بود یاری برای یاری؟

هیچگاه فکر نمی کردم این جملات را برای مرگ کودکی که چند روز دیگر باید برای آینده ایران زمین به مدرسه می رفت اما طعمه مرگ ناشی از بی مبالاتی و بی توجهی و بی رحمی مسئولیتي  شدرا بیان کنم. امروز در روزی غمگین برای فوتبال ایران  هستیم  و نازنین وجودی به نام " عماد صفی یاری " بعلت برق گرفتگی ناشی از سو مدیریت از دنیا رفته است. روزگار غریبی است هفته پیش حکایت سحر خدایاری بود و حال از عماد صفی یاری سخن می گوئیم و به این پرسش می رسیم که بود یاری برای "یاری" ؟

پاسخ به این پرسش را با استناد به نقل قول بیل شنگلی می دهم و تمرکز بر معنی مرگ و زندگی می گذارم. براستی چه چیزی بدتر از مرگ است؟ پاسخ روشن است وقتی که زندگی تبدیل به روزمرگی می شود و روزمرگی هیچ چیز جز بی اعتنائی و بی احترامی و بی ارزشی انسان ها در جوامعی که زندگی می کنند نخواهد بود. مرگ دو جوان ایرانی از آنجاِیی تلخ تر می شود که ما بی تفاوت به دنبال سرورته تهی  برای فوتبال هستیم و نگاه نمی کنیم که دو جوان بخاطر این مردند که احترامی برای وجودشان  قائل نبودندو بی گمان با حمایت  از این فوتبال ما هم  قائل نیستیم. اما زندگی ؟

بی تردید زندگی همان معنی را دارد که موسیقی دان مشهور بریتانیائی و عضو ارشد گروه بیتلز یعنی جان لنون  تعریف کرد: ..

"زمانی که به مدرسه رفتم از من پرسیدند: که وقتی بزرگ شدی میخواهی چه کاره بشوی. من پاسخ دادم خوشحال آنها به من گفتند که مفهوم پرسش را متوجه نشدم و من به آنها گفتم این شما هستید که مفهوم
زندگی را متوجه نشدید"

شیرین تر از زندگی یعنی با شادمانی زندگی کردن و آن میسر نمی شود مگر آن که شان انسانی حفظ شود. این فوتبال نه ارزش مرگ دارد و نه زندگی.

این فوتبال احترام ندارد چون آدمهایش به احترام به شان آدمی بیگانه هستندمی پندارند تماشاگرانش باید بمیرند تا آنها تکیه بر پست و ریاست  بکنند.
حال باز هم فریاد " سرورته " بزنید اما در این فوتبال تنها سرور آنهائی هستند که بردگانشان یعنی مردم را با بی احترامی و قوانین من در آوردی و بی مبالاتی  به کام مرگ می برند آيا نام
در- بی –توجهی
در- بی- ارزشی آدمها
در_بی – اهمیتی مرگ جوانه
را دوباره " دربي " گذاشته و اسير سرورته ها شده و " و رها شويم ز" ياري" و شرف و شان آدمي؟