بوسه به لوگوی الریان یا جدایی مجانی شجاع؟

انگیزه های اصلی یک بازیکن برای ماندن در یک تیم یا انتقال به یک تیم دیگر منافع مالی و پیشرفت فنی است. کمتر بازیکنی حاضر است در یک تیم بماند، اگر بداند که هیچ کدام از این دو مورد تأمین نمی شود.

یک بوسه. جنجال جدید این روزهای فوتبال ایران از یک بوسه شروع شد. بوسه شجاع خلیل زاده به لوگوی الریان. بوسه ای که هواداران پرسپولیس را خشمگین کرد. تا چند هفته پیش رسانه های هواداری پرسپولیس پر از عکس های شجاع بود که بر لوگوی پیراهن سرخ تیم شان بوسه می زد اما حالا او پیراهن جدیدی بر تن می کند و بر لوگوی جدیدی بوسه می زند.

خشم هواداران پرسپولیس از شجاع بی دلیل نیست. او برای آنها نماد تعصب به پیراهن سرخ بود. آنها حالا باورشان به شجاع را از دست داده اند و گفته می شود تعداد دنبال کنندگانش در شبکه های اجتماعی در این چند روز ریزش نسبتاً زیادی داشت. ولی شاید صحیح تر این باشد که هواداران پرسپولیس و به طور کلی هواداران فوتبال در مفهوم تعصب تجدید نظر کنند. تعریفی که از تعصب در فوتبال وجود دارد و به سال های دور برمی گردد با واقعیت های فوتبال حرفه ای همخوانی ندارد. هواداران باید بپذیرند که بوسه بر لوگوی پیراهن و قلب های رنگارنگ در استوری بخشی از یک نمایش برای کسب محبوبیت است. انگیزه های اصلی یک بازیکن برای ماندن در یک تیم یا انتقال به یک تیم دیگر منافع مالی و پیشرفت فنی است. کمتر بازیکنی حاضر است در یک تیم بماند، اگر بداند که هیچ کدام از این دو مورد تأمین نمی شود.

گاهی پیشکسوتان هم با گفتن جملاتی مثل اینکه «ما هرگز حاضر نبودیم پیراهن تیم مان را با چیز دیگری عوض کنیم» در آتش خشم هواداران می دمند، ولی باید یادآوری کرد که خاطرات آنها مربوط به دوران آماتوریسم فوتبال است و این مقایسه مبنای درستی ندارد. همین بازیکنان سابق حالا به عنوان مربی یا مدیر حاضر نیستند از منافع شان بگذرند و معمولاً موضعی نمی گیرند که به قیمت از دست رفتن امتیازی تمام شود. «سلطان ها» و «باتعصب ها» قواعد فوتبال حرفه ای را خوب می دانند، ولی حاضر نیستند واقعیت ماجرا را به هواداران جوان بگویند.
در ماجرای جدایی خلیل زاده اما بازنده واقعی نه هواداران پرسپولیس که خود باشگاه است. مدیران بی تجربه و تازه کار در فوتبال خیلی زود تسلیم دنیای استوری ها و لایک ها می شوند و سیاست باشگاه را بر اساس خواسته های هواداران در شبکه های اجتماعی تنطیم می کنند. در فوتبال حرفه ای جدا شدن ستارگان اتفاقی طبیعی است و هیچ راهی برای جلوگیری از آن وجود ندارد. رونالدو، ابرستاره رئال مادرید دو سال قبل از این تیم جدا شد و مسی، نماد بارسا قرار است تابستان سال آینده از این تیم برود. باشگاه های حرفه ای در چنین شرایطی به جای اینکه برای حفظ بازیکن به آب و آتش بزنند یا واسطه بتراشند، سعی می کنند بیشترین سود مالی را از این انتقال ببرند. چرخ اقتصاد فوتبال با همین نقل و انتقالات می چرخد و باشگاه هایی که مدیران باهوش تری دارند با خرید و فروش بازیکن مجموعه تحت مدیریت شان را به موقعیت بهتری می رسانند.

شجاع تنها جداشده مهم امسال پرسپولیس نبود. قهرمان لیگ پیش از او ترابی و علیپور را هم از دست داد. اگر پرسپولیس جدایی این بازیکنان را پیش بینی می کرد و مهم تر از آن اجازه نمی داد که بند فسخ آنها فعال شود، می توانست درآمد خوبی داشته باشد، بدهی برانکو را بپردازد و پست های خالی را با بازیکنان جایگزین پر کند. این سه بازیکن کلیدی اما بدون یک رئال منفعت به باشگاه جدا شدند و این قطعاً از بوسه شجاع به لوگوی الریان اتفاق بدتری است.