بیرانوند؛ چیزی که بود- چیزی که شد!

​​​​​​​او قرار بود رخ زیبای فوتبال را به خانواده ها نشان دهد. به پدر و مادرهای نگران فرزندان شان امید دهد که می توان در این سرزمین که دویدن لزوما به رسیدن ختم نمی شود، با تلاش و کوشش به جایی رسید.

پسر ساده دلی که در اتوبوس تیم پرسپولیس صادقانه از روزگار سختش برای رسیدن به جایگاه فعلی اش می گفت و همبازیانش را با خاطرات دردناکش می خنداند، قرار بود نماد سادگی و بی حاشیه بودن در فوتبال ایران باشد. نمادی از به ثمر رسیدن تلاش واقعی و الگویی برای همه نوجوانانی که فکر می کنند تنها با دادن پول و داشتن ارتباطات می توانند سری در بین سرهای این فوتبال در آورند. 

او قرار بود رخ زیبای فوتبال را به خانواده ها نشان دهد. به پدر و مادرهای نگران فرزندان شان امید دهد که می توان در این سرزمین که دویدن لزوما به رسیدن ختم نمی شود، با تلاش و کوشش به جایی رسید. برای همین حرف هایش در یک برنامه تلویزیونی غیر ورزشی به دل نشست و او شد نماد صداقت و سادگی در فوتبال.

اما قرار نبود که این نماد سادگی، رفتارهای غیرحرفه ایش را با سادگی اش توجیه کند. قرار نبود هر بار اشتباهش را پشت سادگی اش بپوشاند. قرار بود فکرش بزرگتر شود و حالا که به پیراهن شماره یک تیم ملی رسیده سنجیده تر و حساب شده تر گام بردارد و حرف بزند. او درست می گوید. باید به فکر خودش هم باشد، مگر چند نفر در این فوتبال از روز اولش تا الان به فکر خود نبودند؟ حتی اویی که با پای مصدوم درون دروازه می ایستاد اول خودش را می دید و بعد تیمش و هوادارانش را. همه آدم ها حتی در زمان فداکاری و از خودگذشتگی اول برای تامین رضایت خود و بعد برای رضایت خلق الله کاری انجام می دهند. این طبیعت بشر است که پای هر رفتار و عملی که انجام می دهد امضایی از ارزش های اخلاقی هم بگذارد، اما در حقیقت عمل هر انسان برآمده از نهاد اوست. نهادی که از خودآگاه، ناخودآگاه و غریزه دستور می گیرد و هدفش ارضای میل درونی« اثبات خود به هستی» است. اما لزومی ندارد هر حرفی را به زبان آورد. قرار نیست که دروغ گفت، اما گفتن حقیقت آن هم در حالی که حقیقت همیشه زیر لایه هایی از استعاره، مجاز و ایهام و ... قرار دارد دردی را نه تنها دوا نمی کند که برعکس تنش می آفریند. گوش ها با شنیدن حقیقتِ عریان آزرده می شوند. وقتی مخاطبت علاقه اش را وسط گذاشته هر چقدر هم منطقی باشد دوست دارد واقعیت را بزک کنی و در قالب کلمات زیبا تحویلش دهی. وقتی پای هواداری که علاقه اش را وسط گذاشته در میان است تو دیگر با منطق خشک و آزار دهنده ات با او حرف نزن. بگو که برایت مهم هستند؛ اما نگو که خودت مهمتری. عشق برای پابرجا ماندن نیاز به از خودگذشتگی دارد، به رعایت حال دیگری. و بیرانوند رعایت حال هوادار پرسپولیس را نکرد.

مرد شماره یک تیم ملی راست گفت. او باید به فکر خودش هم باشد مثل همه آدم ها. اما کسی درک نکرد که چرا او باید پرسپولیس را به مقصد تراکتور ترک کند آن هم وقتی اجباری ندارد؟ اگر مجبور بود باید دلیل اجبارش را می گفت نه اینکه با بهانه های واهی سعی در کتمان حقیقت داشته باشد. همه از او انتظار صداقت داشتند.

کسی حق ندارد به بیرانوند بگوید به فکر خودت نباش. اما هوادار کمی وفاداری می خواهد. هوادار هر تیمی، تیمش را مهمترین تیم دنیا می داند. او دوست ندارد که بازیکنش خیلی راحت از پوشیدن پیراهن تیمی دیگر بگوید. او می خواهد که بازیکن صادق باشد و منتی بر سرش نگذارد. توقع دارد سر حرف هایی که موقع بستن قرارداد می زنند، بمانند نه اینکه با کمی تغییر شرایط حرف از رفتن زد.

هوادار از بیرانوند تعهد می خواهد حتی اگر شده یک تعهد زبانی. حرف هوادار این است حالا که می خواهی بروی زخم زبان نزن، طوری رفتار نکن که انگار هیچ علاقه ای از سوی تو در کار نبوده. هوادار می گوید برو اما به خاطرات خوبت گند نزن، طوری برو که برای برگشتنت لحظه شماری کنیم. طوری نرو که انگار از علاقه ما سواستفاده کرده ای که انگار ما را با حرف های قبلی ات در مورد عشقت به باشگاه و هوادار فریفته ای.

بیرانوند دروازبان شماره یک ایران است. او در جایی ایستاده که حداقل صد دروازبان شاغل در لیگ های مختلف حسرتش را می خورند. پس باید حرفه ای تر و در شان شماره یک پرسپولیس و تیم ملی رفتار کند. نمی توان رفتار هوادارانی که وسط بازی مهم تیم شان و در حالی که تیم نیاز به گل زدن دارد خود را مشغول دادن شعارهای حاشیه ای می کنند حرفه ای دانست؛ اما بیرانوند نیز باید خویشتندارانه تر و با سعه صدر بیشتر در مقابل این شعارها رفتار می کرد. شان او به عنوان دروازبان یک باشگاه پر طرفدار بالاتر از آن است که بخواهد به لجبازی با هوادار روی سکو بپردازد.

نویسنده: حجت شفیعی