تبدیل غم بزرگ به کار بزرگ

وقتِ تماشای «مو انصاری» که روی سطحِ آبی رنگِ کنار خط طولی دراز کشیده و دیگر نمی تواند جریان مسابقه را دنبال کند، جماعتِ سکونشین دوست دارند از معرکه دور شوند، خودشان را به او نزدیک کنند و در حالی که زیر بغل اش را گرفته اند و کورمال کورمال به طرف نیمکت می روند، به مدافع تیم شان بفهمانند آن ها که با ما دویده اند، وقتِ لنگ زدن تنها نخواهند ماند. که اگر چه اسکوربردها گوش نمی دهند اما ما حرف های خودمان را درباره نتیجه ها داریم.

پرسپولیس، تسلیم شده اما هوادارها روی صندلی شان باقی مانده اند تا حتی به قیمت تماشای جشنِ قهرمانی رقیب، تیم شان را تشویق کنند و قطعات شکسته بازیکنان تیم را با حوصله به هم بچسبانند. البته که دوست داشته شدن به این شکل، خیلی چیزها را عوض می کند. شاید وحشت سقوط هنوز احساس شود اما این وحشت، حداقل دورنمای جدیدی خواهد داشت. دورنمایی امیدوارکننده که قبل از هر چیز، قانون جاذبه را به بازی می گیرد.

تماشاگرها، همه رنگ ها را در آزادی جا می گذارند و به خاکستری ترین شکل ممکن به قلب تهران برمی گردند. آن ها نمی دانند که چطور از دل این طوفان رد شده اند و حتی مطمئن نیستند که طوفان به پایان رسیده باشد اما می دانند که دیگر آن آدم های قبل از طوفان نیستند.

پرسپولیس وسطِ زمین «جهان آرا» نداشته و در این عملیات شکست خورده اما باختن، اگر جنگجوها را نکشد آن ها را سمج تر می کند. در شکست، اصالت و افتخاری وجود ندارد اما این جماعت به خوبی می دانند چطور با فرشته مرگ احوالپرسی کنند، از کنار او رد شوند و همچنان مشغول بر هم زدن خاکستر رویاها برای پیدا کردن جرقه ای هر چند کوچک باشند.

پرسپولیس برای بلند شدن، به چیزهای زیادی نیاز ندارد. دو عصا، کمی لبخند و باور اینکه می تواند غمِ بزرگ را به کار بزرگ تبدیل کند.