتر مسابقات بالاتر از گلر با تجربه ای مثل رحمتی و مدعیانی مثل رشید مظاهری قرار گرفت و جایزه این بخش را از آن خود کرد.

البته که جایزه بیرانوند تا حدود زیادی مرهون تلاش و عملکرد فوق العاده خط دفاعی پرسپولیس بود. همانطور که خود بیرانوند گفت سیدجلال حسینی و دیگر مدافعان هم تیمی اش نقش پررنگی در کسب این جایزه داشتند. محمد انصاری یکی از کاندیداهای دریافت جایزه بهترین مدافع فصل بود و شاید اگر او توامان این جایزه و جایزه بازیکن اخلاق را می گرفت، هیچ کس تعجب نمی کرد. عنوان بیرانوند البته مرهون یکی از ستاره های فصل قبل هم بود. حسین ماهینی آچار فرانسه فصل گذشته پرسپولیس که در سه پست خط دفاع به میدان رفت و غالبا نمایش های فوق العاده ای ارائه داد، از ارکان اصلی این خط دفاعی بود که به خاطر کمبود تعداد گزینه ها به جمع کاندیداهای نهایی راه نیافت و جایش در برج میلاد بشدت خالی بود. صادق محرمی جوان ترین عضو این خط دفاعی بود که به عنوان کاندیدای دریافت جایزه پدیده فصل در برج حاضر شد. صادق به جایزه نرسید اما هیچ کس یادش نمی رود که در اوج جوانی چطور با جو عجیب پرسپولیس کنار آمد و با ارائه نمایش های هیجان انگیز باعث شد خیلی زود جدایی رضاییان را فراموش کنیم.

پرسپولیس در پست هافبک هم دو کاندیدا داشت که از دریافت جایزه محروم ماندند. کمال کامیابی نیا و محسن مسلمان. هر دو نفر جزو بهترین های پرسپولیس و بهترین های فصل گذشته بودند و حتما پرسپولیسی های دوآتشه می گویند حق یکی از آنها بوده که جایزه را بگیرد. اگر طرفدار فوتبال تهاجمی، متفکرانه و فانتزی باشید، می گویید مسلمان و اگر به فوتبال کارگری و بازیکنان زحمتکش و تخریبچی علاقه دارید حتما کمال کامیابی نیا را به عنوان بهترین هافبک فصل انتخاب می کنید.

کمال و مسلمان البته جایزه نگرفتند اما همین که همه می دانند دو هافبک پرسپولیس در بین سه هافبک برتر فوتبال ایران قرار دارند، مشخص می شود پرسپولیس تیمی است متشکل از بهترین ها. البته که پکیج سرخ ها امسال کامل تر هم شده. تصویری که سیامک نعمتی، شایان مصلح و گادوین منشا در آن حاضرند، یادمان می آورد که آنها در تیم های خود بهترین ها بوده اند و حالا جزوی از بهترین تیم ایران هستند. مهدی طارمی هم بهترین بازیکن فوتبال شد که شاید به لحاظ آماری حرفی در آن نباشد اما برای این عنوان هم جای یکی دیگر از ستاره های فصل قبل پرسپولیس در مراسم و بین کاندیداها خالی بود. بازیکنی که در فصل قبل بهترین بازدهی را با کمترین نوسان ارائه داد و در بهترین تیم لیگ بهترین بازیکن بود؛بله اشتباه نکرده اید. از وحید امیری حرف می زنیم که فقط چهره نبودن مانع از کاندیدا شدن و جایزه گرفتنش شد.