به همین یک نفر رحم کنید/ کاش یک تار موی تو در سرشان بود

بعد از جدایی برانکو، صداهایی از این طرف و آن طرف بلند شد که بهتر است کریم باقری جای او را بگیرد و روی نیمکت سرمربیگری پرسپولیس بنشیند. آقا کریم اما صادقانه و متواضعانه این مساله را رد کرد و گفت خودش را شایسته چنین منصبی نمی داند. بعد هم سرمربی جدید انتخاب شد و کارش را رسما شروع کرد، اما جماعت کاتولیک تر از پاپ کماکان بی خیال نمی شوند. این بار نوبت محمد مایلی کهن رسیده که چند ساعت بعد از امضای قرارداد کالدرون باز هم حق غصب شده آقا کریم را یادآوری کند.

حاجی مایلی برای اینکه ثابت کند لیاقت باقری سرمربیگری پرسپولیس است، سه استدلال دارد: اینکه او بازیکن بزرگی بوده، روی اعضای تیم نفوذ دارد و سال ها کنار برانکو کار کرده؛ اما آیا همین شروط کافی است؟ پس جنم و سواد سرمربیگری چه می شود؟ دانش آموختگی و تجربه کردن کجا می رود؟ اصلا از همه اینها بالاتر، آیا برای چنین کاری اعتماد به نفس و خودباوری لازم نیست؟ ب

ین همه هشتاد میلیون ایرانی، کریم باقری اولین نفری است که از جمله مهجور مانده «من به درد این پست نمی خورم» استفاده کرده؛ شما را به اجدادتان این یک نفر را خراب نکنید. البته که کار کریم برای ما غیرقابل باور است؛ ما مردمی که دیر زمانی است کلمات نه و نمی دانم و نمی توانم از فرهنگ لغات مان پاک شده و اگر پا بدهد، با سیکل نظام قدیم هم حاضریم کل جهان را مدیریت کنیم. اگر روحیه آقا کریم در این مرز و بوم همه گیر بود، چه نمایندگانی که به مجلس پشت نمی کردند، چه وزرایی که به جای کابینه، سراغ کابینت‎سازی نمی رفتند و چه رییس جمهورها که از صد فرسخی سیاست هم عبور نمی کردند.

ایران عجب گلستانی می شد اگر آدم های بیشتری شبیه کریم باقری فکر می کردند. حالا هم که از دست روزگار در رفته و یکی اینطوری شده، جماعت دوره اش کرده اند که: «نه، تو به درد این کار می خوری، حواست نیست.» کوتاه نیایید و هی چانه بزنید رفقا؛ آنقدر اصرار کنید که این بنده خدا را هم از منصب پرحرمتش پایین بکشید و مثل حمید استیلی به زمین گرم بکوبید. همه عمرمان همین یک نفر را دیدیم که حدش را می دانست و بلد بود پایش را به اندازه گلیمش دراز کند. حالا آنقدر گلیم را بکشید که با سر زمین بخورد.