بیرانوند؛ از اوج تجلی تا نهایت دغدغه

پرسپولیس بازی عصر دیروز خود برابر الوصل امارات را با اندیشه پیروزی و البته با این تفکر جنبی آغاز کرد که برای ترمیم دفاع ناگهان سست شده و دروازه به یک باره لرزان شده خود باید دست به چه کارهایی بزند.

از همه نگران کننده تر شکل کار و بیلان نتایج دروازه بانی است که در دو سال اخیر فراتر از رشید مظاهری، حامد لک، علیرضا حقیقی و هر سنگربان دیگری تبدیل به مرد شماره یک دروازه های ایران شده و البته دروازه بان برجسته ای است اما نشانه های لغزش او که پیش تر در هر فصل از دو سه مورد فراتر نمی رفت در هفته های اخیر به آمار بالاتر و شکل دغدغه آورتری رسیده و حتی این سوال را پیش آورده که آیا باید باز هم به او به چشم دروازه بان اول بی گفت وگوی تیم ملی نگاه کنیم یا وارد این بحث بشویم که به گزینه های دیگر میدان بهتر و بیشتری برای ابراز وجود بدهیم تا اگر واقعا بهتر بودند در «روسیه 2018» درون آخرین سنگر تیم کارلوس کی روش بایستند.

آنجا که تردید و تهدیدی نیست
تا آنجا که به برانکو ایوانکوویچ مربوط می شود، وی کوچک ترین تردیدی به صلاحیت علیرضا بیرانوند برای ادامه خدماتش درون دروازه ندارد و اگر اخیرا به بوژیدار رادوشوویچ یک بازی داد، با نیت فرسوده نکردن بیرانوند در آستانه «دربی 86» بود.

آن کار هر فلسفه ای داشت اثر معکوس گذاشت زیرا بیرانوند در تک گل خورده پرسپولیس در آن دربی که روی یک توپ ریباند شده حاصل آمد، بی تقصیر نبود و پیش از آن طی شکست 3 بر یک مقابل السد قطر در لیگ قهرمانان آسیا هم طوری بازی نکرده بود که در شأن خودش و پرسپولیس باشد.

او اواخر فصل پیش در بازی بی تاثیر برابر ذوب آهن خروج فاجعه باری از دروازه داشت که یکی از سه گل رقیب را رقم زد و در پاییز سال پیش در شش گلی که پرسپولیس در مجموع دو دیدار مقابل الهلال عربستان در لیگ قهرمانان آسیا خورد، همانقدر مقصر بود که دفاع «تقریبا تعطیل شده» پرسپولیس در آن مسابقه تقصیر کار بود.

آمار به سود او حکم می دهند
البته بیرانوند در فصل جاری نیز درون دروازه ای ایستاده است که کمترین گل خورده فصل (10 مورد) به نامش نوشته شده و صرفنظر از اینکه این توفیق تا چه میزان محصول مشارکت تمام عیار و کمک عالی سیدجلال حسینی، محمد انصاری، شجاع خلیل زاده و حسین ماهینی بوده باید پذیرفت که سهم اول را باز هم خود بیرانوند داشته است.

دقیقا به همین سبب است که باید نگران برخی کارهای بیرانوند و بعضی نمایش های او در فصلی شد که یکی از یکطرفه ترین قهرمانی ها در تاریخ برگزاری لیگ به نام سرخ ها نوشته خواهد شد و پرسید که آیا برانکو و مربی دروازه بان های پرسپولیس برای رفع ضعف ها و لغزش های فنی بیرانوند و درآوردن وی از شرایط مخدوش هفته های اخیر کار موثری انجام داده اند و یا همه چیز را به امان خدا و تلاش شخصی بیرانوند واگذار کرده اند که در آستانه 27 سالگی کوهی از تجربه را به لطف شروع زودهنگامش در فوتبال حرفه ای روی دوش های خود حمل می کند.

پرسپولیس می داند که با هر دروازه بان دیگری هم به بن بست نمی رسد زیرا در سایر پست ها هم بسیار قوی است و کی روش هم ثابت کرده که منتظر هیچکس نمی ماند و در اندک مدتی برای کلیدی ترین نفرات هم جانشین سازی می کند.

چه کسی بهتر از او؟
با این حال هر دو تیم ترجیح می دهند تغییری صورت نپذیرد و یک بار دیگر بیرانوند حلال مشکلاتی شود که در بعضی دیدارهای اخیر پرسپولیس با لغزش خود وی حاصل آمده است.

اتفاقاتی را که او را از اوج تجلی اش دور ساخته و مربیان وی را به نهایت دغدغه رسانده اما هر دو سوی ماجرا نیک می دانند علیرضا در ذات خود همچنان سنگربان توانایی است که کافی است لحظات خطیر و معدودی را که موجب برهم ریختن تسلط و آرامش اش می شوند، برطرف سازد تا باز در قابی ظاهر شود که از سنگربانی با توانایی و سابقه وی توقع آن می رود. واقعا چه کسی بهتر از او؟