به بهانه پیوند مسلمان و تماشاگران اهوازی/ ناکرده گنه در این جهان کیست؟ بگو!

همه چیز از یک نود شروع شد. 16 دی ماه 1392 عادل فردوسی پور طی تماسی با منصوریان - سرمربی وقت تیم ملی امید - از راحتی بیش از حد بازیکنان در اردوی کیش گفت و اینکه بساط قلیان به راه بوده است و حتی فاکتور قلیان ها را هم که به مبلغ یک میلیون تومان بود، در اختیار دارد. منصوریان به شدت تکذیب و اعلام کرد مدیریت بازیکنان را بلد است.

این آغاز کار بود.

سه روز بعد بنا به دستور علیپور، پیام صادقیان و محسن مسلمان به همراه پزشک و آنالیزور تیم از حضور در تیم های رده های سنی مختلف محروم شدند. دایی سرمربی وقت پرسپولیس در حمایت از بازیکنان تیمش گفت که برای فوتبال متاسف است که یک برنامه به آن ها خط می دهد. او همچنین خطاب به عادل گفت: "به شما چه ربطی دارد بازیکن قلیان کشیده است؟ مگر شما داروغه ای؟" رویانیان مدیرعامل وقت سرخپوشان هم گفت که قلیان کشیدن جرم نیست.

داستان اصلی از غدیر اهواز شروع شد. پرسپولیس در چارچوب رقابت های هفته بیست و دوم لیگ برتر به مصاف فولاد خوزستان رفت. همان بازی که پرسپولیس یک گل زد و 2 گل خورد. "قلیونی، قلیونی" این شعاری بود که تماشاگران با هر بار پا به توپ شدن مسلمان و صادقیان سر می دادند. شعارهایی که عملا روحیه این دو را به هم ریخت. مسلمان در دقیقه 70 بیرون کشیده شد و صادقیان که تا آخر بازی در میدان بود هیچ حرکت مثبتی نشان نداد. پیام بعد از بازی درحالیکه به شدت عصبانی بود، گفت: هرکس عکس، فیلم یا هر سندی از او در حال قلیان کشی دارد، منتشر کند، اتفاقی که در نهایت نیفتاد.

بازی بعدی دربی بود. پرسپولیس با کلی ستاره از جمله خلعت و پیام و مسلمان آمده بود که طلسم تساوی های صفر صفر را بشکند ولی بازهم شعار "قلیونی، قلیونی" و این بار تماشاگران استقلال!

هر روز که می گذشت پیام و محسن از شرایط ایده آل فاصله می گرفتند و نام شان در ورزشگاه ها با قلیان گره می خورد. حالا دیگر آن پیامی که با بیرون پا توپ را انداخته بود داخل محوطه انزلی و خلعت زیباترین گل ممکن را به ثمر رسانده بود در میانه های بازی تعویض می شد. مسلمان هم که قبل از بازی با فولاد در پنج بازی 90 دقیقه و در 2 بازی مجموعا 100 دقیقه بازی کرده بود و 2 گل به ثمر رسانده بود یار تعویضی شد و معمولا دقیقه 55 به میدان می آمد.

حالا دیگر شعار شده بود حربه ای برای غلبه بر پرسپولیس! گسترش فولادی ها هم در یادگار همشهری را بستند به شعار! دایی که دقیقه 55 مسلمان را به جای خلعت به میدان فرستاده بود در دقیقه 70 صادقیان را بیرون کشید تا بلکه از فشار بی سابقه روانی علیه تیمش بکاهد. گسترشی ها بازی را یک بر صفر بردند. پیام و محسن سعی می کردند با نشنیده گرفتن شعارها، آن را به مرور زمان بسپارند.

شعارها تا آخر فصل ادامه پیدا کرد. هوادارن داماش، صبا و استقلال خوزستان دست بردار این دو جوان نبودند و گناه این دو بازیکن را فریاد زدند.

صادقیان از خودی ها هم شنید، وقتی با پرسپولیس جلوی ذوب آهن ایستاد، هوادارن اصفهانی برایش کم نگذاشتند. او را به جرمی که هیچگاه ثابت نشد کوبیدند و کوبیدند و کوبیدند. دیروز هم خبر رسید که مسلمان با فولاد بست تا عصای دست این تیم باشد. حالا هواداران خوزستانی باید از بازیکنی حمایت کنند که همین یکسال پیش با شعارهایشان شرمنده اش کردند.

فوتبال ایران قطعا رو به نابودیست، وقتی در این کمبود پدیده، تماشاگران هم دست به دست هم می دهند تا یکی مثل پیام صادقیان 22 ساله یا محسن مسلمان 23 ساله را با شعار به زیر بکشند درحالیکه می توان با شیوه های درست تربیتی، با این جوانان، آینده فوتبال کشور را ساخت. فقط کافیست به کارلوس ته وز فکر کنیم، آپاچی امروز درحالی در یوونتوس آرام گرفته که حتی جلوی یکی مثل فرگوسن هم ایستاده بود.


نویسنده: محمد آقایی فرد