بیرانوند قربانی دیپلماسی ضعیف ورزشی ایران

 تصمیم کنفدراسیون فوتبال آسیا در خصوص حذف نام بیرانوند از لیست نامزدهای مرد سال آسیا خیلی ها را به تعجب واداشت که متر و معیار شیخ سلمان و دوستان برای انتخاب بهترین فوتبالیست سال قاره چیست؟ بیراه نیست اگر عنوان کنیم مسئله، مسئله نداشتن دیپلماسی ورزشی در کشورمان است که فوتبال و حتی سایر رشته ها را سال هاست اذیت کرده و می کند. حضور مدیرانی در رأس کار که نمی توانند حق فوتبال و ورزش ایران را بگیرند و فقط آمده اند که چند صباحی باشند!

پرسش اینجاست؛ حضور شیخ سلمان بحرینی و اینفانتینو در ایران چه سودی برای فوتبال ما داشت؟ آیا توانستیم دخالت مستقیم سیاست در فوتبال و بازی در کشور ثالث میان نمایندگان عربستان سعودی را لغو کنیم؟ یا فوتبال ایران را به رئیس فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا معرفی کنیم که این گونه حق ما ضایع نشود؟ شاید هم حواس مدیران فوتبال ما در ملاقات و گپ و گفت: با اینفانتینو و شیخ سلمان گرم مسائل دیگری بوده که سایر موارد اهمیتی از نظر آقایان نداشته است؟

متأسفانه این حقیقت تلخی است که فوتبال ایران شاهد آن است. ضعف در رایزنی ورزشی، ارتباط با افراد با نفوذ فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا و گرفتن حق فوتبال ایران که شاهد آن هستیم.  علیرضا بیرانوند مشتی نمونه خروار است. دروازه بانی که اگر ژاپنی، کره ای، عربستانی، اماراتی، قطری یا اینکه متولد هر کشور دیگری بود نه تنها نامزد کسب عنوان بهترین بازیکن سال آسیا می شد بلکه از همین حالا هم باید انتخابش را تبریک می گفتیم.

علیرضا بیرانوند همه کار کرد. در مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی 2018 روسیه در 10 بازی 9 کلین شیت داشت. در جام جهانی به عنوان یک گلر آسیایی فقط 2 گل خورد و موفق شد ضربه پنالتی کریستیانو رونالدو فوق ستاره فوتبال جهان را مهار کند. او به درخشش خود در لیگ قهرمانان آسیا نیز ادامه داد و با ثبت 7 کلین شیت نه تنها رکورددار بسته نگه داشتن دروازه اش شد بلکه پرسپولیس را به فینال آسیا رساند، اما امروز باید کنار بنشیند و نامزد شدن عبدالکریم حسن و دو ژاپنی دیگر را تماشا کند!

کنتو میسائو بازیکن ژاپنی کاشیما آنتلرز چه شاهکاری کرد که باید در جمع نامزد ها باشد؟ عبدالکریم حسن مدافع چپ السد چطور؟ حتی یوما سوزوکی مهاجم کاشیما هم در جام جهانی حضور نداشت! پس چگونه می شود این 3 بازیکن نامزد شوند و علیرضا بیرانوند نشود؟! در حقانیت و شایستگی علیرضا بیرانوند شکی نیست. او کار خودش را انجام داد، اما متأسفانه پشت و پناهی نداشت و به عبارت بهتر مغلوب دیپلماسی ضعیف ورزشی کشورمان شد.