تبر و جوانۀ سرخ

 پسران ماجراجوی برانکو باز کاری کردند کارستان. آن هم در شرایطی که سازمان لیگ در حرکتی بی سابقه لشکر بی ساز و برگ پرسپولیس را در روزهای فیفا به مقابل پیکان سرپنجه فرستاد. تیم خسته ای که هنوز از رباط دادن دفاع راستش قد راست نکرده بود که با مصدومیت دفاع میانی اش کمرش خم شد. باخت پرسپولیس حتمی به نظر می رسید. گل بدی که رادو در نیمه اول خورد انگار خامه ی روی کیک بود تا بدخواهان برانکو جشن بگیرند و برای درهم شکستن تیم بی شکست پروفسور، رقص شاطری کنند. نیمه دوم هم شاهنامه ای بود که پایانش خوش به نظر نمی رسید، چرا که ابزار مربی بازیکن است و تیم بی بازیکن به شیر بی یال و دم و اشکم می ماند.

پروفسور اما برای جلالی و پیکان خواب های دیگری دیده بود؛ ربیع به دفاع راست رفت و سیامک یک خط جلو آمد تا نفس تازه ای به حملات بی رمق پرسپولیس بدهد. این تغییر شکل بازی را چنان متحول کرد که آه از نهاد تماشاگران بلند شد که ای کاش مرد شماره 88 قرمزها کمی خویشتندار بود و با آن حرکت کودکانه، فینال را از خودش و چه بسا جام را از تیمش دریغ نمی کرد. هرچه بود نعمتی و همتی از راست و عالیشاه و شایان از چپ عرصه را بر پیکان چنان تنگ کردند که دفاع منظم این تیم سرانجام تسلیم شد. سانتر تماشایی عالیشاه با ضربه سر هوشمندانه ای از «کمال» همراه شد تا پرسپولیس «کامیابی» را در آغوش بکشد. نباید از فداکاری امید عالیشاه هم غافل شد که در این بازی به روزهای خوبش بازگشت؛ دوید و جنگید و توپ گرفت و بارها مدافعان پیکان را مقهور سرعت و تکنیک خود کرد.

امید پرسپولیس حالا بیشتر از همیشه به ساق های عالیشاهی است که مصدومیت هم نتوانست مانع درخشش او شود. امید با خونش چمن ورزشگاه را رنگین کرد اما یک گام به عقب نگذاشت تا در انتهای بازی هواداران بازی فداکارانه او را ارج بنهند. بازی می رفت که با نتیجه مساوی به پایان برسد اما یک نفر اجازه نداد. شوت سرکش علیپور گویی همان اراده پرسپولیس بود که هیچ بی عدالتی و ظلمی جلودارش نیست. نه دست های شیخ ویسی، نه تمهیدات فتاحی نتوانست مقابل قدرت اراده و اشتیاق لشکر سرخ ایستادگی کند. «پرسپولیس خسته» از این آزمون هم سربلند بیرون آمد تا روسیاهی بماند برای آنان که از پا افتادنش را دوست داشتند. پرسپولیس با زبان بی زبانی به دشمنانش گفت «هرچه تبر زدی مرا زخم نشد، جوانه شد.»