تا کی عیسی؟ پس کی عبدی؟

این همه اصرار روی اسم آل کثیر، روحیه مهاجمان پرسپولیس را ویران می کند.

 2 ماه صبر کردیم تا شاید کلیدواژه «عیسی آل کثیر» از زبان پرسپولیسی ها بیفتد، اما نشد که نشد. خب اوایل طبیعی هم بود. سرخ ها امیدوار بودند بازیکن کلیدی شان بخشیده شود، اما وقتی کمیته استیناف کنفدراسیون فوتبال آسیا فرجام خواهی باشگاه ایرانی را رد کرد و وقتی کارشناسان گفتند که عیسی شانس چندانی ندارد، شاید دیگر وقتش شده بود که پرسپولیسی ها وا بدهند.

نمی گوییم تلاش شان برای بخشودگی آل کثیر را متوقف می کردند، اما لااقل باید در ظاهر به حمایت از مهاجمان فعلی مثل مهدی عبدی و آرمان رمضانی می پرداختند. این در حالی است که تا لحظه تنظیم این مطلب اصرار قرمزها برای اینکه شاید آل کثیر بخشیده شود ادامه داشت. نتیجه این اصرار هم چیزی جز تضعیف روحیه مهاجمان فعلی نبود.اگر شما فوتبالیست باشی و ببینی همه کشور در حال بحث در مورد هم پستی ات هستند، از نظر روحی آسیب نمی بینی؟ وقتی موجودی پرسپولیس فقط عبدی و رمضانی است، چرا نباید به آنها روحیه داد؟ مگر عبدی قبلاً کم برای این تیم گره گشایی کرده است؟ مگر در همان نیمه نهایی برابر النصر که همه نگران غیبت آل کثیر بودند، همین عبدی با ضربه سر دقیقش مقدمات صعود پرسپولیس به فینال را فراهم نکرد؟ در این 2ماه، کی یک نفر یک جمله ستایش آمیز در مورد این بازیکنان به زبان آورد و به آنها روحیه داد؟

ما هم امیدواریم آل کثیر دقیقه 90 بخشیده شود و به دوحه برود، اما اگر اتفاقی غیراز این افتاد، کاش پشیمان نشویم از اینکه 2 ماه فقط گفتیم «عیسی» و اسم «عبدی» را هم نیاوردیم. جای خالی آل کثیر که قرار نیست برای پرسپولیس گل بزند. با حسرت خوردن بابت غیبت او هم چیزی درست نمی شود. کاش پرسپولیسی ها بالاخره نیروهای موجودشان را دریابند و زیر پر و بال آنها را بگیرند. حالا بگذریم از اینکه اگر عیسی بخشیده هم می شد (شود) روشن نیست بعد از 2 ماه دوری از میادین چه کیفیتی خواهد داشت؟