به خدا بقیه هم غیرت دارند

یکی از آفت های فوتبال برای ایرانی ها مخصوصا در رده ملی، بروز احساسات مبالغه آمیز در مورد غیرت و تعصب بازیکنان کشورمان است. متاسفانه خیلی از ما به دلایل مختلف زمینه های خوبی برای مبتلا شدن به تفکرات نژادپرستانه داریم و فوتبال ملی از جمله چیزهایی است که این حس را در برخی ایرانی ها تشدید می کند. کانون رسمی و اصلی پخش و اشاعه این احساسات مخرب هم بدون تردید صداوسیما است. کافی است به اجراهای گل درشت مجریان و عملکرد یکطرفه و وحشتناک گزارشگران در مسابقات ملی توجه کنید تا به عمق فاجعه پی ببرید. یعنی این حضرات طوری حرف می زنند و موضع می گیرند که انگار فقط یک ملت روی کره زمین به زادبومش علاقه دارد و آن هم ایران است. توگویی بقیه مخلوقات خدا از دم سیب زمینی هستند؛ نه پرچم شان قشنگ است و نه دل شان برای وطن شان می سوزد. انگار فقط این ما هستیم که نوبر میهن پرستی را آورده ایم و تافته جدا بافته ایم. هر چقدر هم نقد به این دستگاه ها وارد می شود، اصلا انگار نه انگار.

به هر تقدیر جام ملتهای آسیا در این دوره شامل قاب هایی بود که اگر نیک در آنها بنگریم، رد پای احساسات مشترک همه آدم ها با محوریت حب وطن را به خوبی خواهیم دید. شاهکار عکس های این دوره شاید مربوط به تصویر عکاس عراقی باشد که بعد از حذف تیم کشورش برابر قطر، پشت دوربین اشک می ریزد. گریه بازیکن یمنی روی نیمکت بعد از گلباران شدن توسط ایران هم همین حس و حال را داشت؛ همان که جناب محمدرضا احمدی با تبختری دوست نداشتنی خطاب به او گفت: «ببخشید که اشک تان را در آوردیم.» گریه طارق همام بعد از مصدومیت و اصرار او به ادامه بازی با وجود آسیب دیدگی پایش هم در همین فهرست جا می شود، اما قطعا نمونه اعلا از این دست، مربوط به فارس جمعه بود؛ مدافع 30 ساله اماراتی که در آخرین لحطات بازی با استرالیا به سختی از ناحیه سر آسیب دید، اما با وجود منع ملتمسانه کادر پزشکی در کنار زمین، به میدان برگشت و کار را دنبال کرد. امارات کشوری نیست که هیچکدام از ما، مردمش را به وطن‎ دوستی بشناسیم و حتی خالی ماندن سکوهای ورزشگاه هنگام مسابقات این تیم در جام ملتها هم بارها سوژه طعنه و کنایه گزارشگران ایرانی شد، اما دیدیم که کارشناس تلویزیونی امارات بعد از صعود حماسی کشورش به نیمه نهایی در استودیو از حال رفت و کارش به بیمارستان کشید.

این خوب است که تک تک ما ایران را دوست داشته باشیم و این علاقه را نشان بدهیم، اما این خوب نیست که وانمود کنیم خصلت وطن پرستی فقط در نهاد ما پیدا می شود و بقیه دنیا آن را بو هم نکشیده اند. تعادل، اکسیر معجزه آسایی است که حتی یک سر سوزن از آن هیچگاه در تلویزیون دولتی ایران رویت نشده. امید که مرور این قاب ها، کمی وسعت به نگاه مان ببخشد.